Baking Love [NARRY] One Direction Bromance

Hoofdstuk 38

Harry pov.

Kreunend en puffend lag Charlie in het ziekenhuisbed, ze leed pijn. Ik kon het bijna niet aanzien en het liefst was ik weggerend, naar buiten, maar nu ik kon het niet maken tegenover Charlie. Het was mijn kind, ons kind, dat ze in zich droeg. Als het iemands schuld was, was het de mijne wel.

De zuster was net langs gekomen om haar een ruggenprik te geven, ze zou namelijk een keizersnede krijgen. Het was niet zo'n verrassing geweest voor Charlie, haar bekken waren te klein, waardoor de babyblob er nooit uit zou kunnen komen. 

Kleine, fragiele, sterke, dikke Charlie in een wit ziekenhuisbed. Samen met nog een klein persoon, ergens verstopt in die strakke bolle buik, die er ieder moment uitgehaald zou kunnen worden.

''U mag meekomen.''

‘‘Sorry, heren, maar er mag maar één persoon mee naar binnen, wie offert zich op?’’grapte de zuster.

Moeilijk keek ik Niall aan, die stond te denken. ‘‘Ga jij maar,’’zei hij tegen me,‘‘jij bent tenslotte de vader, ik zie babyblob later wel. Support Lietje een beetje.’’

‘‘Dankje.’’ Nog snel gaf ik de blonde jongen een simpele kus op zijn lippen, om daarna de roodharige zuster te volgen.

Toen ik de kamer binnenkwam zag ik een blauw afdek scherm staan, met aan de linkerkant Charlie's hoofd en aan de andere kant Charlie's onderlichaam.

De dokters waren al druk bezig met het schoonmaken van Charlie's onderbuik en al vlug was er een brede snee, die horizontaal over Charlie's onderbuik liep gemaakt.

Ik wist niet hoe dit precies allemaal werkte, maar ik hoefde niet perse de hele tijd naar Charlie's naakte onderlichaam te kijken, die ook nog eens open werd gesneden. Dank u vriendelijk, maar daar paste ik toch echt voor.

‘‘Meneer wilt u de navelstreng doorknippen?’’vroeg de dokter die de operatie had geleid.

Moeilijk keek, ik kon echt niet goed tegen bloed. Charlie kneep even in mijn hand en knikte bemoedigend, ze zag er moe uit. Haar ogen waren bijna dicht.

Ik haastte me naar de andere kant van het scherm en probeerde zo min mogelijk op het bloed te letten. 

‘‘Hier ongeveer knippen,’’wees de zuster me aan.

Ongeveer een paar centimeter van het buikje van mijn kind -die ongelofelijk veel herrie maakte- knipte ik de afgeknepen streng los. En toen had ik het door.

Ik had geen oog meer voor Charlie, maar kon alleen maar kijken naar het kindje, het meisje. Het herrie makende, breekbare, kleine meisje die nog onder het bloed zat, maar dat kon me niet schelen.

Ik zag door het bloed heen dat ze lichtbruine krulletjes had en helderblauwe ogen. Ja, dit was mijn meisje, ons meisje. 

Ik volgde nauwkeurig de handelingen van de zuster, die langs Charlie liep om het baby'tje te wassen en had de drang om erachteraan te lopen, om te zien of ze wel goed genoeg met mijn prinses omging.

‘‘U kunt die andere heer, die buiten staat te wachten, gaan verwittigen hoor, als u dat prettig vindt,’’tikte een broeder me aan. Ik knikte dankbaar en snelde me naar Niall toe, maar net voor ik de deur achter me sloot om Niall in zijn armen te vallen hoorde ik een gil.

‘‘De patiënte valt weg!’’