Baking Love [NARRY] One Direction Bromance

Hoofdstuk 26

God employs several translators; some pieces are translated by age, some by sickness, some by war, some by justice.

John Donne

Charlie pov.

Ik voelde het gebeuren. Elke dag voelde ik mezelf zwakker worden, mijn spieren werkten niet goed mee. Ze werden zwakker en ik wist het, ik voelde het. Af en toe had ik een korte stuiptrekking die niemand opmerkte, gelukkig.

Ik had steeds meer last van slechtziendheid, terwijl ik dacht dat dat de eerste kenmerken waren en het wel op zou houden. Niet dus. De kenmerken werden met de dag erger en ik wist het, ik voelde het en ik zag het.

Vannacht gebeurde het ook. Ik werd midden in de nacht wakker in een onaangename stijve pose en mijn voorhoofd was warm, waarschijnlijk nog net geen koorts. Gelukkig.

En nu was het niet zo dat ik niet wist dat ik ziek was, want dat wist ik donders goed. Ik had er alleen al een tijdje niet meer aan gedacht, ik probeerde het te verdringen. Hetzelfde wat mijn broer Trevor was overkomen, overkwam mij nu ook. Het was logisch, bij mij hadden de dokters het al vrij snel opgemerkt, maar terwijl Trevors spieren en zicht zwakker werden, werd ook zijn hart zwakker. De sterkste spier uit zijn hele lichaam, dat zoveel verschilde met de mijne. Ik was maar een klein meisje, een blondharig, klein meisje van één meter negenenvijftig met blauwe ogen en een dopneusje, terwijl Trevor eruitzag als een echte bodybuilder. Eén meter vijfentachtig, donkerbruin haar en groene ogen. We verschilden zoveel, maar leken toch zoveel op elkaar.

Er was maar vijfentwintig procent kans dat wij allebei ziek zouden zijn, misschien zelfs minder, maar toch waren wij het allebei. Net als mijn oma, Geraille, die het ook op vrij jonge leeftijd al voor gezien hield. Twee dagen nadat mijn vader geboren was, was zij ook gestorven. Haar hart was net als die van Trevor, simpelweg te zwak en na haar bevalling al helemaal. 

Mijn oma en mijn broer zijn gestorven aan wat waarschijnlijk ook mijn dood werd. Ik werd zwakker, had vaker stuipen en zag minder. Meer en meer problemen kreeg ik met bewegen en ademen en veel medicatie was er niet tegen.

De beenmergtransplantatie, die eigenlijk al zeldzaam was, was bij mij onmogelijk en mijn medicijnen verlichtte alleen de stuipen die ik kreeg. En hoe graag ik dit ook wilde stoppen, het zou niet gaan.

‘‘Niall?!’’riep ik vanuit de woonkamer van de jongens, die weliswaar eens opgeruimd was. (Bedankt Juliet!)

‘‘Ja?’’hoorde ik vanuit een kamer boven, waarschijnlijk die van Harry. Ze waren nog niet officieel samen, maar ik zag het er al aankomen.

‘‘Kom je even naar je kamer? Ik moet je iets heel belangrijks vertellen...’’ Bij het woord ‘belangrijk’ had hij al meteen ‘‘Ik kom eraan!’’ geroepen. Moeizaam liep ik de trap op, naar Nialls kamer, waar hij al serieus met een licht glimlachje zat te wachten.

‘‘Wat is er?’’vroeg hij bezorgd toen hij mijn serieuze, ietwat verdrietige gezicht zag.

‘‘Niall, niet meteen bang worden, maar ik heb iets heel belangrijks te vertellen en je mag niet door me heen praten, oké?’’

De blonde jongen knikte gelijk zijn hoofd en stak zijn rechterhand voor zijn borst, als teken van belofte. Ik haalde diep adem. Oké, hier gaat hij dan.

‘‘Niall, ik ben ziek.’’