Baking Love [NARRY] One Direction Bromance

Epiloog

Niall pov.

Was dit onze schuld? Ja, was het eerste wat in me opkwam. Ja, dit was onze schuld. Wij wilden dat zij ons kind ging dragen, per se Charlie.

Ze had ons gewaarschuwd voor ongelukken en ziektes, maar we luisterden niet. We wilden een kind.

En een kind hadden we gekregen.

Lichtbruine krulletjes lagen op haar hoofd en als ze niet sliep keken hemelblauwe ogen ons aan. Haar kleine mond stond vaak in een ‘o’ vorm, dan wilde ze eten. Het was schattig. Ze had kleine nageltjes, ieniemienie, kleine voetjes, kleine handjes, klein neusje. Ze was klein.

Ze leek op Charlie, echt waar, alleen de krullen had ze van Harry, zelfs de haarkleur was gemengd. Maar Charlie was dood. Mijn beste vriendin, waar ik mijn diepste geheimen mee deelde, was dood. De begrafenis zou morgen worden gehouden, het zou groots gevierd worden, dat was wat Charlie wilde. Eerst een ‘melige ceremonie’ en daarna een ‘feestje bouwen’, in Charlie's woorden.

Liefdevol streek Harry door mijn haren heen en hij verplaatste zijn handen naar mijn heupen. Een klein glimlachje verscheen op mijn gezicht en ik draaide mijn hoofd naar hem toe.

‘‘Mooi is ze hè?’’was het enige wat ik vroeg toen hij doorhad dat ik al een tijdje bij het wiegje stond na te denken.

‘‘Prachtig...’’

‘‘Ons prinsesje,’’mompelde hij tegen mijn haar. Ik knikte instemmend.

‘‘Ken je dat gevoel van acceptatie?’’vroeg ik aan Harry, toen hij achter me vandaan was gestapt en de krulletjes van het meisje aaide. Harry keek op.

‘‘Ik wel. Ik weet heus wel waarom God - Charlie weg heeft gehaald hoor,’’zei ik tegen hem.

‘‘Waarom dan?’’vroeg Harry, blij dat ik niet meer zo depressief klonk.

‘‘Je kan geen twee engelen in je leven hebben, Harry, God heeft ook zijn engelen nodig.’’

Ik zag hoe Harry's ogen begonnen te tranen. ‘‘Je hebt gelijk.’’ Hij stapte naar me toe om me in een omhelzing te nemen,‘‘Maar wij hebben nu ons engeltje. En het andere engeltje kijkt op ons neer, dat weet ik wel zeker.’’

Een wind woei door de babykamer heen en ik zag de bladeren van het open babyboek omslaan door de wind. Nieuwsgierig liep ik eropaf, Harry zachtjes meetrekkend. Mijn mond viel open toen ik de bladzijde zag.

‘Charlie Jamesie Styles,

dochter van drie,

geboren op 17 oktober 2017,

als een gezond baby'tje,

dat altijd haar ouders tot beschikking zal hebben

en haar moeder nooit hoeft te missen.’

‘‘Charlie,’’fluisterde ik de lucht in. Ik had het gevoel dat ze vlakbij me was, zo dichtbij dat ze ons aan kon raken.

Ik schrijf mijn leven en dan ga ik het teruglezen, hoorde ik Charlie's stem fluisteren en ik keek Harry aan om te kijken of hij het ook gehoord had.

Zonder woorden begreep hij me al, hij knikte en ik kon het niet laten om mijn lippen op de zijne te drukken.

Charlie was misschien wel weg, maar het leven ging door. En wij hadden nu een ander om voor te zorgen, groot te brengen.

Wij zouden gaan leven.

Wij hadden onze eigen engel.

Charlie Jamesie.