Baking Love [NARRY] One Direction Bromance

Hoofdstuk 20

Harry pov.

Met een klap kwam ik op het ijs terecht en Niall lag boven op me. Schuldig keek hij me aan.

‘‘Sorry, sorry, sorry, sor-’’

‘‘Stil nou,’’fluisterde ik, wetend dat iedereen op de baan naar ons keek. Iedereen hield de rest van One Direction en Charlie en Juliet in.

‘‘Maar ik heb je pijn gedaan en-’’

Een trillerige zucht verliet mijn lichaam. ‘‘Niall ik heb jou ook pijn gedaan en ik- ik heb nooit sorry gezegd... Het spijt mij Niall, het spijt mij. Het is niet jouw schuld dat je verliefd op me be- was, bedoel ik. Was. Ik had je nooit weg moeten sturen.’’

Nialls onderlip begon te trillen en paniekerig keek ik een beetje rond. ‘‘Niet huilen, alsjeblieft niet huilen,’’zei ik zacht, terwijl ik mijn vingers in zijn haar plantte en hem in een ongemakkelijke omhelzing trok,‘‘ik kan er niet tegen als mensen huilen, alsjeblieft niet huilen...’’

Opeens leek Niall zich weer te realiseren dat hij bovenop me lag en wiebelde een beetje ongemakkelijk.

‘‘We praten later wel, Harry. En dan bedoel ik ook praten. In de zin van jij zegt wat en ik geef antwoord en andersom. Oké, Harry?’’

Ik knikte instemmend. ‘‘Oké.’’

Moeilijk stond Niall op, bijna weer uitglijdend op het ijs en hij trok me moeizaam overeind.

‘‘Vanavond praten we wel.’’ En met die woorden schaatste hij weg naar Charlie, die een beetje stond te giechelen.

Beschaamd dat ik mijn kleding had omgewisseld voor ons gesprek haalde ik een hand door mijn haar, hij zou zo meteen wel naar mijn kamer komen om te praten. Zenuwachtig trok ik aan mijn broek, die een beetje scheef zat. Als hij nu maar op zou komen dagen. Als hij nu maar niet boos werd. Als we nu maar een normaal gesprek zouden kunnen houden. Als ik nu maar eens niet zo nerveus was. Als ik nu maar niet zo gek van hem werd. Als ik nu maar eens niet verward werd, als hij mijn kamer in zou komen, zoals vaak wel gebeurde. Waar dan ook.

En als hij me maar niet zou zeggen dat hij me helemaal niet aardig meer vond. Of leuk. Want ik wist het zeker... Ik vond hem wel super leuk. En als hij nou maar niet zorgde dat ik afgeleid werd, door onverwachte bewegingen te maken en me daarmee te fascineren. Of als hij-

Twee lichte klopjes op de deur onderbraken mijn gedachtengang. Ik schraapte mijn keel.

‘‘Kom binnen.’’ Mijn stem sloeg halverwege over en ik keek beschaamd naar mijn voeten. Toen ik weer opkeek zag ik Niall verlegen in de deuropening staan.

‘‘Hoi.’’