Baking Love [NARRY] One Direction Bromance

Hoofdstuk 16

Note:

Ik weet dat ik hier in een andere tijd schrijf, dat was de bedoeling. Maar ik heb het echt heel moeilijk gehad met dit hoofdstuk en heb een paar tranen gelaten. Ik begrijp het als jullie er niet veel van snappen, maar het komt nog wel boven water. Ik hoop echt dat jullie het mooi vinden.

Charlie pov.

Ik mis je. Ik mis je zoveel. Ik kan er niks aan doen. Ik heb je beloofd om verder te leven, mijn eigen leven. Mijn eigen leven zou ik schrijven en later als ik dood was, zou ik het terug gaan lezen. Maar soms, heel soms, heb ik geen zin meer. Geen zin meer in het leven.

Soms heb ik zin om te huilen en soms hoop ik dat als ik in slaap val, ik niet meer wakker word. Soms hoop ik dat ik ooit weer normaal verder kan leven. En heel soms hoop ik dat het nooit gebeurd was.

Nog steeds zie ik alle flitsen voor me, van wat er toen gebeurd is, hoe het gebeurd is en wat de gevolgen daarvan waren.

Voor mij waren de gevolgen niet meer als een verdoving. Vanaf dat moment voelde ik niks meer in mijn hart. Of nee, ik voelde wel. Ja, ik voelde. Maar hetgene wat ik voelde was misselijkmakend pijnlijk en daardoor verplaatste ik het gevoel. Ik kropte het op en verving het door een verdoving. Ik voelde niks meer. Mijn hart was gevoelloos. 

Maar op het randje van de dood had je gezegd: ‘Ik weet dat ik doodga, leef verder. Leef je leven. En krijg geen spijt van wat je doen gaat, want spijt verpest alles. Ik heb spijt. Oh, zoveel spijt. Ik wil je niet verlaten. Charlie, je bent mij soulmate. Mijn zielsgenoot.

Mijn beste vriendin. Mijn zusje. Je weet alles over mij en ik alles over jou. Ik weet dat je het moeilijk gaat krijgen zonder mij. Ik weet dat je je alleen gaat voelen. Ik weet dat je alles gaat opkroppen en dat je je in slaap gaat huilen. Charlie, ontken het niet, ik ken je. Ik weet dat je jezelf van binnen opeet en dat je alles aan mij koppelt. Ik weet het. Maar Charlie, weet jij dat dat zo is? Weet je het? Weet jij wat jij gaat doen? Niet huilen, Charlie. Lach je mooie lach. Lach alsof je de mooiste dag van je leven hebt. Lach en het leven lacht terug naar jou.

Charlie, ik ben niet bang om dood te gaan. De dood is slechts een eeuwige slaap. Ik weet dat slapen jouw hobby niet is, maar de dood is zo mooi. De dood gaat me verlossen, Charlie. En als ik dood ben, ga ik over je waken. Ik ga naar je kijken. En als je ook maar even twijfelt aan mij, zal ik je een teken geven. Charlie, ik hou van je. Ik ga dood en jij blijft leven, ik ga je verlaten. Maar ik hou van jou, Charlie. Leef je leven. Ik waak over je.’’

Toen sloot je je ogen. Je was optimistisch. Altijd. Maar nog altijd zie ik de flitsen voor me. Jij lag in een ziekenhuisbed, de schelle, lange piep galmde door de kamer en dokters kwamen naar binnen om je in leven te houden. Ergens is het mijn schuld. Ik hield de dokters tegen. Omdat jij zo mooi sprak. De dood ging je verlossen.

Het is al twee jaar geleden en ergens was ik er overheen, had ik het geaccepteerd. Maar nu... Niall lijkt op je. Ik kan het niet meer ontkennen.

Ik mis je nog steeds ongelofelijk veel Trevor, want toen jij doodging, nam je een stukje van mijn hart mee. Niall doet me aan je denken en het doet pijn. Ik zal nooit meer compleet zijn. Maar jij, jij waakt over mij. En net toen ik dacht dat ik je helemaal kwijt was, stuurde je mij een teken. Jij stuurde me Niall. Hij zal jou nooit kunnen vervangen, maar hij is een hele goede vriend. Hij lijkt op je en dat doet me denken aan onze herinneringen. Ik ben je dankbaar, Trevor, jij stuurde mij weer een vriend. Ik wil je mijn dankbaarheid wel tonen, maar je weet het al. Jij weet alles over mij. Je nam mijn diepste geheimen mee in je graf en ik beloof je, ik neem de jouwe ook mee. En mijn diepste geheim... Die leeft nog steeds. Maar dat weet je denk ik wel.