Baking Love [NARRY] One Direction Bromance

Hoofdstuk 10

Charlie pov.

Met een zucht zette ik me op de leren bank die in de woonkamer stond en drukte mijn beker warme chocolademelk tegen mijn borst.

‘‘Doen we hier wel goed aan, Charlie?’’vroeg Niall na een paar minuten stilte.

‘‘Ik weet het niet Niall, ik hoop het. Het enige wat ik er mee wil bereiken is jou en Harry samen krijgen.’’

Niall glimlachte zwakjes. ‘‘Dat is erg lief van je, maar dat hoeft toch eigenlijk helemaal niet... Vertel eens eerlijk Charlie, waarom help je me?’’

Weer zuchtte ik. ‘‘Ik had je zien zitten in het parkje terwijl ik mijn taart aan het maken was, je zag er eenzaam uit en je huilde. Toen het begon te regenen dacht ik dat je naar huis ging, maar je bleef gewoon zitten. En toen het begon te stormen en de klappen steeds erger werden, besloot ik je naar binnen te halen, zoals ieder ander sociaal mens.’’ Een pluk blond haar die uit mijn staart was ontsnapt viel in mijn gezicht en terwijl ik een slok van mijn warme chocolademelk nam, veegde ik hem eruit.

‘‘En mijn Harry-probleem?’’vroeg Niall, nu nieuwsgieriger dan net.

‘‘Mijn ouders,’’zuchtte ik,‘‘mijn ouders... Mijn ouders kenden elkaar al sinds de basisschool, groeiden op als vrienden, werden beste vrienden en mijn vader viel voor mijn moeder. Mijn moeder had niks door, helemaal niks en mijn vader vertelde het aan zijn vriend, die een zusje had, die wel wilde helpen. Mijn vader wilde het niet, wilde het gewoon aan mijn moeder vertellen, maar nadat zij hem had afgewezen, wilde mijn vader niets liever.’’

Zacht schudde ik even mijn hoofd. ‘‘Weet je wat het is Niall?’’vroeg ik hem terwijl ik mijn ogen sloot.

‘‘Nee, wat?’’ Zijn stem klonk zo onschuldig.

‘‘Mensen doen alles als ze verliefd zijn, geloof mij. Toen jij het aan Harry vertelde, is er heus wel een deel van hem ontroerd geworden. Al kan dat ook komen door je grote hoeveelheid aan schattigheid,’’grapte ik. ‘‘Zie het als een mooie, grote appelboom. Jij wilt graag een appel hebben en vraagt dat aan die boom, waarop de boom antwoord met nee, maar aan de achterkant van de boom, laat hij stiekem tóch nog wat kleine, onrijpe vruchtjes los. Snap je het?’’

Niall knikte bedroefd, zijn ogen bijna tranend. ‘‘Maar waarom laat de boom - ik bedoel Harry - dat dan niet merken ?’’

‘‘Ik zou hierop kunnen zeggen dat hij misschien bang is, of wellicht geschrokken, maar dan zou ik liegen. Niall, mensen zijn wispelturig en lang niet zo trouw als anderen denken dat ze zijn, maar eigenlijk weten ze gewoon niet wat ze moeten doen of voelen. En dat is het probleem.

Jij moet Harry laten zien dat je het wel dergelijk meent. Dat kan op verschillende manieren.’’

Weer nam ik een slok van mijn, inmiddels lauwe, chocolademelk.

‘‘Eén manier daarvan is doen alsof je over hem heen bent, maar stiekem toch nog blijven kijken. Langer dan dat je naar anderen kijkt,’’legde ik de blonde jongen uit.

‘‘En met een ‘vriendinnetje’ is dat duidelijker,’’vulde Niall begrijpend aan.

Glimlachend knikte ik.

‘‘Nou, kom hier dan vriendinnetje! Ik wil een knuffel!’’

Nu hardop lachend stortte ik me in zijn armen en zo vielen we op de bank in slaap.