Rin i Nataniel, szczęśliwe narzeczeństwo spodziewające się dziecka, wracają po pierwszym roku studiów do Paryża. Niestety, na sam początek dziewczyna dowiaduje się o tragedii w jej rodzinie. Zrozpaczona, wprowadza się do rodziców Nataniela. Jednakże...
Stoję tam jeszcze parę dobrych chwil. To, że mnie przeprosił, wyjdzie mu tylko na plus. Idę na przód Nicei. Chcę wejść do środka, gdy zauważam Kasa, siedzącego na schodach i wyglądającego na załamanego. Tym razem wiem, że nie może być sam. Podchodzę do niego i siadam obok. Obejmuję go ramieniem.
- Kas, proszę, nie zadręczaj się tak - szepczę. - to naprawdę nie jest twoja wina.
- Rin, cholera, ile razy mam powtarzać, że jest wręcz przeciwnie? To jest moja wina i nie próbuj mi wmawiać, że jest inaczej.
- Uparty jak zawsze.
Spogląda na mnie i uśmiecha się lekko.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Ja uparty? Spójrz na siebie. Już nie pamiętasz, jak bardzo się upierałaś, aby pomóc Natanielowi? Zapomniałaś, jak bardzo mu pomogłaś?
- A ty zapomniałeś, jak się to wszystko skończyło? - pokazuję mu swój lewy nadgarstek.
- Co to ma do rzeczy? Chciałaś mu pomóc. I zrobiłaś to. Wątpię, że zrobiłabyś to dla pierwszej lepszej osoby. A zwłaszcza dla takiego kretyna, jak ja. Nie uwierzyłem tobie, tylko tej szmacie, która przecież już raz mnie skrzywdziła. A dodatkowo ja skrzywdziłem Arianę - znowu chowa twarz w dłoniach.
- Przecież z zabezpieczeniem, prawda?
Znowu na mnie patrzy i, mając lekko otwarte usta, kręci głową.
- Kas, jeszcze nie wszystko stracone. Jeśli wtedy nie miała dni płodnych, to wszystko będzie okej.
- A jeśli miała? Zresztą, co mam teraz zrobić? Podejść do niej i powiedzieć "Cześć, Debra, pamiętasz jak się pieprzyliśmy? Tak? To super. Miałaś wtedy dni płodne, bo nie mam zamiaru mieć dzieciaka na głowie?"? Rinka, proszę cię, pomyśl.
- Dokładnie o to mi chodzi! Nie obchodzi mnie, że jej nienawidzisz, przecież ja jej nienawidzę jeszcze bardziej. Nie obchodzi mnie, że cię skrzywdziła. Masz do niej iść i się jej o to spytać. A gdy tylko się dowiesz, daj mi znać. Nie martw się. Nieważne, co się stanie, będę ci pomagać. A teraz masz do niej iść i się jej spytać albo pójdę sama. Z bólem serca, ale pójdę.
- Dobra, dobra, okej! - krzyczy, podnosząc ręce. - już idę. Teraz, Rinka - chwyta mnie mocno za ramiona. Boli, ale nie zwracam na to uwagi. - módl się, żeby się okazało, że Debra nie miała wtedy tych cholernych dni płodnych. Jeśli je miała... jestem skończony.
Gwałtownie wstaje i wbiega do budynku. Ja w tym czasie ciągle analizuję wszystko, co się stało. Wzdycham. Wchodzę powoli do Nicei. Słyszę, jak ktoś do mnie dzwoni. Odbieram bez sprawdzenia wyświetlacza.
