'Hayat' harfleri kadar kısa,
Yaşanılanlar kadar uzun olmadı mı hep?
En acı yerinden vurmadı mı bizi?
Dost dediklerimizi, düşman etmedi mi bize?
Sonra geçip karşımıza,
Sinsice gülmedi mi hayat?
Aşkları hep en iyisinden başlayıp,
En kötüsüne götürmedi mi?
Bekletmedi mi aşk uğruna
Ömrünü heba edecek insanları?
"Hayat kısa" dediler hep.
"Hayat yaşamaya değer" dediler.
Sonra baktılar gülüyoruz,
"Hayatını çalalım" dediler.
Yüzümüze gülen insanları,
Arkamızdan en keskin kelimelerle
Vurdurmadı mı hayat?
Noktası olmayan bir cümle gibi görünüp,
Üç noktayı ölüm ile koymadı mı hayat? Sen ağlarken evinde,
Yan komşuna kahkahalar artırmadı mı?
Gülerken yanında olan insanları,
Ağlarken hep uzak kılmadı mı?
"Sensiz yaşayamam" diyenleri,
Onsuz yaşatmadı mı?
Tökezlerken bir yerde, en yakınına
Arkadan bir tekme de ona attırmadı mı?
Para ile süslemedi mi?
Aşkı, yaşamı, insanlığı?
Gidenin arkasından su değil,
Gözyaşı döktürmedi mi?
Zamanı hızla geçirip,
Aklar düşürmedi mi saçlarına?
Sonra geçip arkana,
Sinsice gülmedi mi hayat?
Ah şu hayat!
Sevemedi insanları bir türlü.
Kimisinin elini, kolunu aldı
Kimisinin kalbini.
Yine de buna karşı,
Sevmedi mi insanlar hayatı?
Sonra ruhumuzu alıp karşısına,
"Ölüm vakti geldi"
Demedi mi hayat?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İKİ KELİME
PoetryGüldü... Gülüşü bile canımı acıtmaya başlamıştı. İşte o zaman anladım her gülümsemenin mutluluk vermediğini.
