Kalemi kırdı yine kader... Her şeyi oluruna bıraktıkça olmaza çıktı yolları. Ummadığımız kör bıçaklar kesti yine umudumuzu. Kör talihler tam on ikiden vurdu hayallerimizi. Yapmacık sevdalara düşmüş kalpler, gerçeğin acı tadına varmamış yürekler kaldı hep yanımızda.
Aşk iki kişilik bir enstrümanken güzel. Tek kişilik sevdaların, sonu yatakta biten zevk tutkunlarının işi değildi aşk. Yine de hayat onlara güldü. Anladım ki hayat aşkla kanlı bıçaklı düşman. Nerede görsem tanırım aşkı, nerede boynu bükük görsem anlarım hayatın sert yumruğunu tam yüreğine yediğini.
Ümidini yitirmiş bir şairin son şiirinde ki mısraları gibiydi aşk...
"Her gidişin bir dönüşü vardı.
Dönmeni beklerim yıllarca.
Sen gelmeyeceksin biliyorum,
Bari beni alsın Yaradan yanına."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İKİ KELİME
PoetryGüldü... Gülüşü bile canımı acıtmaya başlamıştı. İşte o zaman anladım her gülümsemenin mutluluk vermediğini.
