Umudu vardır yaşamanın. Bitti dediğin yerden tutunmak vardır hayata. Dibi görmeden yükselmek olmaz, dibini görüp zirveye sıçramak vardır. Elini uzattığın dostların ve sırtını dayadığın ailen vardır en önemlisi. Öyle kolay değil tökezlediğin anda yere çakılıp düşmek. Düştün mü kaldırmasını bilen insanlar olmalı hayatında.
Acı yüzü de var elbette hayatın. Bir kere kaybetmesini bileceksin. Kaybetmeden kazanılmayacağını öğreneceksin. Değerli bir şey kazanmak için, değerli bir şey kaybetmeyi göze alacaksın. Çaba harcamadan alınan zaferin değeri olmaz çünkü. Nice sevdalara da girecek gönlün ama sevmekten önce sevmemeyi öğreneceksin. Öyle kolay değil hayat mücadelesi. Gün gelecek hüzünleneceksin, gün gelecek tırnakların bile acıyacak ve gün gelecek mutluluktan bile ağlayacaksın. Tırnaklarınla kazıdığın hayatının önüne, kimsenin geçmesine izin vermeyeceksin. Çok yanlışların olacak ama "evet, ben yanlış yaptım ama yanlışımın bile arkasındayım" diyebilecek mücadelen olacak. Öyle "yaşadım" demek için değil "acısıda, tatlısıda, yanlışıda, doğrusuda" benim diyebilmek için yaşayacaksın. Sırtına vurulan hançerleri unutmayacaksın ama onları kimseye de göstermeyeceksin. Çünkü insanoğlu en zayıf yönünden vurur insanı, bunu da öğreneceksin. Hep bir yerlere gelmek için çabalayacaksın. Hayallerinin peşinden gideceksin. Hayalsiz bir insanın umudu olmaz, bileceksin. Sonrası olacak bazı şeylerin, bazılarının sonu bazılarının da hiç başlamadan sonu olacak. Sonlara da alışacaksın çünkü hiçbir şey sonsuz değildir bu hayatta.
Zirveye çıkmak için tırmanmak gerekir. Ne kadar zorlu da olsa bu yol vazgeçmemek gerekir. Hayat denilen bu mücadeleden asla ama asla vazgeçmeyeceksin.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İKİ KELİME
PuisiGüldü... Gülüşü bile canımı acıtmaya başlamıştı. İşte o zaman anladım her gülümsemenin mutluluk vermediğini.
