Gönlümün en ücra yerlerinde saklı artık aşkım.
Halka açık bir müze olmamalı bu sevgi.
Şimdi seni de silmeli, yalnızlığımı yüklemeliyim.
Sen gidince hasret çekmemeli bedenim.
Üç nokta kadar derin bir sessizliğe sahibim.
İki kelime de başlayabiliyor baharlar.
İki kelime de geliyor sonbaharlar.
Ya da iki kelime de coşuyor hüsranlar.
Her şeye rağmen ben seni sevmeliyim.
Söylenmemiş yirmi dokuz harf kalmalı dilimde.
Hiç yaşanmamış bir son yaşamalıyım seninle.
İki kelime de öldürmeliyim ayrılıkları.
Sen giderken hoş kalmamalı zihnim.
İki kelime ile öldürmemelisin beni.
En sonunda birlikte gömülmeli bedenimiz.
Toprak olunca unutmamalıyız birbirimizi.
Benim hayalimde bile bu kadar güzel değilsin.
Susuşun değil ölümün olmalı o iki kelime.
Beni kalbimden vuranda sen değilsin.
Seni seven zihnim iki kelime.
En derin yaralara merhem olsada gözlerin.
Bakmamalısın gözlerimden başka bir yere.
Benden başkasına ilaç olacaksa sözlerin.
Çıkmamalı dilinden o iki kelime.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İKİ KELİME
PuisiGüldü... Gülüşü bile canımı acıtmaya başlamıştı. İşte o zaman anladım her gülümsemenin mutluluk vermediğini.
