Bir olmaya çalışırken parçalanan insanlar olduk hep. Ne parçamızı toplayan oldu ne de bizim toplamaya gücümüz oldu. Adım adım döküldük hayatın kara zeminine. Her adım bir çığlık, her gidiş sonumuz oldu. Elini tuttuğum insanlardan enseme tokat yemekten yoruldum... "Bir çelme de sen takma bana" dediğim kim varsa tekme attı arkamdan. Yılmadım, savaştım, direndim. Ayakta kalmak için mücadele verdim hep. Binlerce yarama rağmen, "daha kötüsü ne olabilir" dedim. Hep daha kötüsü oldu. Ve artık öğrendim ki bitti dediğin anda başlıyor hayat.
Birden sevda denilen şey çıktı karşıma. Çiçekler içinde koşturan bir çocuğa dönüştüm. Etrafımda kelebekler uçuyor, yer yeşil, gök mavi. Dedim ki "cennetteyim Allah'ım uyandırma beni." Dünyanın bütün çirkinliklerini unutup gülmeye başladım. Ne büyük aptallık! Meğer bir kapı varmış ve o kapının ardında mutlulukları bitiren ayrılık yatıyormuş. Ayrılık uyandı, kapı aralandı, mutluluk bitti... Cenneti yaşadığın o anlar birden cehenneme dönüştü. Hep öyle olmuyor mu? Ne zaman yüzümüz gülse, ayağımız yere bassa diken batıyor bir yerimize. Dostum dediğin düşman, sevdiğim dediğin yabancı oluyor sana. Romanlara sığmayan sevda mı daha büyük yoksa bir elvedaya sığan ayrılık mı?
Bitti... Bitmez dediğim ne varsa bitti. Gitmez dediğim kim varsa gitti. Ve anladım ki her şey biterdi. Dostluklar yalanla, sevda ayrılıkla, ömür ölümle.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İKİ KELİME
PoesiaGüldü... Gülüşü bile canımı acıtmaya başlamıştı. İşte o zaman anladım her gülümsemenin mutluluk vermediğini.
