Tam şakağından vurdu yine hayat. En acıyan yerimize doğrulttu namlusunu. Ne kadar mutluysak onun kadar acı çektirdi. Gülen yüzümüzü düşman meclisine meze etti. Ne kadar sevsen o kadar sevdirmedi. En yakınını en uzak eyledi. Hayat, acımasızdı. Bıçağını doğrultmuş mutluluğa, huzuru kesmiş çoktan. Hayat yaşanacak kadar tatlı, yaşanmayacak kadar da gaddardı. Kalbinde beş kuruş iyiliği olmayanlara güldü, iyilikte olanlara zalimlik etti.
Kederle bir olup kaderin tam şakağından vurdu hayat. Dikeni sevene gülü gidene sundu hayat. Cümleyi ortasında bitirip sonunu merak ettirdi. Masallar gibi güzel başlayıp, eskileri özletti. Kendisine cilt cilt roman yazdırıp, bitmek bilmeyen bir yolculukmuş gibi göründü hayat.
Hayat hep tatlıydı insanlara. Denizin ortasında kıçı kırık bir sandalla, bitmek bilmeyen bir yolculuktu aslında hayat. Son kez diye diye kürek çektirdi insanlara ve sonunu ölümle bitirdi hayat. Ölüm geldi hayat bitti... Hayatın en güzel düşmanıydı ölüm ama herkes hayatı sevdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İKİ KELİME
PoesíaGüldü... Gülüşü bile canımı acıtmaya başlamıştı. İşte o zaman anladım her gülümsemenin mutluluk vermediğini.
