Paramparçayım bugünlerde. Salkım salkım acı sarkıyor dört bir yanımdan. Hayatına renk olanın, gözlerinin buğusunda gidişini izlemek çok zormuş. Dur dese duracaksın, git dese gidemeyeceksin. Sevgi dedikleri şeyin hazin sonu böyle mi cidden? Ne sığınacak bir limanın ne de gidecek bir çatın oluyor.
Ayrılık çetin işmiş aslında. Gidene mi acı verir kalana mı? Hergün konuştuğun insana bir "merhaba" diyememek miydi ayrılık? Uykusuz geçirip geceleri, küllüğü izmarit mezarlığına çevirmek miydi ayrılık? Kavuşmayı isteyip, her geçen saniye de daha da mı uzaklaşmak ayrılık? Bir resme bakmak mıydı uzun uzun? Rafa kaldırdığın geçmişin tozlanmasını izlemek miydi? Neydi ayrılık? Vuslat mıydı yenilerine? Yoksa dikiz aynasına bakıp ileriye gitmeye çalışmak mıydı? Kandırma kendini!
Dur dese duracaktın... Dur demedi yine durdun. Çünkü gidecek yerin yok biliyorsun. Duracağın yeri, gideceğin yeri, sığınacağın yeri, avunacağın yeri, ısınacağın yeri bilememekmiş ayrılık. Herkesi, her şeyi hatta kendini unutup onu unutmamakmış sevda. Ve öğrendim ki her sevda aşıkmış ayrılığa.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İKİ KELİME
PoezieGüldü... Gülüşü bile canımı acıtmaya başlamıştı. İşte o zaman anladım her gülümsemenin mutluluk vermediğini.
