I love my bully

Κεφάλαιο 2

Αφροδίτη's pov:

  Εκείνη την ώρα χτυπά η πόρτα και μέσα μπαίνει...

  Μέσα μπαίνει ο αδερφός μου με την παρέα του με ένα περίεργο χαμόγελο στα χείλη όλων το οποίο δεν μπορώ να εξηγήσω.

Αχ- Μητέρα μας αφήνεις λίγο μόνους με την Αφροδίτη δεν θα την πειράξω. Αλήθεια.

Μα- Εντάξει αλλά ήρεμα σε παρακαλώ.

Αχ- Ναι μητέρα.

  Η μαμά μου βγαίνει από το δωμάτιο και μένω μόνη μαζί τους.

  Άρχισα να φοβάμαι πάρα πολύ. Τα μάτια μου βούρκωσαν και άρχισα πάλι να κλαίω.

Αχ- Πώς είσαι αδερφούλα;Πώς τα πάει το χέρι;

Αφ- Κ-καλά, είπα τραυλίζοντας.

Αχ- Ωραία.

Είπε και σκούπισε ένα δάκρυ από το μάγουλό μου. Ένιωθα ότι το μετάνιωσε το βλέμμα του μου έλεγε το ίδιο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μου συμπεριφέρεται έτσι. Εκείνη την στιγμή πλησιάζει ο Δημήτρης και φοβούμενη ότι θα με χτυπήσει έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα αλλά αντί να με χτυπήσει με αγκάλιασε.

Μόλις κατάλαβα τι γινόταν γούρλωσα τα μάτια και τον έσπρωξα. Με κοίταξε με ερωτηματικό βλέμμα.

Αφ- Γιατί το έκανες αυτό;

Δ(ημήτρης)- Δεν μπορώ δηλαδή να αγκαλιάσω την αδερφή του κολλητού μου; είπε με ένα περίεργο ύφος που θα έλεγα ότι ήταν γλυκό και μπορώ να πω και λίγο μετανιωμένο. Αλλά είχα ένα προαίσθημα ότι κάτι ετοιμάζει να μου κάνει.

Αφ- ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΑΤΕ ΕΔΩ; ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΧΤΥΠΗΣΕΤΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΙΘΑΝΩ; Τουλάχιστον θα ησυχάσετε από την παρουσία μου, είπα πιο ήρεμα ανάμεσα στα αναφιλητά μου. Άντε τι περιμένετε αρχίστε να με χτυπάτε. Δεν έχει νόημα να ζω με το βάρος ότι ο αδερφός μου με μισεί για κάποιον άγνωστο για μένα λόγο.

  Με κοιτούσαν όλοι με ένα σοκαρισμένο, λυπημένο και μετανιωμένο βλέμμα.

  Εγώ συνέχιζα να πλαντάζω στο κλάμα καθώς άρχισα να νιώθω ένα σφίξιμο στους πνεύμονες και να προσπαθώ να αναπνεύσω αφού μου τελείωνε το οξυγόνο. Τα αγόρια με κοιτούσαν φοβισμένα και πανικόβλητα.

  Αμέσως ο Δημήτρης με πλησίασε και έβαλε το κεφάλι μου στο στέρνο του δίπλα απο την καρδιά του.

Δ- Άκουσε την καρδιά μου Αφροδίτη. Νιώσε πως χτυπά, βρες το ρυθμό της και ενέπνευσε.

  Ακολούθησα τις οδηγίες του και ένιωσα να ηρεμώ. Γύρισα το κεφάλι μου και τον κοίταξα καθώς για πρώτη φορά παρατηρήσα τα υπέροχα μπλε του μάτια. Χάθηκα μέσα τους αφού έβλεπα μέσα σε αυτά πόνο και μυστήριο. Με κοιτούσε με ένα βλέμμα ανακούφισης και χαράς.

  Κοιταζόμασταν στα μάτια και τα βλέμματά μας έλεγαν όσα δεν μπορούσαμε να πούμε. Ήταν λες και όλα είχαν σταματήσει και υπήρχαμε μόνο εγώ και αυτός. Κοιταζόμασταν για 2-3 λεπτά όταν ακούσαμε ένα ψεύτικο βήχα.

Αχ- γκουχ γκουχ

  Ξυπνάω από το λήθαργο μου και στρέφω το βλέμμα μου στον Αχιλλέα ο οποίος έχει ένα ανακουφισμένο και φοβισμένο βλέμμα μα συνάμα και πονηρό.

Αφ- Σε ευχαριστώ πολύ Δημήτρη αν δεν ήσουν εδώ δεν ξέρω τι θα έκανα πραγματικά ευχαριστώ, είπα ντροπαλά και τραυλίζοντας.

Δ- Δεν κάνει τίποτα απλά ξέρω να αντιμετωπίζω κρίσεις πανικού αλλά δεν ήθελα να πάθεις κατι κιόλας γιατί νοιάζομαι για σένα, είπε με ένα ντροπαλό χαμόγελο στα χείλη του. 

Αφ- Και πάλι ευχαριστώ. Πώς να σου το ξεπληρω;

Δ- Τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι αλλά θα σκεφτώ και θα σου πω όταν με το καλό βγεις από αυτό το καταραμένο δωμάτιο και μετά βλέπουμε, είπε με ένα συμπονετικό χαμόγελο και ένα γλυκό, μετανιωμένο αλλά και γεμάτο αγωνία και ανυπομονησία βλέμμα.

  Μετά από λίγη ώρα έφυγαν. Έτσι έμεινα μόνη μου να σκέφτομαι την περίεργη συμπεριφορά του Δημήτρη. Μετά από ώρα με το Δημήτρη στη σκέψη μου αφέθηκα σε ένα γλυκό ύπνο στην αγκαλιά του Μορφέα.

  Μετά από 3 μέρες
Στο σχολείο:

________________________

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο.
Θα προσπαθώ να ανεβάζω ένα κεφάλαιο κάθε μέρα.
Τα λέμε στο επόμενο.
Γεια σας

Efi❤