"ကြ်န္ေတာ့္ကမ႓ာရဲ႕ညာဘက္ေျခက်င္းဝတ္မွာ... ကြ်န္ေတာ့္ရင္ခုန္သံေတြကို Tattoo ေလးအျဖစ္ျမင္ေတြ႕ရလိမ့္မယ္... အဲဒါ သူအျမတ္ႏိုးဆံုးေသာ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးေပးထားတဲ့ အေရျပားေပၚကအႏုပညာ..."
"ပင္းေရ..."
"ဗ်ာ..."
"ေနာက္ေဖးမွာထမင္းေၾကာ္ထားခဲ့တယ္ စားၿပီးမွသြားေနာ္... အေမသြားေတာ့မယ္"
"ဟုတ္..."
နံနက္ခင္းတိုင္းမ႐ိုးႏိုင္တဲ့ထမင္းေၾကာ္... ဆိုင္ေတြကလိုတခမ္းတနားမဟုတ္ရင္ေတာင္ပဲျပဳတ္ေလးနဲ႔ဆိုအေတာ္ေပ်ာ္မိမွာ...ၾကက္သြန္နီေလးတစ္လံုးေတာင္ထည္႕မေၾကာ္ႏိုင္တဲ့ထမင္းေတြဟာ...ေဈးေပါေပါနႏြင္းေတြေၾကာင့္လိုတာထက္ပိုဝါေနမွာကထၾကည္႕စရာမလို... နာရီကိုၾကည္႕မိေတာ့ ၅ နာရီထိုးၿပီးခါစ...7နာရီေလာက္မွထရင္မီႏိုင္တဲ့အလုပ္မို႔ျပန္အိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားမိသည္...
"မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ..."
"..."
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ Aircon ေတြအခ်ိန္ျပည္႕လႊတ္ထားတဲ့စင္တာႀကီးထဲကေယာက်္ားေလးသီးသန္႕ Fashion Store မွာလုပ္ေနရသူမို႔... လမ္းေဘးမွာပင္ပင္ပန္းပန္းသြားလာေနရတဲ့သူေတြနဲ႔စာရင္ေတာ္ေသးသည္... ကိုယ့္တစ္လစာတန္ဖိုးရွိတဲ့အက်ၤ ီေတြကို ေသသပ္ေအာင္ျပဳျပင္ရင္းဝင္လာတဲ့ေဈးဝယ္သူကိုႏႈတ္ဆက္စကားဆိုမိသည္...
"ကမ႓ာ... ဒီမွာမင္းရွာေနတဲ့ဖိနပ္..."
ျမင္႐ံုနဲ႔ခပ္ျမင့္ျမင့္အဆင့္အတန္းထဲကဆိုတာ သိသာေစမဲ့အသားအေရနဲ႔႐ုပ္ရည္မ်ိဳးပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့လူငယ္ႏွစ္ေယာက္... ရြယ္တူေလာက္လို႔ထင္ရေပမဲ့ ဘဝေတြမတူႏိုင္တာကေတာ့ေသခ်ာသည္...
"တျခားအေရာင္မရွိဘူးလား..."
ဖိနပ္ကိုလွမ္းကိုင္ရင္းေမးလိုက္ပံုက သူ႕ေနာက္မွာကိုယ္ရွိေနတယ္ဆိုတာကိုေသခ်ာသိေနတဲ့ပံုစံမ်ိဳး... Customer ဝင္လာရင္အေနာက္ကေနမသိမသာလိုက္ေန... လိုတာရွိရင္ခ်က္ခ်င္းလုပ္ေပးႏိုင္ေအာင္ဆိုတဲ့ Boss ရဲ႕အမွာစကားေၾကာင့္လိုက္ေနရေပမဲ့တခ်ိဳ႕လူေတြကသူတို႔ေနာက္ကိုမသကၤာလို႕လိုက္တယ္အထင္နဲ႔အထက္စီးဆန္ဆန္အၾကည္႕ခံရတိုင္းမ်က္ႏွာကိုဘယ္နားသြားထားရမွန္းမသိတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး... ၾကာေတာ့႐ိုးလာၿပီဆိုေပမဲ့စိတ္မထားတတ္ေသးတဲ့ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ခံစားေနရဆဲ...
