"သားမႀကိဳက္ဘူးဆိုလဲ ပိုက္ဆံေတြျပန္ေပးလိုက္ေလ ေမေမတို႔တျခားမွာ..."
အဖ်ားခတ္တိုးဝင္သြားေသာအသံဟာ ကိုယ္စိတ္ထင္တိုင္းလုပ္လို႔မရေၾကာင္းသတိေပးေနသလို... အမွန္ဆိုေမေမ့အသိေတြဆီမွာဘြားဘြားက်န္းမာေရးေၾကာင့္တင္က်န္ေနတဲ့အေၾကြးေတြဆပ္လို႔မကုန္ေသးဘူးဆိုတာလည္းမသိတာမဟုတ္...အရင္အေၾကြးမေက်ဘဲေနာက္ထပ္မေခ်းခ်င္တဲ့လူေတြကိုလည္းအျပစ္မဆိုသာ...မီတာတိုး ေန႔ျပန္တိုးဆိုတဲ့အတိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွာ တစ္ခါတစ္ေလထမင္းၾကမ္းဟာမ်ိဳခ်လို႔ေတာင္မရတဲ့အေနအထား... သံုးသိန္းဆိုတဲ့အတိုင္းအတာဟာကိုယ့္အတြက္ေတာ့ႏွစ္လစာဆိုေပမဲ့ သူတို႕လိုလူမ်ိဳးေတြအတြက္ေတာ့ႏွစ္မိနစ္စာေလာက္ပဲလား... ဘဝေတြဟာဘာလို႔အဲေလာက္ေတာင္ကြာျခားရတာလဲ...
"သားသူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့...ေမေမလဲအားမနာမိလိုက္ဘူး..."
ေအးေလ...ဘယ္လိုေတာ္ကီေတြနဲ႔ဘယ္ေလာက္ရင္းႏွီးေၾကာင္းလိမ္ညာေျပာဆိုသြားသလဲမွမသိတာ...ဘာအတိုးမွမပါဘဲအဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္မွဆပ္ပါဆိုတဲ့စကားကိုအရမ္းရင္းႏွီးတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္ယူဆလိုက္တဲ့ေမေမ...အမွန္ဆိုကြ်န္ေတာ္သူ႕နာမည္အျပည္႕အစံုကိုေတာင္မသိရေသးဘူးေလ...
"ဒီကအန္တီကေက်ာက္ကပ္ေဆးမဲ့လူနာရဲ႕..."
"ဟုတ္တယ္သမီး...အန္တီတို႔ကလူနာရွင္ပါ..."
အနီဝတ္နာ့စ္မေလးရဲ႕အေမးကိုပ်ာပ်ာသလဲေျဖမိေတာ့ အခုခ်က္ခ်င္းဝယ္ေပးပါဆိုၿပီးထည္႔ေပးသြားတဲ့ေဆးစာရြက္ေလး...ေမေမ့အၾကည္႔ေတြကဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုၿပီးကြ်န္ေတာ့္ကိုေမးေနသေယာင္...
"ကြ်န္ေတာ္သြားဝယ္လိုက္မယ္ေမေမ..."
"..."
အဆင္ေျပရဲ႕လားဆိုတဲ့မ်က္ဝန္းေတြကိုေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပရင္း...လက္ထဲဆုပ္ကိုင္မိတဲ့ပိုက္ဆံေတြ...လက္ရွိအေျခအေနကိုအဆင္ေျပဖို႔ႀကိဳးစားမိတဲ့အခါအနာဂတ္ကိုစိတ္ပူဖို႔ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တာ...
.
.
.
"ေဟာ...သားပါလား...ဟို...ဘယ္သူတဲ့..."
ခပ္ဆန္းဆန္းနာမည္မို႔မွတ္ရခက္ဟန္တူေနတဲ့အန္တီ့ကိုၿပံဳးျပရင္းပါလာတဲ့မုန္႔ျခင္းကိုလက္ေဆာင္အျဖစ္ကမ္းေပးမိသည္...
