"ကမ႓ာ...လႊတ္..."
"..."
အလုပ္လုပ္ရာ Company ရဲ႕ Canteen မွာကတည္းကဆက္တိုက္လက္ကိုဆြဲလာတာကားနားေရာက္သည္အထိ...တစ္လမ္းလံုးဘယ္ေလာက္႐ုန္း႐ုန္းလႊတ္မေပးဘဲကားေပၚအတင္းတက္ခိုင္းေနျပန္တာေၾကာင့္လက္ကိုအားကုန္လႊဲလိုက္မိသည္အထိလြတ္ထြက္ခြင့္မေပးေသး...
"ခဏျဖစ္ျဖစ္လႊတ္ေပး..."
"ကားေပၚအရင္တက္..."
မတတ္ႏိုင္ဘူး...တစ္႐ံုးလံုးရဲ႕ထူးဆန္းသလိုအၾကည္႕ေတြနဲ႔တင္ေတာ္ေတာ္ရွက္ေနၿပီ...ထပ္ၿပီးကလန္ကဆန္လုပ္ရင္ဒီထက္ပိုအရွက္ကြဲဖို႔ပဲရွိေတာ့မို႔သူ႕အမိန္႕ကိုသာနာခံရေတာ့သည္...ကိုယ္ကားေပၚေရာက္ေနတာေသခ်ာတာေတာင္သူကိုယ္တိုင္ခါးပတ္ပတ္ေပးေနတာေၾကာင့္...မျမင္ရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့သူ႕မ်က္ႏွာေလးကိုအနီးကပ္ျပန္ျမင္ခြင့္ရတဲ့အခိုက္အတန္႔...အသစ္တစ္ဖန္ဆန္းသစ္လာတဲ့ရင္ခုန္သံေတြ...တင္းထားတဲ့သူ႕မ်က္ႏွာအေနအထားအရအေျခအေနမေကာင္းတာေသခ်ာတာမို႔စကားတစ္ခြန္းမွမဟပဲအသာလိုက္လာရသည္...ဦးတည္ရာလမ္းေၾကာင္းေတြကိုအကဲခတ္မိေတာ့သူ႕တိုက္ခန္းဆီသြားေနတာမ်ားလားဆိုတဲ့အေတြးကဆင္းဆိုတဲ့အမိန္႔ေအာက္မွာေသခ်ာသြားခဲ့သည္...
"ေျပာျပ..."
"..."
"ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ...ဘာအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္လမ္းခဲြဖို႔ေျပာတာလဲ...ကိုယ္အကုန္သိခ်င္တယ္..."
"ဒီအတိုင္း...ဒီတိုင္းပဲ...ကြ်န္ေတာ္ခင္ဗ်ားကိုရင္မခုန္ေတာ့လို႔..."
အခုမွဖြင့္ထားတဲ့ Aircon ကအရွိန္မရေသးတာေၾကာင့္လား...ရင္ဘတ္ထဲကမပါတဲ့စကားေတြကိုလိမ္ညာေျပာဆိုေနရလို႔လား...လိုတာထပ္ပိုေခြ်းထြက္ေနတဲ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဟန္မပ်က္ေအာင္ထိန္းေနရသည္...
"ကိုယ့္ကိုမညာနဲ႔ပင္း..."
"..."
ေရခဲေသတၱာထဲကေရတစ္ဗူးကိုသြားထုတ္လာရင္းမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ခံုမွာဝင္ထိုင္ကာစကားေျပာလိုက္ပံုကသိပ္ကိုေအးစက္ေနသည္...ခင္ဗ်ားကြ်န္ေတာ့္ကိုနာက်ည္းေအာင္ဘယ္လိုလုပ္သင့္လဲ ကမ႓ာရာ...
