"ၿပီးေတာ့တာလား..."
ႏွစ္ေယာက္စံုညီစားေနတဲ့ညေနစာဝိုင္းမွာဇြန္းခက္ရင္းကိုအသာခ်လို႔ေရခြက္ေကာက္ကိုင္လိုက္တာနဲ႔မကုန္ေသးတဲ့ကိုယ့္ထမင္းပန္းကန္ကိုေငးရင္းစိုးရိမ္တႀကီးပင္းဆီကထြက္လာတဲ့အသံ...
"ကိုယ္ေန႔လည္စာစားထားတာေနာက္က်လို႔...ဗိုက္လည္းသိပ္မဆာလို႔ပါ..."
"..."
"အစကတည္းကကုန္ႏိုင္သေလာက္ပဲထည္႕စားပါလားလို႔မဆူေတာ့ဘူးလား..."
ထမင္းကိုကိုယ္စားႏိုင္တာထက္ေလ်ာ့ၿပီးထည္႕ထားေပးတတ္္တဲ့ပင္းအက်င့္ကထမင္းေတြအလကားမျဖစ္ေစဖို႔...ဘယ္မွာပဲဘာစားစားကိုယ္မွာတာအကုန္စားရမယ္ဆိုတဲ့အသိကပင္းဆံုးမထားျခင္းျဖစ္ၿပီးအခုလိုထမင္းမကုန္ျခင္းကပင္းဆီကဆူသံကိုအလိုအေလ်ာက္ေမွ်ာ္လင့္ေစသည္...
"သိေနရက္နဲ႔...ထပ္ၾကားခ်င္ေသးတာလား..."
ကိုယ့္မွာစားစရာေတြေပါမ်ားေနေပမဲ့ကမ႓ာႀကီးရဲ႕အခ်ိဳ႕ေဒသေတြမွာအငတ္ေဘးဆိုက္ေရာက္ေနေၾကာင္း...သူတို႔ကိုကိုယ္ခ်င္းစာေသာအားျဖင့္ကိုယ္ဟာလြယ္လင့္တကူရတဲ့အစားအစာေတြကိုမျဖဳန္းတီးသင့္ေၾကာင္းပင္းနားသြင္းတုန္းကအံ့ၾသခဲ့ရသည္...သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔စားေသာက္ဆိုင္ထိုင္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ အိမ္မွာထမင္းစားရင္ျဖစ္ျဖစ္အၿမဲမကုန္ေလ့ရွိသူကအဲဒီက်မွေျပာင္းလဲတတ္ခဲ့တာ...မိဘေတြရဲ႕ႀကိဳးပမ္းမႈနဲ႔အလြယ္တကူရေနတဲ့အရာေတြကိုတန္ဖိုးထားဖို႔အသိတရားမဝင္ေသးခ်ိန္ အရည္ၾကည္ေတြအိုင္ေနတဲ့ပင္းမ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ေဒါသသံအနည္းငယ္စြက္ကာထမင္းစားေနရင္းထဆူကတည္းကကိုုယ္ေနာင္တရခဲ့တာအခုခ်ိန္ထိ...ပင္းဘဝမွာလြတ္ခဲ့ရတဲ့ေန႔စာညစာေတြဘယ္ေလာက္မ်ားခဲ့လိုက္ေလမလဲ...
"စတာပါကြာ...ဒီတစ္ခါေတာ့ကိုယ့္ကိုခြင့္လႊတ္ေနာ္..."
သိၿပီးသားအေၾကာင္းအရာကိုျပန္ေမးရေကာင္းလားဆိုတဲ့အၾကည္႕နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနရတာမို႔သူ႕ပါးႏုႏုကိုခပ္ဖြဖြဖ်စ္ညစ္ရင္းေတာင္းပန္ေတာ့မ်က္ေစာင္းပါထိုးလာသည္...
"ငယ့္ကိုခ်စ္တယ္..."
သည္းမခံႏိုင္တဲ့အဆံုးထိုင္ခံုမွခဏထလို႔သူ႕နားနားကပ္ကာခပ္တိုးတိုးေျပာၿပီးမသိသလိုျပန္ထိုင္ေနလိုက္သည္...ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ထမင္းစားမပ်က္တဲ့ပါရမီျဖည္႕ဖက္ကိုထိုင္ၾကည္႕ေနရျခင္းဟာေလာကနိဗၺာန္ပါ...
.
.
.
.
.
"Sexual Harassment ကမိန္းကေလးေတြတင္မွာမွျဖစ္တာမဟုတ္ဘူးေလ...ကမ႓ာ..."
