"အခုတေလာ...ကိုယ့္ကိုေရွာင္ေနတာလား..."
"မဟုတ္ပါဘူး..."
မရမကေရွာင္ေနေပမဲ့... မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ရွာတတ္တဲ့သူေၾကာင့္ လြတ္ေအာင္မပုန္းေရွာင္ႏိုင္တဲ့အခါ...
"ခဏလိုက္ခဲ့..."
"ကြ်န္ေတာ္မအားဘူး..."
"ပင္း..."
သူေခၚလိုက္တာတစ္လံုးတည္း... ဒါေပမဲ့မာန္အျပည္႕နဲ႔အသံကိုကခက္ထန္ေနသည္... စူးရဲေသာမ်က္လံုးေတြကထပ္ေဆာင္းရရွိမဲ့အျပစ္ဒဏ္တစ္ခုလို...
"ဒါကြ်န္ေတာ့္အလုပ္ခ်ိန္...တကယ္မအားတာ..."
လံုးဝဂ႐ုမစိုက္ပဲ Company တံဆိပ္ပါ Shirt အက်ၤ ီနဲ႔ ေကာ္ဖီမစ္ပံုးေတြရွိရာကားေပၚတက္သြားေသာသူ...ဒီအလုပ္ကိုဘယ္တုန္းကေျပာင္းလိုက္တာလဲမသိ... ေနပူပူထဲမွာေခြ်းတရႊဲရႊဲနဲ႔ပစၥည္းေတြကိုထမ္းကာ Store ဆိုင္ထဲအေရာက္ပို႔ေနရတဲ့ျမင္ကြင္း... နဖူးကေခြ်းေတြကိုလက္တစ္ဖက္နဲ႔သပ္တင္ရင္း ဆိုင္ပိုင္ရွင္ဟုထင္ရသူအမ်ိဳးသမီးေပးေသာပိုက္ဆံေတြကိုေရတြက္ကာယူေနေသာသူ...ျပန္ထြက္အလာမွာမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အေနအထားျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးျပန္ေတာ့လည္း မသိသလိုပဲေဘးနားကအေဖာ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔စကားေျပာရင္းကားေခါင္းခန္းထဲတက္သြားသည္... အေဖာ္ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာမွာအားနာသလိုစူးစမ္းသလိုအၾကည္႕ေတြကပ္ညိလို႔... မင္းကစိန္ေခၚေနတာပဲပင္းငယ္ရာ...
"ကိုပင္း...ဟိုအစ္ကိုကခင္ဗ်ားနဲ႔သိတာလား..."
"..."
"ေနာက္မွာပါလာတာ အဲဒီအစ္ကိုကားထင္တယ္ေနာ္..."
ကားေမာင္းေနတဲ့စိုင္းကမွန္ကိုၾကည္႕ရင္းစကားဆိုေတာ့မွ အလန္႔တၾကားလွည္႕မိသည္...ေသခ်ာတာေပါ့...ကိုယ့္ကိုေတာင္ဝင္တိုက္မိသလိုျဖစ္ခဲ့တဲ့ကားဆိုတာမမွတ္မိစရာမရွိ...မေတြ႕ခ်င္ဘူးကမ႓ာရာ...ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႕ရင္ကြ်န္ေတာ္ေျပာဖို႔အႀကိမ္ႀကိမ္ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့လမ္းခြဲစကားဆိုတာေျပာထြက္မွာမဟုတ္ဘူး...
"ကိုယ့္လမ္းကိုသာသြားပါ ငစိုင္းရာ..."
"ဘယ္ႏွဆိုင္က်န္ေသးတာလဲ ကိုပင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ထမင္းစားနားၾကဦးစို႔ဗ်ာ... 1 နာရီလည္းေက်ာ္ေနၿပီ..."
