"ေျခက်င္းဝတ္လည္သြားတာပါ... ေဆးမွန္မွန္လိမ္းေပးရင္သက္သာပါလိမ့္မယ္..."
"တျခားစိုးရိမ္စရာရွိေသးလား ဆရာ..."
ကုတင္ေပၚမွာ Nurse မေလး ပတ္တီးစီးေပးေနတဲ့ေျခက်င္းဝတ္ဆီတစ္ခ်က္အၾကည္႕ေရာက္ၿပီးဆိုလိုက္မိတဲ့အေမးစကား...
"မရွိပါဘူး ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ေတာ့လမ္းေလ်ာက္တာနည္းနည္းဆင္ျခင္လိုက္ပါ..."
"ဟုတ္ကဲ့..."
ဒဏ္ရာရလာတဲ့သူကတစ္ခြန္းမွဝင္မေျပာလိုက္ရဘဲ... သူကခ်ည္းေရွ႕ကဦးေဆာင္သြားသည္... မသိရင္ကိုယ့္အနားမွာသူကတစ္ခ်ိန္လံုးျပဳစုမဲ့လူတစ္ေယာက္လို...
"ဘယ္ေလာက္က်ခဲ့လဲမသိေပမဲ့... ကြ်န္ေတာ့္မွာပါလာတာဒါအကုန္ပဲ..."
ေဆးခန္းကအထြက္သူ႕ကားဆီဦးတည္သြားေနတာသိေပမဲ့... ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ႕ဆံုမႈကိုဒီေလာက္နဲ႔ရပ္တန္႔ပစ္ဖို႔ႀကိဳးစားမိသည္... အိတ္ကတ္ထဲမွငါးေထာင္တန္ေျခာက္ရြက္ကိုတစ္ရြက္သာတကၠစီဖိုးအျဖစ္ယူထားၿပီးက်န္တာကိုသူ႕လက္ထဲထည္႕မိတဲ့အခါ... ရင္ဆိုင္လိုက္ရတဲ့အၾကည္႕စူးစူးေတြ... သူေခၚလာေပးတဲ့ပုဂၢလိကေဆး႐ံုအေနအထားအရ... ဒီထက္ပိုကုန္က်ႏိုင္ေၾကာင္းေတြးေတာမိေပမဲ့တကယ္လည္းကိုယ့္ဆီမွာမက်န္ေတာ့တာမို႔...
"လိုေနေသးရင္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္ အခုေတာ့ဒါပဲပါလာလို႔..."
"မင္းလမ္းေလ်ာက္ရတာအဆင္ေျပရဲ႕လား..."
"ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာတစ္ေယာက္တည္းျပန္ႏိုင္ၿပီမို႔ခြင့္ျပဳပါဦး..."
"ပင္းမိုင္ထက္..."
သူကကိုယ့္နာမည္အရင္းကိုသိေနခဲ့တာလား... ဟင့္အင္း... သူ႕ေရွ႕မွာနာမည္တပ္ၿပီးအဆူခံခဲ့ရဖူးတာပဲ... ဒါဟာအံ့ၾသေနစရာမွမဟုတ္တာ...
"အဲေလာက္မာနေတြႀကီးျပစရာမလိုဘူး ပင္း... ခုနကမွခ်စ္တယ္လို႔ေျပာထားတဲ့လူတစ္ေယာက္ကမင္းကိုဒီလိုပံုစံနဲ႔ျပန္ခြင့္ေပးမယ္ထင္လို႔လား..."
"..."
"လူေတြေရွ႕မွာအျမင္မေတာ္တဲ့အျပဳအမူေတြကိုယ္မလုပ္ခ်င္ဘူး... ပင္း... မင္းကိုယ့္စကားနားေထာင္ပါ"
