"ပင္း..."
"ခင္ဗ်ားအဆင္ေျပရဲ႕လား...ကမ႓ာ..."
"ေျပပါတယ္...သဲငယ္ေတာင္အဆင္ေျပေသးတာ...ကိုယ္ကဘာလို႔မေျပရမွာလဲ..."
မနက္ကိုးနာရီေလာက္ဆိုေပမဲ့ ေနထြက္တာနဲ႔ပူျပင္းလြန္းလွတဲ့ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ရာသီဥတုဆိုးနဲ႔အတူက်ပ္က်ပ္တည္းတည္း Bus ကားေပၚကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ပေယာဂေၾကာင့္ဒုကၡခံေနရတဲ့ကမ႓ာ...တရားဝင္တြဲေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမဲ့ကိုယ္ရွိရာအရပ္ေခ်ာင္းေပါက္မတတ္လာေနတဲ့သူ႕ေၾကာင့္ေက်းဇူးတရားေတြကိုငဲ့ကြက္ရင္းတြဲသြားတြဲလာလုပ္ျဖစ္တဲ့အခါ...နည္းနည္းေလာက္ဒုကၡေပးလိုက္ရင္စိတ္ကုန္သြားမလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ Bus ကားမစီးဖူးသူအားႏွိပ္စက္မိသည္...စီးေနက်ပံုစံအတိုင္းတစ္ဝက္စုထံုးထားတဲ့သူ႕ဆံပင္ေတြဟာထိုင္ခံုမရတဲ့ကားေပၚတိုးကာေဝွ႕ရင္းေျပေလ်ာ့လို႔...နဖူးနဲ႔ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေပၚကေခြ်းစေတြကိုၾကည္႕ရင္းဒီလိုကားေပၚေခၚတင္လာမိတဲ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျပစ္တင္မိသည္...
"ဟိုမွာေနရာရၿပီ...ထိုင္ရေအာင္..."
ႏွစ္ေယာက္စာလြတ္သြားတဲ့တြဲခံုတစ္ခုကိုညႊန္ျပရင္းလက္ဆြဲေခၚမိေတာ့...ကေလးတစ္ေယာက္လိုၿပံဳးေပ်ာ္ကာလိုက္လာတဲ့သူ...
"ပင္းသဲ...Bus ကားေတြကေန႕တိုင္းဒီလိုက်ပ္ေနတာပဲလား..."
မ႐ိုးႏိုင္တဲ့နာမ္စားေတြနဲ႔ေမးေနတဲ့ပံုစံေလးကတကယ္ကိုဘာမွမသိသလို...YBSေတြအဆင္မေျပလို႔ FB မွာခဏခဏျပသနာတက္ေနတဲ့အေၾကာင္းကိုဒီေကာင္မသိေလသေရာ့လား...
"အင္း...ဒီေန႔ထိုင္ခံုရတာကံေကာင္းတယ္ေျပာရမယ္..."
"ဟင္...ခါတိုင္းမရဘူးလား..."
"အင္း..."
အံ့ၾသစြာအေမးကိုအင္းတစ္လံုးနဲ႔အဆံုးသတ္ၿပီး...ေနရာမရလို႔လက္ကိုင္တန္းကိုကိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့အဖိုးအိုအားေနရာဖယ္ေပးေနတဲ့ပင္း...သက္ႀကီးရြယ္ေတြအတြက္ပင္းႏွလံုးသားဟာလူသားဆန္သလို...အားႏြဲ႕တဲ့မိန္းမသားေတြအတြက္လည္းပင္းရင္ဘတ္ႀကီးကႏွမခ်င္းစာနာတတ္ျပန္တယ္...သူ႕ရဲ႕ေယာက်္ားပီသမႈကိုအသိအမွတ္ျပဳမိတာကကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ႏွလံုးသားေလးအူတိုဖို႔ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့အထိ...
