"ပင္း...သဲငယ္...ဘာစားဦးမလဲ..."
ပုခံုးေပၚမေရာက္တေရာက္ေလာက္ထိထားထားတဲ့ဆံပင္အရွည္ေတြကိုအေနာက္ဘက္အေျပာင္သိမ္းကာတစ္ဝက္ကိုသာဆံထံုးအေသးစားေလးလိုစုခ်ည္ထားတဲ့သူ... အမွန္ဆိုအဲဒီေရႊဝါေရာင္ဘက္သန္းေနတဲ့ Hair Style ကကိုယ္သိပ္႐ူးသြပ္တဲ့ပံုစံ... Tattoo Artist တစ္ေယာက္အေနနဲ႔သင့္ေတာ္ေပမဲ့ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ထားခြင့္မရတာမို႔သာ...
"ဟင့္အင္း...ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ကိုသာျပန္ပို႔..."
Bus ကားနဲ႔ျပန္ဖို႔ဘယ္လိုမွအခြင့္မသာတာမို႔ သူ႕ကားေပၚပါလာရတဲ့အခါ...သူပို႔မွေရာက္မဲ့သူမို႔အခြင့္အေရးေတြယူဖို႔ႀကိဳးစားေနတာ...
"ကိုယ္ဗိုက္ဆာတယ္...တစ္ခုခုဝင္စားမယ္...သဲငယ္ဘာစားခ်င္လဲ"
လက္တစ္ဖက္ကစတီယာရင္ကိုကြ်မ္းက်င္စြာထိန္းလို႔...က်န္တစ္ဖက္ကဂီယာခ်ိန္းဟန္ျပဳမလိုနဲ႔ကိုယ့္လက္ေတြကိုဆုပ္ကိုင္လာတဲ့သူ...ဒီေကာင္ဘယ္လိုလဲကြာ...နာမ္စားအမ်ိဳးမ်ိဳး အျပဳအမူအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔လူကိုအေသသတ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတာ...
"ဘာမွမစားခ်င္ဘူး..."
"ဟာ...အဲလိုေတာ့မရဘူးကြာ...ကိုယ္တကယ္ဗိုက္ဆာေနတာ...မနက္ကတည္းကဘာမွမစားရေသးဘူး..."
ကေလးတစ္ေယာက္လိုခ်င္တာမရလို႔ စိတ္ေကာက္သလိုမ်ိဳးစူပြပြေလးေျပာေနတဲ့သူ...မနက္ကတည္းကဘာမွမစားရေသးတာကခူးခပ္ေကြ်းမယ့္သူမရွိလို႔လား...ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕မွာသနားဖို႔ေကာင္းတဲ့အျပဳအမူေတြလာမလုပ္နဲ႔...ကမ႓ာ...
"သဲအိမ္က်မွကိုယ့္ကိုတစ္ခုခုလုပ္ေကြ်းမလား..."
အားႀကိဳးမာန္တက္ေျပာလာတဲ့သူ႕မ်က္ဝန္းေတြမွာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အရိပ္အေယာင္ေတြအျပည္႕...ကြ်န္ေတာ္ျငင္းပယ္ခ်င္ေပမဲ့ကြ်န္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး...
"ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ပဲရမွာ...ခင္ဗ်ားစားႏိုင္လို႔လား"
"အာ...သဲလုပ္ေကြ်းတာဆိုကိုယ္ဘာမဆိုစားႏိုင္တယ္..."
ပြင့္လင္းစြာဝန္ခံလာတဲ့သူ႕စကားေနာက္မွာကြ်န္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြေကြးညြတ္မိသည္...
