Beautiful Disaster

Epilogue-

Epilogue

Suot ang napakagarbong gown ay naglakad na ako papunta sa dark forest. Sa totoo lang, simula nang mangyari ang pagkatuklas ko sa katotohanang ako ang nawawalang prinsesa, hindi pa ako muling nakakatapak sa palasyo.

"You're one minute late, Ford." Narinig ko ang boses ni Hell at tumalon siya mula sa pagkakaupo sa sanga ng puno.

"Sakto lang ang dating ko, sadyang napaaga ka lang," sabi ko na may kasamang irap.

"What can I say? I missed you already." Every time he talks to me this way, I get butterflies in my stomach. Na siyang dahilan kung bakit napapatahimik na lang ako. Hindi yata ako masasanay na ganito siya intimate sa akin. We used to fight.

"Shall we?" He offers his hand as he genuflects. I smiled and accept it.

He grips on my waist at ipinulupot ko naman ang mga braso ko sa kanya. Nagsimula na siyang tumakbo sa kagubatan. Actually, I already know to run using my vampire speed. But I want to be as close as this with Hell. So napagkasunduan naming susunduin niya ako kaya nandito siya ngayon.

"What's with the stare?" Takhang tanong ni Hell. Blur ang paligid dahil sa bilis niyang tumakbo at tanging siya lang ang nakikita ko nang malinaw dahil sa kanya ako nakaharap.

"I'm just wondering..."

"Of what?"

"Kung kailan mo naramdaman ang koneksyon natin?" He smiled at my question.

"The first time I saw you at Westridge." Maikling sagot niya na ikinataas ng kilay ko gunit napangiti ako. I still remember the first time we had an encounter and argue just because he slept in my supposedly bed.

"Fire and I's room," sabi ko ngunit umiling siya.

"Wrong answer."

"That was our—"

"I've seen you pagpasok mo pa lang ng gate ng Westridge. Stupidly and pathetically staring at the fight with curiosity on your face." Napanganga ako sa sinabi niya.

"I...I didn't see you in the fight." Kahit anong gawin kong pag-alala ay hindi ko siya maalala. Ang tanging naaalala ko lang ay sina Tyco at Jom kasama ang kani-kanilang grupo. Huminto siya sa pagtakbo at nagsimulang tumalon hanggang sa mapunta kami sa pinakamataas na puno rito sa dark forest. Anong balak ng isang 'to? Bak mahuli kami party.

"I was there. I just walked away from the fight and went to Fire's room. Nasabi noon ni Fire na ang nag-iisang new kid ay magiging roommate niya. So I conclude na ikaw na 'yon. To meet you personally, I tell Fire na sabihin sa iyong nakitulog ako saglit."

Hindi ako makapaniwala sa mga sinasabi niya. So siya 'yong lalaking napansin kong naglalakad palayo sa gulo na inakala kong naduwag lamang?

"And the moment we had an eye contact, I just can't help but to look for you in every corner of Westridge."

"I... I don't know what to say," sabi ko.

"Sinabi ko bang magsalita ka? I just want you to know that I'm pathetically watching you from afar ever since." Iniikot niya ako na tila nagsasayaw kaya napapapulupot ang braso niya sa baywang ko at nakalapat naman ang aking likod sa kanyang dibdib. Tinanaw namin ang view dito sa tuktok ng puno. I used to fear this place. Pero ngayon? I am truly mesmerised in its beauty.

I thought it was just a dark and dangerous place. But I was wrong. This place has beauty in its darkness. All you have to do is to explore.

"Tara na?" Yaya niya at tumango ako.

Hindi na niya ako sinabay sa pagtakbo ngunit magkahawak ang mga kamay namin. Paglabas na paglabas namin ng kagubatan ay kaagad napukaw ang atensyon ko ng palasyong tila nagbagong anyo.

Napakaganda. Maraming bampira ang agad na sasalubong sa akin.

"Are you ready?" tanong ni Hell.

"More than ready." I smiled at naglakad na papasok ng palasyo.

—

Beautiful Disaster.
All Rights Reserved ©
PakingTeypZAYN 2017.