Ateşli İntikam -TAMANLANDI-

18.bölüm

Savaş Atasoy

Şirketten çıkarken Naz'ı gördüm. Kıpırdamadan duruyordu. Ne olduğunu anlamadım ama sonra telefonuna mesaj gelince okurken bedeninin kasıldığını farkettin.

O sırada daha ben ne iyi olup olmadığını sormak için yanına gidemeden şirketteki sekreter kızlardan biri geldi yanıma dosyayla.

"Savaş bey."

"Ne var"

Kız bana gereksiz bir sürü formalite sorarken ben de kıza sabırla cevap vermeye çalıştım. Belki gereksiz değildi, hatta belki çok önemliydi ama o an benim için en gereksiz şeydi.

Naz'a kaydı gözüm bir ara. Bir yere doğru gidiyordu. Sekreter kızın sesiyle mecbur ona dönüp işim bitince Naz'a bakındım ama göremedim. Herhalde gitti giye düşünüp tam arabamı istemiş ona doğru giderken gördüm Naz'ı. Halinde bir tuhaflık vardı çözemediğim. Zorlukla yürüyor gibiydi. Ne olduğunu anlamak için yanına gidecekken yere düştüğünü gördüm. O an kanımın çekildiğini hissettim. "Siktir! Naz!"

Hızla yanına gittiğimde sırtındaki yarayı ve akan kanları görünce kapıdan çıkmakta olan Ümit'e kaydı gözüm. Sonra gözleri yarı aralık olan Naz'a gözlerimi çevirdim. Birşeyler söylüyordu.

"Dayan güzelim."

"Naz! Ne oldu?"

Ümit de durumu farkeder etmez yanımıza gelince cebimdeki anahtarı Ümit'e uzattım. "Git arabayı çalıştır. Acele et!"

Ümit anında arabaya gidince Naz'ı kucağıma aldım. Arabaya koştururken aklımdan geçen tek şey bunu ona kimin yaptığıydı. Kahretsin belki de o kız yanıma gelmese ve ben Naz'ın peşinden gitsem şimdi sapasağlam olacaktı. İçimden kıza ve kendime küfürler ederken arabaya ulaştım. Güvenlik kapıları açarak yardımcı olurken Ümit arabayı çalıştırmıştı bile. Arka koltuğa Naz'ı yatırıp kafasını kucağıma alarak oturdum. Sırtından yaralandığı için yan yatırmaya dikkat etmeye çalışıyordum ama içim onun yarasındaki gibi kanıyordu. Ve kim olursa olsun Naz'a bunu yapanı bulup, ona bunu ödetecektim.

"Daha hızlı Ümit! Acele et!"

Üstümdeki gömleği çıkartıp yarasına bastırdım. Çok fazla kanıyordu. Ümit öndeki arabalara küfür edip defalarca kornaya basarak ne kadar endişelendiğini belli ederken ben sadece Naz'ın rengi solmuş yüzüne bakıyordum.

O sırada Naz'ın mırıldanma gibi sesler çıkarttığını duyunca ne dediğini duymak için kafamı yaklaştırdım.

"O-ok-ok-tay..."

Yumruğumu sıktım. O piç herif yapmıştı!

"Ne diyor?"

"Oktay şerefsizi yapmış!"

Sinirle küfür savurdu Ümit de benim gibi o herife.

Naz'ın alnında biriken terler ve yüzündeki acı kalbime diken gibi batarken araba durunca hastaneye geldiğimizi anladım. Ümit etrafta sedye isteyerek bağırırken ben de Naz'ı çıkardım arabadan. Gelen sedyeye bindirilip götürürlerken bir yandan doktor bize dönüp sordu;

"Nasıl yaralandı?"

"Bulduğumuzda yaralıydı."

"Kan grubunu biliyor musunuz?"

Ben bilmiyordum ama Ümit biliyor olmalıydı. Umutla ona baktığımda zatten cevabı vermişti. "B pozitif."

Doktor hemşirelere dönüp devam etti. "Acil ameliyathaneyi hazırlayın! 2 ünite B pozitif kan getirin! Burhan hocaya da haber verin. Çabuk olun! Çok fazla kanaması var!"