BABASININ KIZI

BK ✿ܓ BÖLÜM-1- ❥

Bu bölüm  @chocolatesoslucips  bebeğime gelecek elbette :)

BÖLÜM-1-

Küçükken bizlere "Büyüyünce ne olacaksın?" diye sorulur...

Normal bir çocuk astronot diyebilir ya da bir kız çocuğu doktor olmak istediğini dile getirebilir. Fakat Olivia hiçbir zaman normal bir çocuk olmamıştı, bu soru ona her yöneltildiğinde "kuş!" cevabını verirdi ve bu cevap hiç değişmemişti.

İstediği zaman, kimseye sormadan, çıkıp gidebilmeyi düşlediğindendi bu seçimi. Özgür olma isteği yüzündendi. Buna rağmen Olivia'nın isteği gerçekleşmemişti ve diktatör bir adam tarafından yönetilen bir hayat sürmeye mahkûm edilmişti!

"Sen beni duyuyor musun?" dedi karşısında bağıran, çatık kaşlı adam. Aslında duyuyordu ama içindeki cesaretli kız öylesine bağırıyordu ki bu sesi bastırıyordu. "Dinleme onu, bırak konuşsun. Artık kendi kararlarını kendin vermelisin." Diyordu cesaretli kız. "Kaç yaşındasın sen, sekiz mi? Hadi ama Olivia, şu ihtiyarı dinlemeyi bırakıp kendi isteklerini gerçekleştirmeye başlamalısın."

Bunlar zihninde çamaşır makinesindeki çamaşırlar gibi dönüp dururken Olivia gözlerini yerdeki Türk halısına dikmiş ve desenleri zihnine kazımaya çalışıyormuşçasına dikkat kesilmişti.

"Olivia sen beni dinlediğine emin misin?"

"Evet, elbette dinliyorum."

"İyi! O halde evde kalamayacağını da anlamışsındır." Olivia hiçbir şey demeden öylece etrafa bakınca "Ne bileyim... Sinemaya git ya da alışveriş falan yap." Dedi elini kışkış der gibi sallarken.

"Alışveriş yapmayı sevmiyorum."

"O halde arkadaşlarını arayıp bir yerlerde buluşabilirsin."

"Benim arkadaşım yok, bunu biliyorsun."

"Hesna denen kız ne oluyor Olivia?"

"Meşgul!"

Bunu söylerken başını hızla küflenmiş gibi duran ansiklopedilerin bulunduğu kitaplığa doğru çevirdi. Aniden güldü bu duruma, bu odaya gelip ne zaman konuşmaya başlasa bir şekilde gözleri bu ansiklopedilerle buluşurdu. Belki de bu bir mesajdı; evin içerisindeki tüm eşyalar gibi kendinin de küflenmeye yüz tuttuğunu haykırıyorlardı. Küflenecek ve sonra çürüyerek eriyip gidecekti...

Sahi annesi de bu evin içinde çürüyüp gitmemiş miydi?

Eğer böyle olacaksa sonu... Olivia daha iyi bir ölüm şekli düşünemedi çünkü orada öylece duran sayfalar kendisinden daha özgür duruyordu! Kelimeler birileri tarafından okunuyor ve okuyan kişilerin zihninde bu evden çıkıp gidiyordu.

Ama Olivia... Olivia sanki ömür boyu bu eve mahkûmdu!

"Yirmi yaşında ki bir kız ne işle meşgul olabilir ki?" Hickman'ın sesiyle tekrar ona döndü.

"Yirmi beş! Hesna meşgul çünkü onun bir hayatı, ailesi, sevgilisi var. Kendisini bana göre ayarlayamayacaktır. Sonuçta sevgilisi ile güzel bir vakit geçirirken ona 'benimle alışverişe gelmek zorundasın çünkü Bay Hoggard özel bir görüşme yapacak.' Diyemem. Özür dilerim."

"Bak Olivia... Ne yapacağın, kiminle olacağın umurumda değil!" sert bir şekilde çıkışırken bir anda duraksıyor ve alnına vuruyor. "Dur bir dakika bunlar tabii ki umurumda! Sen sadece evden çıkıp git ve ne yapıyorsan gözüm üzerindeymiş gibi hareket et yeter. Ben seni arayana kadar da beni rahatsız etme, aradığımda geri gelirsin."