for wolf to werewolf

19. Vampieren?!

(pov. Luna)

Ik ren me gek. Ik ben een week geleden in Nederland terug gekomen. De DarkBloodPack zit achter me aan. Mijn broertje had helemaal gelijk. Ik kan dit niet alleen. Ik was niet sterk genoeg. Ik had Levi en Luuk erg teleurgesteld als ze hier waren. Ik loop al een paar dagen non-stop te rennen. Ik ben echt op. De packleden achter me worden steeds afgewisseld door andere waardoor ze niet moe worden. Ik kan niet naar de pack van Evan gaan want dan worden hun aangevallen. Maar ik kan ook niet naar de pack van Luuk gaan want dan worden hun aangevallen. Ik ruik dicht bij een onbekende pack en ren er het territorium op. Wachters springen achter me aan in mensenvorm maar dan ruik in beter naar de onbekende geur. Dit zijn geen weerwolven, rennen! Klinkt in mijn hoofd. Maar ik ben net te laat. Ik word onderschept door een van de vampiers. Bang probeer ik me nog aan de grond vast te nagelen maar het heeft geen nut. Ik word over een schouder heen gegooit en mee genomen. Ik zie langs de grens van het territorium de andere weerwolven worden afgeslacht, afschuwelijk maar hun eigen schuld. De man die me over zijn schouder draagt neemt me ergens mee naar binnen waar de geur van Wolfsbane sterk wordt. Ik krabbel stevig tegen en kom van de schouder van de man af. Bang en piepend ren ik ervan weg maar word al snel weer tegen gehouden. Ik word bij mijn achterpoten gegrepen en zo daarheen gesleurd. Wanneer we over een deurdrempel gaan voel ik hoe mijn poten zowat staan te verbranden. Piepend en al geef ik me over op de grond. 'Hier baas, ik heb deze bijzondere weerwolf gevangen op ons terrein.' 'Goed gedaan jongen en je kunt nu weer gaan.' Zegt hij snel. 'En jij wolf verander. Hier heb je een deken en kleren.' Een deken word over me heen gegooit en ik zie een scheidingshekje of wat het ook is tussen ons in komen. Ik verander terug en trek snel het veelste korte broekje aan en de bh. Serieus? Niet meer? Niet eens een onderbroek laat staan een slipje! Ik trek de deken strak om me heen en sta op waarna ik om het hekje heen loop. 'Die deken kan best wel weg. Ik wil je goed kunnen zien om te weten of je niet iets bij je draagt. En om je zwakheden te vinden.' Ik schud koppig mijn hoofd terwijl ik naar de grond staar. Plots word de deken van me afgetrokken. Een grom verlaat mijn mond. Nu pas zie ik zelf dus ook de wonden van de Wolfsbane bij de deurdrempel. 'Goed lichaam in iedergeval.' Hoor ik hem verlekkerd zeggen. 'Kijk me aan.' 'Waarom zou ik, je bent mijn baas niet. Eigenlijk niemand want ik ben een Luna en een Alfa.' 'Kijk me aan!!' Schreeuwt de man met een angstaanjagende stem dat ik nog nooit heb gehoord. Bang en trillend kijk ik hem aan. Naast hem staan twee sletterig gekleedde meiden die arogant kijken. De man zelf ziet er erg dominant uit met zijn grote lichaamsbouw, zwarte haren en misterieusche, blauwe ogen. Met een ongekende snelheid komt hij op me af en knalt me tegen de muur aan wanneer ik in zijn ogen kijken. 'MINE!' Schreeuwd-fluisterd hij in mijn oor. 'De deken die hij gelijk had opgepakt zit al weer om heen en hij bekijkt mijn polsen. 'Het spijt me, kun je me vergeven? Ik had dit nooit gewild.' Mijn enigste reactie is bang een stap verder van hem weg zetten en de deken strakker aantrekken. 'Wat bedoel je MINE?' Vraag ik met een iets trillerige stem die zekerder wordt. 'Het spijt me ik zal het even uitleggen. Ik ben een vampier. Weerwolven hebben Mates en vampieren hebben Mines. Snap je het zo?' Ik knik. 'Maar ik ben een weerwolf en jij bent een vampier. En ik heb al een mate.' Plots word de muur nog harder in mijn rug gedrukt en ik kreun. 'Wie?!' Roept hij boos. 'Evan, Alfa van The Wolverines.' Verklap ik door de onhoudbare pijn in mijn rug. 'Ben jij dan Luna? Niet de titel maar je naam.' Maakt hij duidelijk. Ik knik en probeer hem van me af te duwen. Zijn krachten zijn te groot voor mij. Ik voel mijn rugvel kapot gaan en het bloed over mijn rug lopen. Ik zie hoe hij zijn neus in de lucht steekt en mijn bloed ruikt. 'Je, bloed.' Zegt hij met moeite en neemt afstand om me vervolgens op te vangen. Hij tilt me op en brengt me ergens heen. Ik zie zijn tong langs zijn lippen gaan. Ik moet hem afleiden van het bloed. 'Ehm, vertel is wat over jezelf. Hoe heet je?' Een verzachte blik staat op zijn gezicht. 'Ik ben Damon, dankje dat je me afleid. Meestal val ik de geur van bloed gelijmk aan.' 'Hoe oud ben je?' Voordat ik antwoord krijg zijn we al bij een dokter. 'Ze is een weerwolf en raak haar zover niet nodig, niet aan. Ze is van mij!' Ik word door hem op mijn buik neergelegd. De dokter is even bezig waarna ik de stem van Damon hoor schreeuwen tegen de dokter: 'nee, idioot! Het is een weerwolf!!' Voordat zijn zin al klaar is geef ik een kreet. Wolfsbane wordt over mijn wond verspreid. En niet veel later komt er een man binnen met het nieuws dat Evan met de pack er is. Hij heeft mijn pijn gevoeld. De dokter haalt zorgvuldig de wolfsbane van mijn rug. En als het eraf is sta ik op en pak een flesje methadon met een naald mee. Ik spuit een groot deel waarschijnlijk te veel ervan in mijn arm en leg het dan aan de kant. Het werkt snel aangezien het de pijn verlicht. Damon wilt me tegen houden maar ik sla hem van me weg. 'Laat me met Evan praten. Dat kun je niet van me weg nemen.' Hij is het met me eens en tilt me op naar buiten met die ongekende snelheid. Al snel staan we op een slagveld en stopt iedereen bij het zien van hun baas met een weerwolf in zijn armen of van het zien van hun luna die in de armen ligt van een vampier. Ik wijs Evan aan en wordt naar hem toegebracht maar Evan komt ook al onze kant op. 'Mijn Luuntje, wat heeft hij je aangedaan?' 'Evan rustig. Er is niets. Je weet hoe ik ben ik onderdruk pijn ik kan het altijd aan.' 'Jij vieze vampier je hebt haar dit aangedaan en ervoor gezorgt dat ze voor jou valt.' Gromt Evan, Damon toe. 'Nee, dat is niet waar. Mijn bewakers vingen haar op ons terrein en toen kwam ik erachter dat ze mijn Mine is.' 'Dat is niet waar jij vuile leugenaar! Ik zal je!' Roept hij hem toe en valt hem aan waarna ik op de grond val. Ik zie hoe Sylvana en Melanie op me afkomen rennen maar vampiers zijn sneller en door hun word ik opgetilt. Ik zie hoe Evan, Damon aanvalt en Damon zichzelf probeert te verdedigen tegenover Evan zijn poten. Ik word op de grond gezet de de vampier die me droeg en loop zelf al schuifelend naar de twee toe. Ik val bijna voorover en zie hoe Damon daardoor raakt afgeleid en hoe Evan zijn kans ziet. Evan bijt Damon volledig in zijn zijde die het uitkreund. Ik verander en sprint kort met veel pijn naar de twee toe waarna ik door Evan hard aan de kant word gestoot en met een keiharde knal tegen een boom aan knal. Ik hoor mijn botten kraken en verlies langzaam mijn bewustzijn. Het laatste waar ik aan denk is of ik en de jongens hier ooit nog uitkomen.

Nieuw deel!!! Vond het wel leuk om even een rare wending te geven. Foto hierboven is Damon. Ik weet dat hij donkerbruin haar heeft maar het lijkt zwart en ik vind dat gewoon een goede combinatie.