for wolf to werewolf

24. Een hele mooie dag!

(Pov. Luna)

'Dit, dit kan niet.' Zeg ik terwijl ik geschrokken naar het meisje kijk. Ze lijkt precies op hoe ik eruit zag, voordat ik veranderde dan. Haar wolf is ook hetzelfde, smetteloos wit en blauwe ogen. Het meisje staat langzaam op en trekt de deken strak rond haar lichaam. Ze kijkt me angstig aan maar dat word langzaam minder als ze ziet dat ik haar vriendelijk aankijk. 'Ik ben Luna en dit is Damon. We doen je niets, maar je kunt beter maar wel even met ons meegaan. Dan geven we je wat kleren, kun je even eten, drinken en slapen. Je bent vast wel verhongerd en moe.' Langzaam knikt ze. Ik loop naar haar toe en leg voorzichtig een arm om haar schouder heen en beginnen we richting huis te lopen. Al snel nesteld ze zich tegen mijn lichaam aan. Het voelt misschien wel vertrouwd aan voor haar, eindelijk weer een arm om haar heen. 'Wat is je naam? Als ik vragen mag.' Ze kijkt me aan en glimlacht. 'Puck, ik heet Puck.' Klinkt haar stem krakerig. Waarom komt die naam me zo bekent voor, Puck... Oh, wacht mijn wolf heette ook Puck. Hoe zou haar wolf heten, Luna? Grinnik ik in mezelf. 'Hoelang zwerf je al alleen rond?' 'Sinds ik ben veranderd, dus sinds een maand.' 'Hoe ben je veranderd? Was je al een weerwolf en ben je dus te vroeg veranderd of was je gebeten?' 'Gebeten.' Antwoord Puck nerveus. 'Weet je ook door wie?' 'Door een grote zwarte wolf met blauwe ogen.' Evan! Schiet er gelijk door mijn gedachtes. Evan is een zwarte wolf en heeft blauwe ogen. Misschien is hij na die 6 jaar nog wel eens aan het rond zwerven om het territorium van Damon en mij. 'Damon, kan dat Evan zijn geweest? Aangezien jij nog vaak met Evan spreekt.' 'Ja, zou kunnen hij zwerft hier nog vaak om ons territorium heen namelijk.' Bevestigt hij mijn gedachtes. Langzaam merk ik dat Puck tegen me aanhangt en niet meer vooruit loopt. Ze is in slaap gevallen. Ik til haar met gemak op en bedenk dan dat Evan mij vroeger ook zo makkelijk kon tillen als dat ik Puck kan tillen. Ik wuif even snel die gedachte weg en ren daarna samen met Damon verder om zo snel aan te komen op het territorium. Als we over de grens zijn vertragen we onze snelheid totdat we lopen. Al snel komen er een aantal wachters aangerend met de mededeling dat er een weerwolf binnen in gedrongen. Damon en ik grinniken en maken duidelijk dat het 16-jarige meisje in mijn armen de binnengedrongen weerwolf is. De wachters gaan weer terug naar hun plaatsen en wij lopen ons huis binnen. Ik loop naar de logeerkamer waar ik Puck op het bed leg. 'We moeten er wel even voor zorgen dat ze niet buiten het huis komt, dan zal ze paniek zaaien in het dorp.' Legt Damon mij uit. Ik knik en loop naar de deur die naar buiten gaat en doe deze opslot en houd de sleutel bij me. 'Opgelost, schat.' Glimlach ik naar Damon en geef hem een kus op zijn lippen. Een zachte kreun verlaat zijn lippen wanneer ik me snel terug trek. 'We moeten nog steeds ons MineProces afmaken, na die 6 jaar.' Grijnst hij en drukt me zachtjes tegen de muur aan en zoent me ruw maar liefdevol. Ik zoen hem net zo ruw terug en grijns als ik me terug trek. 'Gaat niet gebeuren manneke, er ligt hier iemand anders in dit huis te slapen. Dan ga ik het bed niet met je delen hoor.' Lach ik zijn puppyoogjes uit. Hij maakt een snuifend geluidje, omdat hij me oneerlijk vind en loopt met zijn armen over elkaar naar onze slaapkamer. Ik schud lachend mij hoofd door zijn kinderachtige gedrag. En loop dan naar de keuken om wat eten en drinken voor Puck te halen. Hmmm, wat zou ze lekker vinden? Uiteindelijk ga ik maar voor een tosti met een sapje, dat lust iedereen toch wel? Als ik het klaar heb zet ik het op een dienblad en loop naar de logeerkamer. Daar aangekomen zet ik het op het nachtkastje. Ik pak een pen en papiertje en schrijf er voor Puck iets op:
Hey Puck,

Hier een maaltijd voor je. Ik hoop dat het je goed zal smaken.

Liefs,
Luna

Ik loop nog even naar mijn inloopkast en haal daar een setje kleren uit. Het zou iets aan de grote kant zijn. Maar ik ben zelf niet erg groot en Puck is dus ook niet veel kleiner dan mij. Ik breng het naar de logeerkamer en leg het op de bureaustoel. Waarna ik de kamer weer verlaat. Ik loop naar mijn slaapkamer waar Damon op ons bed ligt. Het lijkt alsof hij slaapt, maar ik weet wel beter. Ik spring naast hem op het bed en sla mijn armen om zijn torso. 'Hè, hè, eindelijk klaar?' Ik knik en plant mijn lippen snel in zijn nek. Snel als hij is draait hij ons om en ligt hij nu bovenop mij. 'Gaat echt niet gebeuren manneke. Puck ligt hier beneden te slapen, hoe awkward zou het zijn als ze het zou horen?' 'Voor jou heel erg, voor mij niet. Ik ben een stille genieter.' 'Gadverdamme, viezerd. Dit gebruiken mensen als ze het hebben over eten, niet over seks!' Lach ik. Ik duw Damon van me af en ga op mijn helft van het bed liggen en kijk geamuseerd naar Damon die erg in gedachten lijkt verzonken. 'Waar denk je aan?' 'Aan hoe ik jou ooit kan overhalen, ik heb nu namelijk al 6 jaar gewacht op jou, en daarvoor nog 4 jaar voordat ik jou had gevonden.' Beantwoord hij mijn vraag. 'Je hebt ook gelijk, je hebt ontzettend lang gewacht. Maar voordat je mij had gevonden had je je ontzettend misdragen. Je hebt gewoon je maagdelijkheid opgegeven voordat je mij ooit hebt gevonden.' Zeg ik iets wat teleurgesteld. 'Ja, jij hebt ook gelijk, ik zou op je wachten net zo lang tot je er klaar voor bent.' Ik rol op mijn zij en sla mijn arm om Damon zijn borstkast waarna ik hem een vlugge kus geef. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en kijk hem aan terwijl hij met zijn hand in mijn haar zit, heerlijk om even zo te liggen met hem.

We liggen al een hele tijd zo maar springen op wanneer we harde geluiden horen van beneden. 'Puck, zal wel wakker zijn.' Zeg ik tegen Damon die iets wat gespannen van zich afkijkt. Samen lopen we naar beneden, natuurlijk wel op onze hoede voor wat er zou kunnen gebeuren. Zodra we bij de logeerkamer komen zien we hoe Puck verschrikt naar iets op de grond staart. Ik loop om het bed en zie dat het bord was gevallen. Ik kijk op en ik zie hoe een traan over de wang van Puck loopt. 'Hey meisje, wat is er aan de hand? Hoe voel je je?' 'B ben je niet boos?' Ik schud lachend mijn hoofd. ' nee, tuurlijk niet. Dit heb je vast niet expres gedaan.' 'Maar heb je goed geslapen, je ziet er namelijk veel uitgeruster uit.' Ze knikt kort en rekt zich nog iets uit. 'Ga jij dan maar even lekker douchen, dan ruim ik dit op. Wil je nog iets meer eten?' Weer knikt ze en glimlacht. Ik wijs haar de deur van de douche en geef haar een handdoek waarna ze naar binnen stapt. Ik wacht even tot ik de douche aan hoor gaan en begin dan met het opruimen van de scherven. 'Damon, inplaats van kijken na hoe ik opruim kun je ook even Evan bellen zodat ik even met hem kan praten.' Zeg ik Damon aangezien ik me ongemakkelijk begin te voelen door zijn doordringende blik. Ik hoor hoe zijn voetstappen hem naar de woonkamer brengen waar hij Evan belt. Wanneer ik alle scherven bij elkaar heb geraapt gooi ik ze weg en stofzuig de kamer even. Ik loop na het stofzuigen weer naar de keuken om vervolgens nog een paar tosti's te maken. Ik leg ze op twee borden, een bord voor Puck en een bord voor Damon. Ik breng het bord voor Puck naar de longeerkamer waar Puck net een vest aantrekt. 'Ik heb nog een paar tosti's voor je. Je mag het hier opeten, maar als je wil mag je ook bij mij en Damon in de woonkamer zitten, iets gezelliger.' Ze knikt en volgt mij naar de woonkamer waar Damon op de bank zit met tegenover hen in een stoel Evan. 'W wie ben j jij?' Vraagt Puck schokkerig wanneer ze Evan ziet. Evan zucht zachtjes. 'Ik ben Evan, weerwolf vriend van die twee.' Zegt hij wijsend op mij en Damon. 'Ik moet je iets vertellen. Ik ben degene die je heeft gebeten, door mij ben je een weerwolf...' Zegt Evan terwijl hij van wat lijkt schaamte naar de grond kijkt. 'Het maakt niet uit, het is eigenlijk best wel gaaf. Ik hoor, zie, ruik en proef alles beter, ik heb zelfs geen last meer van doofheid. Het is eigenlijk een cadeau, maar ik kan mijn shiftings niet echt goed beheersen.' Zegt Puck en krabt op haar achterhoofd. 'Daar kan ik je perfect bij helpen.' Grinnikt Evan.

Niet heel veel later zitten Damon en ik lekker tegen elkaar aan op de bank te netflixen. Ik heb er een behoorlijk goed gevoel over vandaag aangezien we haar hebben geholpen en ze heeft ook gelijk een pack waar ze mag blijven voor altijd. En dan nog het volgende. Damon staat op van de bank en loopt weg. Naar boven dacht ik. 'Luuntje, wil je misschien even komen?' Ik knik en bedenk me dan dat hij dt natuurlijk miet kan zien. 'Ja, ik kom er aan Damy.' Zeg ik terug en loop daarna de trap op richting onze slaapkamer. 'Wat is errrr?' Stel ik mijn vraag half wanneer ik de hoek omloop de kamer binnen. Daar staat Damon met een kamer gevuld met rozenblaadje. En foto's van onze 6 jaar samen die er eerder nog niet stonden. Tranen prikken achter mijn ogen als ik naar mijn vriend kijk die midden in de kamer voor ons bed op een knie zit. 'Aller aller liefste Luna, zou je me een genoegen doen en je leven voor altijd met me willen delen, zodat we door ons lange, lange leven kunnen als man en vrouw? Of kort gezegt, met me willen trouwen?' De tranen die achter me ogen zaten te prikken om losgelaten te worden stromen nu over mijn wangen. Ik knik zachtjes en loop naar hem toe. Hij staat op en we slaan onze armen om elkaar heen. 'Ik zou niets liever willen dan trouwen met jou.' Zeg ik tegen hem. 'Ik houd van je, Luun.' 'Ik ook van jou, Damy.'

Ze zijn verloofd!!! Btw, ik vond het liedje wel grappig om er even bij te doen.😂