for wolf to werewolf

23. Rare dag.

6 jaar later.
(Pov. Luna)

Ik zit in de auto samen met Sasha en Damon. We zijn langs allemaal clans geweest maar nog steeds zat haar mine er niet tussen. Inmiddels zijn we weer richting huis aangegaan. We zijn te ver van huis om binnen vandaag terug te gaan dus we zullen een aantal keer bij wat clans slapen, clans waar we al zijn geweest. Maar wie weet komt er nog een andere clan langs waar we nog niet zijn geweest. Maar Sasha heeft de hoop al opgegeven. In de dagen dat we weg waren heb ik haar ook beter leren kennen. We zijn ook nog een keer samen, zonder Damon dus, op stap geweest om nieuwe outfits voor haar te kopen. Ze is echt aardig en ik kan goed met haar overweg. Soms heeft ze nog de slet naar boven gehaald maar Damon en ik stopte haar door haar bij de man of jongen weg te halen. Ze draagt ten minste weer een beetje normale kleren. Geen inkijk en niet te kort. Ik zit achter het stuur met Damon naast me. Sasha zit achterin en kijkt sip naar buiten, ze denkt echt haar mine niet te kunnen vinden. Maar ik ga niet opgeven. Ik bedoel, ze is gewoon aardig en ontzettend veranderd. Kijk maar eens naar de kleren die ze nu aanheeft. In plaats van een croptop die ze aan de bovenkant heeft verknipt voor de inkijk draagt ze zo'n shirtje met hoge hals. En in plaats van een korte short waar haar slipje haast bovenuit komt heeft ze een lange broek aan met gaten bij de knieën en geen hakken maar gewoon dichte nikes. Zelfs haar make-up is verminderd, nog steeds te veel maar een stuk minder. Ik wordt uit mijn gedachtes gehaald door Damon die me verteld dat ik hier af moet. Ik heb zet het knipperlicht aan en we gaan de snelweg af. Wanneer we richting het bos rijden merk ik in mijn achteruitkijkspiegel dat we worden gevolgt. Damon blijkt het door te hebben wanneer ik wat sneller ga rijden. Ook Sasha heeft het door en gaat klaar zitten voor een waarschijnlijke aanval. Ik parkeer de auto en en de auto achter ons parkeert ook maar dan heel veel parkeerplaatsen verder weg. Wij drie stappen uit en de mensen in de andere auto ook. Het lijken gewoon een stel jongvolwasse mannen. We willen naar het bos lopen maar ik blijf de mannen wel in de gaten houden. Een windvlaag van onze kant naar die van de jongens doet een van de vier omkijken. Hij kijkt ons scherp aan en likt langs zijn lippen. De andere jongens merken dat hij stil is en op het moment dat de jongen wegschiet onze kant op, roepen de andere drie de jongen terug. 'Mason, nee!!! Laat die mensen met rust!!!' Roept een van de drie. De jongen, oftewel Mason die niet zomaar een jongen is maar een vampier staat recht voor Sasha en kijkt haar ademloos aan. 'Je bent echt prachtig.' Zegt Mason. 'Ik heb zo lang gereisd en ik heb je nu eindelijk gevonden, ik zal je nu nooit meer laten gaan.' Zegt dit keer Sasha, waarna ze elkaar omhelsen. Ik voel hoe een arm zich om mijn middel vouwt en kijk aan wie de arm toebehoort, hoewel ik het al wist is het Damon. 'Ze heeft eindelijk haar Mine gevonden.' Fluisteren ik en Damon tegelijk. De jongens komen aangerent en proberen Mason van Sasha af te krijgen die hun alleen maar van hem afduwt. Wanneer Mason en Sasha elkaar loslaten draait Mason zich om naar de jongens. 'Gasten, chil ff. Ze is mijn Mine, ik heb haar eindelijk gevonden.' Een van de gasten geeft hem een high five en de andere twee een bro hug. 'Hey, ik ben Mason, jongste zoon van de leider Nathan van de RedWaterClan.' Stelt Mason zich voor aan ons. 'Dag Mason, fijn je te ontmoeten. We waren net op de terugreis van de zoektocht naar Sasha haar Mine. Ik ben trouwens Damon, de leider van de GreySunClan.' 'Oh, dit is niet waar. Ik heb zoveel over je gehoort, ik wou je echt al zo lang ontmoeten! Maar dan moet zij, je Mine zijn Luna, de wolf.' Ik knik naar hem als bevestiging. 'Oh ja, dit zijn trouwens Sandro en de tweeling zijn Mick en Nick. Menselijke vrienden van me, ze weten alles over me.' Verteld Mason. 'Je weet dat het verboden is om mensen te vertellen over je vampier zijn.' Mason knikt en lacht. Wat een badass. 'Ga alsjeblieft met ons mee naar de clan, dan kan ik je aan iedereen voorstellen.' Zegt Sasha die haar hand samenvouwt met die van Mason, schattig.... 'Is goed, maar jullie kunnen vanavond maar beter eerst mee gaan naar mijn Clan, dan kan ik er gelijk met mijn vader over hebben en daarnaast is mijn clan nu gewoon dichterbij.' We knikken en stappen weer in om vervolgens achter de jongens aan te rijden.

We stappen uit en worden gelijk ontvangen door de vader van Mason. 'Och, jij zal de Mine zijn van mijn zoon!' Zegt de man vrolijk tegen Sasha die de hand van Mason vast heeft. Ze knikt naar de man en word zachtjes door Mason naar voren geleid naar de man. Ze schudden elkaar de hand en de man stelt zichzelf voor als "Charlie". 'Luuntje, misschien kunnen wij beter alvast terug rennen en dan komt Sasha morgen met de auto terug.' Ik knik en loop naar Sasha die Mason een knuffel geeft. 'Sasha, we zijn nu eigenlijk al heel lang weggeweest van de clan. Dus Damon en ik willen graag alvast weer terug naar huis gaan, dan kun jij morgen of nog later weer terug rijden met de auto.' Ze knikt. 'Oke, is helemaal goed. Maar mag ik hier wat langer blijven dan 1 of 2 twee dagen?' Vraagt ze bescheiden. 'Tuurlijk mag dat wel. Kies zelf maar wanneer je terug wil komen, geniet ervan.' Ze kijkt me dankbaar aan en geeft me klein, respectvol knikje. 'Jij bent vast en zeker Luna, de wolf.' Hoor ik de stem van Charlie. 'Ja, dat klopt. Maar ik heb momenteel helemaal niets met wolven, alleen is Evan een goede vriend en meer niet.' Zeg ik hem zodat hij weet dat ik geen bondgenoot ben van een roedel ofzo. De man knikt en steekt dan zijn hand uit naar Damon die naast me is komen te staan. Ze stellen zich aan elkaar voor en Damon laat Charlie weten dat wij twee nu wel moeten gaan omdat hij de clan niet langer alleen wil laten. We zeggen een kort gedag tegen iedereen en gaan er dan vandoor.

(Pov. Damon)

We vliegen door het bos richting huis. Ik achter Luna aan. Plots zie ik haar niet meer voor me rennen en sta per direct stil. 'Luna!' Roep ik gelijk in paniek. Plots worden twee armen van achteren om mijn middel geslagen. Ik draai me om in de armen die afkomstig zijn van Luna. 'Jij, gek! Je liet me schrikken!' Roep ik nep-boos. Ze glimlacht zacht, die prachtige glimlach! Ik staar dromerig voor me uit naar Luna, maar wordt uit mijn gedachtes gehaald door Luna die haar armen weghaald. Ze lijkt haar over te spitsen en trekt een aantal keer haar neus op. 'Weerwolf.' Zegt ze zacht, bijna fluisterend, alsof het niet de bedoeling was dat ze het hardop zei. Plots komt er een witte wolf onze kant op. De wolf lijkt struggles te hebben. En valt over haar eigen poten. Ze probeerd weer op te staan en is erg angstig. Als de wolf ons in de gaten krijgt stapt ze bang naar achteren en valt alweer op de grond. Luna kijkt de wolf aan met medelijden en stapt naar het dier toe. 'Rustig maar, ik weet hoe beangstigend het is. Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt.' Sust Luna de wolf. 'Ontspan je en denk aan eigen lichaam.' De wolf zakt rustig verder naar de grond maar veranderd niet terug. Je kunt zien aan de spieren dat ze nog erg gespannen zijn. Luna loopt even weg en komt iets later terug met een deken die ze over de wolf heen legt. 'Nu moet je je wel even veranderen dan kan ik je helpen, gewoon ontspannen.' Zegt Luna heel rustgevend en niet veel later ligt er een meisje met groene ogen en bruin haar met slag erin. Luna lijkt te schrikken en zet een stap achteruit. 'Dit, dit kan niet.'

Oeh, what's gonna happen next! Ik wou dit al zo lang onder een van de hoofdstukken zetten.😂  Dit is trouwens een van de laatste hoofdstukken. Ik wil tot hoofdstuk 25 gaan aangezien ik bezig ben met andere boeken. Alvast antwoord op een vraag die vast wel een keer gaat komen. Komt er een vervolg? Nee, helaas komt er geen vervolg. Ik maak eerst de andere boeken af waar ik mee bezig ben en ga dan misschien verder met een ander weerwolven boek. Maar geen vervolg boek dus!