for wolf to werewolf

20. Geen weerwolf?!

(Pov. Damon)

Luna ligt op bed nadat Evan haar hardhandig aan de kant heeft gegooit tegen een boom. Hij heeft me uitgelegt dat hij haar wou beschermen en haar daarom weg wou duwen, maar dat ging te hard door zijn woede. 'Damon, ik denk dat het beter is als ik ga en haar mee neem.' Zegt Evan die al op Luna afloopt. Ik spring tussen ze in en maak de ruimte tussen hun groter. 'Jij, Evan, kunt maar beter bij haar uit de buurt blijven. Ze zal vast heel erg boos zijn als ze bij komt. Je kunt maar beter zonder haar gaan. Ik zal in de tussen tijd goed voor haar zorgen. Maar woede zou haar niet beter laten herstellen.' Evan knikt alleen en verlaat de ruimte nadat hij Luna's hand een kus heeft gegeven. 'Ik zou je op de hoogte houden.' 'Oke, dankje. Ik had niet verwacht dat ooit een van mijn ontmoetingen met een vampier zo zou verlopen. Maar ik vind het fijn om zo met jullie soort om te gaan. Alleen van onze liefde voor Luna is iets ingewikkeld, maar we komen daar wel uit.' Is Evan zijn gedag. Ik knik naar hem en hij loopt naar buiten. Eenmaal daar shift hij en rent weg. Ik draai me om naar Luna en in de tijd dat Evan van mijn terrein af kan zijn begint Luna hevig te trillen en te draaien. 'Luna! Rustig aan!' Het trillen word minder wanneer Evan zijn geur sterker wordt. Ik leg mijn handen op haar armen en ze stoot me af. 'Damon, wat doe je met haar?!' Hoor ik Evan's stem door het gebouw galmen. Hij stormt naar binnen en duwt me van Luna af waarna hij haar rustig aanraakt waardoor het trillen en draaien stopt. Met een schok schiet ze wakker. 'Oh, Luna! Ik was echt even bang.' Plots draait hij zich om en kijkt me boos en dreigend aan. 'Wat deed je net?!' 'Niks, ik deed helemaal niets.' 'K-koud.' Bibberd de stem van Luna. Bezorgt legt Evan een hand op haar voorhoofd. 'Dit, dit kan niet.' Zegt Evan verbaasd. Vragend kijk ik hem aan. 'Luuntje? Voel je nog contact met je wolf?' 'Waarom vraag je me dat?' 'Ik voel geen contact meer met je wolf en je bent veel kouder dan een weerwolf hoort te zijn.' Legt Evan haar en mijn vragende blik uit. Voorzichtig haalt Evan zijn hand van haar hoofd en laat mij voelen. 'Ijskoud.' Bibbert Luna's stem weer. 'Wat reageert ze heftig op temperatuurverschil.' Zegt mijn rechterhand. 'Evan, ben ik nu een mens?' Vraagt ze voorzichtig waarna Evan knikt en zijn hand op haar arm legt. 'Ik ga dit uitvogelen Luun. Voor jou, voor ons.' Evan zijn hand glijd van haar arm en gelijk begint ze te jammeren. 'Evan, blijf hier laat iemand anders het uitzoeken. Je bent zo lekker warm en ik heb het koud.' Gelijk zie ik hoe Evan even aan het mindlinken is en daarna op Luna afstapt. Luna grijpt zijn hand vast en trekt hem zowat naast haar in het bed dat hij zich wel naast haar neer moet leggen. Luna grijpt zijn shirt vast en trekt zichzelf tegen hem aan. Hij slaat een arm om haar heen en ik loop de kamer uit dat trouwens mijn kamer is. Ik ga maar verder met mijn eigen zaken.

Paar uur later.

Ik ruik een weerwolf die mijn terrein op schiet en gelijk probeert binnen te komen. Er wordt op mijn kantoordeur geklopt waarna ik een "binnen" roep en de weerwolf naar binnen wordt gegooit. 'Dus, ben jij een van The Wolverines of van een andere pack?' Het meisje voor me knikt. Ik sta op en laat haar me volgen naar de kamer waar Luna ligt. Ik klop even zodat ze weten dat ik binnen kom. Wanneer ik de deur open sla schiet de weerwolf achter me weg naar Luna toe. Luna trekt haar hand weg wanneer de weerwolf haar hand aanraakt. 'Sorry Luna het spijt me ik had het moeten weten.' Verontschuldigd ze zich. 'Nou, Melanie. Wil je me alsjeblieft zeggen wat je te weten bent gekomen?' Vraagt Luna dus aan Melanie. Ze knikt. 'Het is niet zo mooi eigenlijk. Maar, oke.' Zucht Melanie. 'Je bent, was een elementenwolf. En je had jezelf beter moeten beschermen tegen verwondingen. De wolfsbane in je lichaam kwam te dicht bij je ruggenmerg dat het gelijk richting je hersens schoot en daar cel voor cel alles afbrak. De enige manier die de maanwolf kon gebruiken om jou je straf te geven was je te laten leven als mens. Niet gewoon een mens, maar een persoon die heel heftig op temperatuurverschil reageert. Als een weerwolf jou aanraakt krijg je het snikbenauwd maar alleen als het iets fris is voor een gewoon mens moet je Evan aanraken dan is het voor jou een perfecte temperatuur. Als een vampier jou aanraakt krijg je het gelijk ijskoud. Maar als in dat geval de temperatuur voor een normaal mens warm is, is het voor jou snikbenauwd en moet Damon jou aanraken.' Verdrietig kijkt Luna op naar Melanie, dan naar Evan en tot slot naar mij. 'En kunnen we er niets tegen doen?' Vraagt Luna. Melanie schud haar hoofd. 'Nou, ja. Een ding, als je zelf een vampier wordt. Dan zul je ook nooit dood kunnen gaan. En dan ben je ook nog eens de beschermer van Damon. En daarnaast zal je je niets meer herrinneren van Evan.' Oke, in de eerste opstantie wou ik het tot ze niets meer van Evan zou weten en dan moest ze altijd dat kleine deel missen. Wanhopig laat Luna zich achterover op het bed vallen. 'En als ik me weer in een weerwolf laat veranderen?' 'Dat is niet mogelijk, je zult nooit meer een weerwolf worden, zelfs geen wolf meer.' Tranen lopen uit haar ooghoeken. 'Mijn broertje zal me voor altijd verafschuwen en mijn jongere, vermoordde broertje zou me niet eens willen kennen. Wat ben ik een dom kreng geweest!' Een wanhopige schreeuw verlaat haar mond, voor ons het teken dat ze alleen wou zijn. We staan allemaal op en lopen de kamer uit. Iedereen, inclusief Evan. Ze krijgt nog een extra deken en knikt bedankend. We lopen met zijn allen naar de huiskamer waar we drinken krijgen. 'Damon, kan ik jouw even onder twee ogen spreken?' Ik knik. Samen lopen we een kamer in die geluidsdicht is. 'Je moet wat voor mij en Luna doen.' 'Voor haar doe ik alles, dus vertel.' Vraag ik hem om verder te spreken. 'Maak van haar een vampier, het zal beter voor haar zijn. Ze is emotioneel erg breekbaar dus daarom vraag ik het je te doen voor ik van gedachte verander.' Verteld hij me bazig. 'Dat kan ik haar niet al aandoen. Ze zal je vergeten, dat ene deel van jouw missen en haar familie zou haar gaan haten.' 'Dan vergeet ze me maar, ik houd vriendschappelijk contact, misschien dat ze ooit nog iets van me herkent en dan de keuze maakt, maar nu gaat het om wat beter is voor haar. En ik zal het haar familie allemaal uitleggen, die gaan mij eerder haten, dan haar.' Ik kijk hem nog bedenkelijk aan maar een knik van hem bevestigd het. We stappen de kamer weer uit naar de woonkamer waar we nog even drinken en praten tot rilling over me heen gaat. Evan voelde het duidelijk ook, Luna! We springen op en rennen haar kamer in. Ze ligt gewoon rustig te slapen. 'Voelde jij die rilling ook of....?' Vraag ik hem. Hij schud zijn hoofd. 'Ik kon het van je gezicht aflezen, maar het is nu of nooit. Ik geef je nooit meer deze prachtige kans.' Zegt hij met een brok in zijn keel. Ik laat het me niet vaker zeggen en ga ervoor. Ik bijt in mijn pols en open Luna's mond. Ze drinkt het al slapend op en schiet dan wakker. Bang kruipt ze naar achter tegen Evan aan die aan de andere kant van het bed staat. 'Luna, rustig maar. Je moet het laten gebeuren. Het is beter voor je metaal en fysiek.' 'Nee Evan, ik wil je niet vergeten!' Roept ze scheeuwerig in zijn gezicht. Ze wordt bleek als ze ziet dat Evan naar me knikt. Dat is mijn teken. Ik pak haar hoofd en breek haar nek waarna ze dood in mijn handen neervalt.

Daaag mensjes!!! Weer een nieuw deel. Dit hadden jullie niet verwacht hè!!!