W tej opowieści poznajecie historię nieśmiertelnej, nastoletniej Alice. Jej życie przewaca się o 180 stopni gdy poznaje braci Salvatore i rodzeństwo Mikaelson'ów. Pozostaje tylko jedno pytanie. Jak długo potrwaj jej życie?
Na potrzeby tego opowiadan...
Przez następny tydzień nie spotkałam Stefana. Nie żebym na cokolwiek liczyła, ale to była jedyna osoba z którą rozmawiłam. Dziś znów idąc do szkoły czułam, że ktoś mnie obserwuje. Znikąd pojawił się przede mną czarnowłosy mężczyzna z czarnej skórzanej kurtce, białej koszulce i jeansach. Jego niebieskie teczówki przyciągały mnie jak magnes metal.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-Wszystko w porządku?- zapytał z troską. -Z resztą co mnie to obchodzi. Właśnie stałaś się moją ofiarą. -Aha- mruknęłam cicho nie wierząc w to co mówił. Nagle jego oczy zrobiły się czerwone, a wokół nich powystawały żyły. W szerokim uśmiechu pokazał swoje wystające kły. Spojrzał mi głęboko w oczy, ale uprzedziłam go z nim coś powiedział. -Jestem odporna na perswazję. -Trudno, będziesz cierpieć- wzruszył ramionami i zbliżył usta do mojej szyji. -Jeżeli nie chcesz mieć problemów z Klausem, to nie radzę- odsunęłam się odrobinę. -Znasz go?- zapytał zdziwiony. -Mojego brata. Owszem, znam. -W takim razie jesteś wolna- usuną się na bok.-Chwilowo. Nie zrezygnuje z ciebie- powiedział i zniknął. Nie zbyt się martwiąc skierowałam się w kierunku szkoły. Nim jeszcze zdążyłam wejść do budynku zobaczyłam dziewczynę skuloną w bardziej odludnym miejscu. Twarz miała ukrytą w kolanach, więc przypuszczałam, że płakała. Nie zbaczając na nic podeszłam i przcupnęłam obok niej. Dziewczyna nie reagowała na moją obecność, zatem położyłam jej rękę na ramieniu. -Hej. Wszystko będzie dobrze- powiedziałam starając się ją wesprzeć jakoś. -Nie będzie- wyszeptała przez łzy. -Czasem musi być gorzej, żeby mogło być lepiej- przytuliłam ją do siebie. -Nie mam już nikogo- wyszlochała.-Rodzice, ciocia, brat- wszyscy nie żyją. Odwróciłam się od jedynych przyjaciół, od kogoś, kto był w stanie oddać za mnie życie. -Hej, hej- podniosłam jej głowę by spojrzała na mnie.-Od dzisiaj masz mnie. -Nawet się nie znamy, a ty już dajesz mi swoją pomoc- otarła ręką policzki mokre od łez. -Czasem o to w tym chodzi- wstałam i podałam dziewczynie dłoń by mogła zrobić to samo. -Jestem Alice- uśmiechnęłam się ciepło. -Elena- stojąca przede mną brunetka chciała zrobić to samo, ale koślawo jej to wyszło. Wtem zadzwonił dzwonek. -Chodźmy na lekcje- zaproponowałam i razem weszłyśmy do szkoły. -Proszę. Kto do nas zawitał wreszcie? Panna Elena Gilbert. Jak miło panią widzieć- tak przywitał nas nauczyciel matematyki, kiedy tylko nas zobaczył. -Przepraszamy za spóźnienie- rzekłam od niechcenia i pchnęłam Elenę w kierunku pustej ławki. Natomiast ta, od kąd weszłyśmy do sali nie spuszczała wzroku ze Stefana. On z niej z resztą też. Po lekcji udałam się do szawki by odłożyć nie potrzebne książki. -Kumplujesz się z największą wagarowiczką w szkole?- drogę do następnej sali zagrodził mi przyrodni brat. -Spadaj na drzewo prostować banany- wyminęłam go. -Powiem rodzicom z kim się zadajesz- zagroził mi. -Zachowujesz się jak wrzód na tyłku. Nie masz swojego życia? Zamiast marnować na mnie czas powinieneś poprzytulać się z jakimś szkolnym plastikiem. -Po prostu się martwię- teatralnie położył rękę na sercu. -Nie będę tego dłużej słuchać- powiedziałam, ale zanim postawiłam krok Allan chwycił mnie za ramię. -Uważaj sobie- warknął. -Grozisz mi?- odważnie podniosłam głowę i wyrwałam mu się. -Jakiś problem?- między nami stanął Elijah, a obok nas zjawili się Elena, Stefan, Kol, Klaus i jakaś blond lala. -Ja z nim skończyłam- powiedziałam i odeszłam. -Musimy porozmawiać- krok w krok szedł za mną Klaus. Wiedząc, że mi nie odpuści weszłam do pustej sali. -O co chodzi?- zapytałam zdenerwowana. -Ile wiesz o wampirach?- zadał pytanie Kol. -Sporo. Jeszcze trochę i będę wiedziała wszystko- wypaliłam znudzona. Wszyscy dziwnie się na mnie spojrzeli.- Niektórzy nawet się nie kryją ze swoją naturą. Czarne włosy, niebieskie teczówki, skórzana kurtka. Nieco się spłoszył, gdy wspomniałam o Klausie. -Damon- powiedział Stefan, po usłyszeniu rysopisu.-Mój starszy brat. -Świetnie. Powiedz mu, że nie mam ochoty na zabawę w kotka i myszkę z napaleńcem- wspomniałam i patrząc w podłoge wyszłam z sali. Ledwo przekroczyłam jej próg, a zderzyłam się z czyimś twardym torsem. -Gdzie tak pędzisz złotko?- usłyszałam głos mężczyzny, którego spotkałam rano. -Jak najdalej od ciebie- powiedziałam i czułam tylko jak spadam w dół, ale nie dotknęłam głową ziemi.
Obudziły mnie czyjeś głosy. -Jak oni mogli ją tak zostawić- to chyba Klaus. -Ważne żeby teraz doszła do siebie. Zobaczymy co będzie dalej- to napewo był Elijah. -Co się stało?- zapytałam by zwrócić na siebie uwagę. -W szkole straciłaś przytomność- powiedział "w miarę" spokojnie Klaus. -Co mi jest? -Jakby ci to powiedzieć....- zaczął Elijah, ale nie dane było mu skończyć. _______________________________________ Dziękuję za przeczytanie. Jeśli ci się spodobało zostaw gwiazdkę albo komentarz. Autorka :*
