Sadist

*24*

Yeni bir bölümle yine birlikteyiz canlarım😘 yorumlar çok azaldı bu durum beni biraz üzüyor çünkü asıl yazma nedenlerimden biri de iyi kötü yorumlarınız , fikirleriniz, beğeniniz😔 lafı fazla uzatmıyorum umarım beğenirsiniz SİZİ ÇOK SEVİYORUM 💖💖

Siren sesleri kulaklarını doldururken elimi Doruk'un yarasına biraz daha bastırdım. Yüzümün ıslaklığını hissediyordum ancak silmek için hiçbir çaba sarf etmiyordum. Görevliler gelip beni Doruk'un yanından kaldırırken direnmeden kenara çekildim ve onların Doruk'u sedyeye taşımalarını izledim. Ayağa kalkıp ambulansa bindim ve oturur oturmaz ellerimi avucuna kaydırdım. Yüzünü kapatacak bir hava maskesi takmışlardı. Adını bilmediğim şeyleri bağlıyorlardı. Gözyaşları yine yanaklarımdan süzülmeye başlarken görevli kadının bana attığı sert bakışla onların işini engellediğimi anlayıp geri çekildim.

Hastaneye geldiğimizde görevliler sedyeyi hızla hastaneye götürürken peşlerinden koşmaya başladım. Ona birşey olmasından çok korkuyordum. Ona birşey olursa ölürdüm. Kalbim korkuyla kasılırken hastaneye girmiştik. Doruk'u bekletmeden ameliyata aldıklarında hasta işlemlerini halletmek için resepsiyona ilerledim. Telefonum çaldığında cebimden çıkarıp arayan kişiye baktım​. Amcam arıyordu.

"Amca-"

"Bulut? Kızım iyi misin? Doruk iyi mi?"

Nasıl? Amcam bunu nasıl biliyordu? Kaşlarım çatılırken olayı anlamaya çalışıyordum. Amcam bile olsa, bir insan bu denli takip ettirmezdi.

"Amca nereden biliyorsun?"

Sesim şaşkın değildi, kuşkucuydu. Hayatımda ilk defa amcamdan şüphelenmiştim.

"Biliyorsun kızım takip ettiriyorum sizi. Doruk iyi mi?"

"Bilmiyorum bekliyorum ameliyata aldılar"

"Bana haber vermeyi unutma."

"Tamam amca görüşürüz"

Cevap beklemeden telefonu kapattığımda acaba çok mu tepki verdim diye düşünüyordum. Amcamdan kuşkulanmak en son istediğim şeydi. Çünkü tek ailem oydu.
Aptallaşma Bulut! Vedat amca o! En sevdiğin, hayatındaki en değerli, en önemli kişi.

Gerçekten öyleydi. Ancak yine de içimdeki şüpheyi öldürmeye yetmemişti. Bu konuyu sonraya erteleyerek kayıt yaptırmak için sıraya girdim.

**

Ameliyathanenin kapısı açıldığında Doruk'un bedenini gördüğümde yerimden kalkarak sedyenin yanına ilerledim. Doktora beklentileri baktığımda kolumu ovarak gülümsedi.

"Korkma kızım. Arkadaşının durumu gayet iyi. Şanslıymış, bıçak karın boşluğuna gelmiş. Dikiş attık sadece."

Kafamı sallayıp Doruk'u götürdükleri odaya doğru ilerledim. Odaya girdiğimde genç hemşire Doruk'a hayran hayran bakıyordu. Bu durum sinirlerimi bozmuştu. Hafifçe öksürerek odaya girdiğimde hemşire irkilerek Doruk'un yanından uzaklaştı.

"Refakatçi olarak siz kalacaksınız galiba? Hastayla yakınlık dereceniz nedir?"

Kızı baştan aşağıya süzmeye başladım. Esmer, kısa boyluydu, normal güzellikte bir yüzü vardı. Rakip olacak biri değildi ama yine de elimde olmadan kıskanıyordum.

"Sevgilisiyim. Eve götürme imkanım var mı acaba?"

"Ş-şey ben bir sorayım. "

Kafamı sallayıp Doruk'un yatağının yanındaki sandalyeye oturup elini avucumun içine aldım ve üzerine küçük bir öpücük bıraktım. Yüzüne baktığımda kirpiklerinin arasından beni izlediğini görünce kalbim teklemişti. Heyecanla yerimden kalkıp boynuna sarıldığımda inledi.