Mates for life✔ ⏩VOLTOOID ⏪#wattys2017

/*18* hoe je ook maar mag heten/

POV. Jesper

Bijna, bijna was het gelukt. Dan was het allemaal veel makkelijker geweest om haar te doden.

Maar eerst moet die jongen weg.

Pov. Avery

In de deur opening staat 'de' man. Hij vliegt naar mij toe en valt mij om de hals ( voor hoe ver dat kan aangezien ik in een bed lig..) De jongens kijken ons verbaast aan. Nou ja Jesper dan, Rhys kijkt voldaan.

''Je leeft'' zegt de oude man terwijl er tranen over zijn wangen lopen. Geschrokken van het feit dat hij huilt sla ik mijn armen om hem heen. Ik wrijf over zijn rug en sus woordjes in zijn oor: ''Ik ben oké, ik leef en zal binnen een week weer mogen lopen''

Hij haalt zijn neus op en gaat weer rechtop staan. De deur valt met een knal dicht en alleen Rhys staat nog in de kamer.

''Alpha Dario'' zegt Rhys met een knik ''Wat nou ontkennen'' zegt hij het laatste spottend.

Alpha? Dat is toch een wolven leider ofzo? Nu ben ik er echt van overtuigd dat ik nog slaap.

" Joost mag weten waar je het over hebt, maar nu ben ik er klaar mee Rhys. Ik ben jou gezeik meer dan zat. Rot toch lekker een eind op en kom nooit meer terug'' zeg ik boos.

 Gelijk heb ik spijt van mijn woorden.

Nu word Rhys langzaam rood en hij balt zijn vuisten.

''Oja joh, wie was hier ook al weer die hele facking week waarin jij sliep. Onee sorry dat ik U lastig val MEVROUW Avery. Of hoe je ook maar mag heten'' zegt hij woedend.

Bijna wou ik lachen om het laatste maar dan bedenk ik wat hij zei...

1 week.

8 dagen

7 nachten.

Dat betekend dat.. ''Jesper gelogen heeft, dat zei ik toch'' zegt nu een meer meisjesachtige stem.

De deur valt ( weer ) met een knal dicht.

Woede raast door mij heen. Hoe durft die lul. Maar waarom zou hij gelogen hebben+ pas na een week komen.

''Hope? Je ogen zijn donker blauw'' zegt Alpha Dario.

'Huh?''

''Trouwens, waarom noemt u mij Hope en waarom noemt Rhys u Alpha?'' Vraag ik hem nieuwsgierig.

''Ehmm.. Tja'' zegt hij stamelend terwijl hij wegkijkt en zenuwachtig met mijn dekbed speelt.

''Zeg het'' zeg ik weer met een krachtige stem.

''Als een echte Luna'' mompelt hij.

''Luna?'' zeg ik vragend.

Verrast kijkt hij op.

''Kon je dat horen?'' Vraagt hij vol verbazing. Ik knik.

''Ogen die van kleur veranderen bij emotie, een krachtige stem en een goed gehoor. O hemel, het zal toch niet!''

geschreven: 31/03/17

Deze is kort omdat het volgende hoofdstuk aardig lang word en er veel aan het licht komt. Ze krijgt haar verleden te horen en nog veel meer. Maar zal ze het geloven, Dat is een ander verhaal.