Mates for life✔ ⏩VOLTOOID ⏪#wattys2017

*29* under the wolfs

POV. Hope

Geschokt kijk ik richting het geluid. Ik herken de stem van Rhys. Ik bedenk me geen moment en ren weg van het geluid met de wolven achter mij aan. Het vrouwtje loopt een beetje achter maar de roedel let goed op haar en er loopt iemand achter haar. De wolven zijn iets sneller dus besluit ik in Maaike te veranderen. Deze x gaat het al wat makkelijker alleen schrikken een paar wolven maar als ze mij herkennen rennen we snel door.

De Alfa neemt de leiding en brengt ons diep in het bos. Ik snuif de lucht op en ruik nog vaag de geur van Rhys maar het is ver weg. Na een paar uur doorgelopen/gerent besluiten we een schuilplek te zoeken. Af entoe heb ik ook als mens gerent omdat Maaike uitgeput raakte.

We hebben een drinkbaar meer gevonden en ik besluit om gelijk mijn gezicht en handen te wassen. Terwijl ik mij voorover buig zie ik mijn spiegelbeeld. Eerst zie ik een meisje met blonde haren, de kleur is dof geworden en er zit vanalles in. Plots rimpelt het water en verandert het in een mooie witte wolf. Zacht tik ik tegen het water en dan zie ik mijn gewonespigelbeeld weer. Ik zucht diep en na nog wat drinken nestel ik mij tegen de vrouwtjes wolf aan. Ze brot tevreden en langzaam vallen mijn ogen dicht.

Ik word wakker door een natte neus tegen mijn wang. Langzaam open ik mijn ogen en ga recht op zitten. Het vrouwtje zit voor mij en kijkt me afachtend aan. Even ga ik met mijn hand over haar kop waardoor ze tevreden gromt. Het is nog vroeg in de morgen maar de eerste zonnenstralen komen al door de bomen heen. Blijkbaar was de hele roedel al op en aan de alfa te zien moeten we weer verder. Na weer wat te hebben gedronken verander ik in Maaike en suif de lucht op. Op het moment dat er een zacht briesje waait ruik ik de geur van Rhys. Verschrikt kijk ik de alfa aan. Zonder een seconde te verspillen schieten we er vandoor.

Af en toe rusten we maar niet te lang, ook wisselen we af met wie er voorop loopt zodat diegene niet te moe word.

Het enige probleem is eten. Nergens vinden we eten.  We zijn nu al z'n 2 dagen verder als de alfa tegen mij begint te 'praten':'' Vanaf hier zal je zelf moeten gaan, wij moeten terug naar ons territorium. Dar hebben we ons huis. Ga en vind een eigen plek. Jou thuis''

De tranen branden in mijn ooghoeken van zijn mooie woorden.

Ik ga op mijn knieën voor de alfa zitten en zeg: dank je  alfa, voor alles wat jullie voor mij gedaan hebben''

Daarna richt ik mij op het vrouwtje : Het gaat je goed, je wond is al bijna genezen''

Ik geef ze nog snel allebei een aai over de kop en dan vertrekken ze.

En ik blijf helemaal alleen achter.

Ik besluit om hier te blijven deze nacht en ga opzoek naar bladeren.

Als ik genoeg bladeren heb maak ik daar een bed van. Maar om mij zelf te beschermen maak ik een slaapplaats in de boom.

Maar niet te hoog.

Want  je zal zien dat ik dan de volgende ochtend wakker word, me omdraai en uit de boom val.

Ik maak het mij zelf gemakkelijk in de boom voor zover het kan en ga met een diepe zucht liggen. Er is niks te horen behalve mijn rommelig maag.

''Ik heb ho-nger'' zegt Maaike zeurend.

''Ik weet het Maaike, ik ook''

''Ik mis Shane'' zegt ze nu

'' Nu al?'' zeg ik vragend

''Het is de mate-band''

''Ik mis ze ook'' geef ik toe

Plots hoor ik in de verte een geluid. Ik spits mij oren om het beter te horen.

Dan herken ik het geluid van de alfa. Snel verander ik in Maaike, ga recht op zitten en huil terug. Na een tijdje krijg ik antwoord. Tevreden ga ik weer liggen en rol mijzelf op in een bolletje en val na een tijdje weg.

Ik schrik op van geritsel onder mij. Ik draai me om maar zoals voorspelt val ik uit de boom. Ik hoor en zachte oef en snel sta ik op. Blijkbaar ben ik nog steeds in Maaike.

Een vos kijkt me met zijn grote ogen. Ik ben wel een kop groter dan hem en hij beeft angstig terwijl hij onderdanig op de grond gaat liggen

Machtig, dit was ook niet de bedoeling. Ik zet een paar stappen naar achter en verander weer in mens. Voorzichtig gaan de oren van de vos weer recht op.

Ik loop al weer een dag door het bos en er is niks meer gebeurt. Ik heb geen drinken of eten meer gevonden en ik word elke dag meer uit geput. Af en toe eet ik besjes waarvan Maaike of Moon zegt dat het kan maar ook hun worden steeds zwakker.

Op een gegeven moment begin ik zwarte vlekken te zien en word ik erg duizelig. Ik hou het niet meer en de duisternis haalt mij in.

POV. Rhys

Het is nu 2 dagen geleden dat ik haar voor het laatst heb geroken. Shane was de dag na haar vertrek gek geworden dus gingen we opzoek. We hebben overnacht in het bos en in de dag daarna heb ik haar geroken. Shane was helemaal gek geworden maar al snel was haar geur verdwenen. Toch heb ik niet opgeven en ben door gelopen en met succes. Ik vond een stuk van haar cape. Nu heb ik haar geur weer op gepikt en hij is sterk ook.

''Snel snel, ik voel dat er iets mis is'' roept Shane.

Plots weet ik het zeker, ze is hier in een straal van 20 meter.

Dan zie ik haar, ze ligt op de grond buiten bewustzijn.

Zo snel als ik kan ren ik op haar af en kom slippend bij haar terecht.

'Hope! Please geef antwoord Hope!!'' schreeuw ik smekend.

Snel voel ik bij haar pols.

Niks

Dan voel ik in haar nek en leg een vinger tegen haar neus.

Zacht voel ik lucht tegen mijn vinger aan komen en voel de ader in haar nek kloppen.

Alle machtig gelukkig.

Ik pak haar zo snel  maar voorzichtig mogelijk op en begin zo mijn reis terug.

Met eenmeisje op de rand van de dood

1031 woorden

geschreven: 01/06/17

xx unicornxpower