Mates for life✔ ⏩VOLTOOID ⏪#wattys2017

/*10* Terug naar huis/

POV. Avery

Ze merken dat ik niet zal proberen om te ontsnappen want die man laat zijn geweer zakken. We moeten door een paar deuren, maar dan komen we uit een in een grote ruimte met een best mooie maar simpele inrichting. Er staan niet zo veel meubels maar er staat een 2persoons bed, en kast en een stoel. Er zit ook nog en deur waarvan ik denk dat hij naar de badkamer leid. Ik ga zitten op het bed en de vrouwen begin te praten. "Je kan je zo opfrissen." Zegt een van de vrouwen als ze naar de deur wijst waar ik inderdaad dacht dat daar de badkamer zou zitten. "Daarna kun je een paar uurtjes slapen en als je uitgerust bent word je naar huis toe gebracht."     Ze willen net weg gaan als er opeens een vraag in mij opkomt: "Waarom mag ik ineens weg?"        Ze kijken elkaar even aan en antwoorden: "Wij weten het niet precies maar we doen gewoon wat ons is opgedragen." Ik rol met mijn ogen.. Woow daar word ik veel wijzer van.                                

 Na een overheerlijke douche, krijg ik wat kleren waar ik fijner in kan slapen, en zodat mijn eigen kleren gewassen konden worden. 

Met een joggingbroek en naveltrui stap ik in bed. Als ik de deken om me heen sla merk ik dat ik dit precies nodig had. Binnen een paar seconden ben ik weg.

Na een paar uur word ik gewekt door een stem. Deze keer is het de broer van Rhys. Of de leider van de groep. Ik voel me nogal ongemakkelijk bij hem. Vooral nu ik met een naveltrui in bed lig. Ik ga rechtop zitten. Ik zie zijn ogen naar mijn buik schieten. Hij likt zijn lippen. Ik kijk naar beneden en zie dat mijn navel truitje iets omhoog is gekropen. Snel sla ik de deken over mij heen.

 "We gaan." Wanneer hij dit gezegd had gooit hij m'n kleren op het bed. "Dank je." Zeg ik met een zachte stem. Hij laat een kleine glimlach zien maar gelijk staat zijn gezicht weer hard en loopt weg. Ik spring op en ga met de kleren naar badkamer.  Ik zet de douch aan en kleed me uit. Zo is hij alvast warm als ik er onder ga staan.

Na een snelle douche kleed ik me aan. Als ik de kamer uitloop zie ik een man staan. Hij loopt weg en ik loop achter hem aan. Ik denk tenminste dat dat de bedoeling is. We lopen naar buiten en ik zie dat het avond is. Hoelang zou ik hier wel niet hebben gezeten?

Als ik in de auto zit, zie ik dat het één uur is. Toch iets later dan ik had gedacht. Al die tijd zeiden we niks.

Ik weet niet hoe ze het wisten maar na een half uur rijden we mijn straat in. Vlak voor mijn huis stoppen ze het stappen we uit. Ik weet niet wat ze gaan zeggen tegen mijn ouders, daarom ben ik best benieuwd wat ze gaan zeggen. Ik bel aan en al snel wordt er opengedaan.

Mijn moeder staat in de deur opening. Ik maak me klaar voor haar woede uitbarsting, maar die komt niet. Ze staat me alleen maar aan te kijken met een grijns. Is ze niet bezorgd ofzo?! Ze dacht zeker dat ik  bij Jesper was. "Hè, schat! Kom binnen!" Zegt ze liefdevol. Ik zet een nep lach op en loop naar binnen. Snel kijk ik nog even achterom. De auto scheurt weg. Nu zou ik gewoon het liefst in bed willen kruipen en voor de rest van mijn leven erin blijven liggen. Helaas pindakaas voor mij, kan dat niet. Waarschijnlijk wil mijn moeder alles weten wat er is gebeurd. Geen idee wat er is gebeurd, maar we zien wel. Als mijn moeder had gehoord dat ik ontvoerd was, had ze niet in de deu opening gestaan met een grijns. Ik zeg wel gewoon dat ik naar een restaurant ben gegaan. Of nee, ik wacht wel totdat ze de keuken in gaat en dan ga ik met mijn sluip en snelheid skills hup de trap op naar boven. Yess! Mijn hersens! Ze werken nog!