Bewijs mijn Onschuld | ✓

Hoofdstuk 4

Ik zit op een muurtje bij het Bicentennial Capitol State Park. Dominic zit naast me. Verderop, in het midden van het Bicentennial zijn Dan, Rose en Kristi een beetje aan het rondlopen en gek te doen.
Dominic pakt een broodje uit z’n tas en begint te eten.

‘Waarom geloven jullie me niet?’ vraag ik aan hem.
‘Joe, hoe graag ik je ook wil geloven, je hebt een droom gehad over een dode man die zegt dat je moet bewijzen dat hij onschuldig was.’ zegt Dominic. ‘Zoiets kun je toch ook gewoon niet geloven?’
Ik zucht. Hoe wil ik gaan bewijzen dat het echt is? Ik stop m’n handen in m’n haar en begin te denken. Streepjes en puntjes...Opeens schiet me weer iets te binnen.
‘Het is morse!’ roep ik. Dominic kijkt me raar aan.

‘Morse?’ vraagt hij.
Ik knik. ‘Toen hij in de Air Force zat was hij een militair decodeerder van morse codes.’
Ik weet niet eens waarom ik dit weet.

Ik loop naar Dan toe.

‘Dan, jij kon toch morse-code ontcijferen?’ vraag ik. Hij grijnst.

‘Ja, hoezo?’
‘Zou je dit voor me kunnen ontcijferen?’ vraag ik en ik laat hem de foto zien.
‘Sure.’ antwoordt Dan en we gaan zitten op een bankje.

Na een tijdje heeft Dan de morse-code ontcijferd.

‘Het zijn cijfers.’ meldt hij.
Ik bedank Dan en loop terug naar Dominic.

‘En? Al iets gevonden?’ vraagt hij. Ik knik.
‘Cijfers.’
Ik ga naast Dominic zitten.

‘Joe, cijfers kunnen op coördinaten wijzen…’ zegt hij.
Ik had even nodig om dat te beseffen.
‘Dominic, je bent geweldig!’ roep ik blij. Dominic grijnst. Hij pakt de map erbij.
‘Zoek jij de coördinaten dan op?’ vraagt hij.
Ik knik en pak m’n telefoon uit m’n zak en begin te googelen.
‘Ik kom uit op San Quentin State Prison.’ zeg ik twijfelachtig. San Quentin State Prison ligt helemaal aan de westkust van Amerika.
‘Dude...dat ligt in Californië…’ zegt Dominic. Ik knik.

‘Dat kan toch niet?’ vraag ik.
Dominic haalt z’n schouders op.

‘Ik ben wel benieuwd waar hij ons naartoe leidt.’
Ik knik instemmend.

Na een tijdje komen Rose, Kristi en Dan naar ons toe om te zeggen dat we kunnen gaan.
‘De morsecode op de steen zijn coördinaten.’ zegt Dominic nog voordat ik een woord kan zeggen.
‘En waar leiden die naartoe?’ vraagt Kristi.
‘San Quentin State Prison, in Californië.’ meld ik.
‘Poeh, das wel een heel eind!’ zegt Rose. Ik knik.
‘Ik denk wel dat het het waard is.’ zegt Dominic.
‘Ik ben wel benieuwd waar we ons aan het eind van dit mysterie gaan bevinden.’ zegt Dan. ‘Gaan we de gok wagen en naar Californië?’

‘Is goed,’ zegt Kristi. ‘Er zijn genoeg grote steden daar.’

Rose knikt instemmend.

‘Dit nieuwe avontuur lijkt me eigenlijk best leuk!’ zegt ze.
Ik ben ontzettend verbaasd.

‘Geloven jullie me nu eindelijk?’ vraag ik, verbaasd en vol hoop.

‘Ja…’ zegt Dominic twijfelachtig. Iedereen stemt in.
‘Op naar Californië!’ roep ik dan. Ik sta op en Dominic kijkt op de map.
‘Het dichtstbijzijnde treinstation is daar.’ zegt hij, wijzend naar het westen.

Het is al wat harder gaan waaien en de lucht is wat grauwer geworden. Ik loop voorop, samen met Dominic. De koude wind slaat nu ook toe. Ik zet de kraag van m’n zwarte jas omhoog en loop stevig door. Des te eerder we bij het treinstation zijn, des te eerder we in Californië zijn.

Eenmaal aangekomen op het treinstation besluiten we eerst wat te eten. Het is 5 uur, en als we dadelijk een trein nemen zijn we een aantal dagen onderweg.
‘Hier naar de McDonalds?’ vraagt Dan.
‘Sure.’ antwoord ik. We bestellen snel wat te eten en ondertussen is Dominic een treinreis aan het regelen.
‘Gaan we met zo’n high-speed trein?’ vraagt Kristi. Dominic knikt.

‘Gewoon eerste klasse toch?’ vraagt hij.
‘Ja, dat is het goedkoopste.’ antwoord Dan.
‘All right, de treinreis duurt 22 uur, en hij vertrekt zometeen om 6 uur.’ meldt Dominic.
‘We kunnen zometeen nog even inslagen doen om te eten onderweg en voor in Californië.’ stelt hij voor.

Na inkopen gedaan te hebben bij de dichtstbijzijnde supermarkt zijn we aan het wachten op de trein. Het is warm, de zon brandt in mijn nek. Het weer is in een keer flink omgeslagen. Ik begin mijn zekerheid in de missie een beetje kwijt te raken, ondanks mijn vastbeslotenheid gisteravond. Waarom ik? Waarom een paranormale jongen, die nog nooit naar countrymuziek geluisterd heeft? Die wist dat Johnny Cash ooit leefde, maar niet hoe hij eruit zag? Waarom ik?
‘Hoelang nog Dominic?’ vraagt Kristi.
‘Twee minuten.’ antwoordt Dominic kort.

Op dat moment komt er een hypermoderne trein aangereden, die afremt en de mensen die erin zitten, uit laat stappen.

Ik stap de trein in en claim de eerste 6-persoonstafel die ik zie. Ik zit bij het raam. Ik trek m’n jas uit en stop m’n rugzak onder m’n stoel. Uit het niks begin ik een liedje te fluiten.
‘Joe..is dat…”Ring of Fire”?’ vraagt Kristi opeens. Ik schrik op.

‘Huh? Weet ik niet.’ reageer ik.
Kristi schudt lachend haar hoofd. ‘Ik verbeeld het me vast, we worden allemaal meegetrokken in jouw fantasieen, dat dat ik me allemaal rare dingen bedenk.’ Ik lach terug.

Nu zitten we 22 uur in de trein om op zoek te gaan naar een aanwijzing. Ik besluit dat het goed is om even m’n ogen dicht te doen en te gaan slapen.

Ik schrik wakker omdat ik opeens aangetikt wordt.

Voor me zit dezelfde persoon als gisteravond. Dezelfde kleding. Wit overhemd, zwart haar in een vetkuif, en een sigaret.

‘You did a good job boy.’

‘Mister Cash!’

‘So now you’re going to San Quentin Prison, right?’

Ik durf niks te zeggen en knik.

‘I was there, you know. I had an amazing time with those prisoners.’

Hij lacht. Ik glimlach terug.

‘In one of the cells there, I’ve hidden another hint for you. I’m not going to tell you where exactly, I’m sure you’ll find out.’

Nog voor ik iets kan reageren, is hij verdwenen.

‘Joe, wat kijk je me glazig aan.’ merkt Rose op.

‘Niet jou.’ reageer ik.

‘Was het Johnny Cash?’ vraagt Dominic.

‘Ja, het was Johnny Cash. De volgende aanwijzing ligt in een cel in die gevangenis.’ dreun ik op.

‘We gaan het vinden Joe, voor Johnny.’

‘Voor Johnny.’ reageer ik vastberaden.