Bewijs mijn Onschuld | ✓

Hoofdstuk 15

Opeens werd ik wakker. Alles is donker in de trein, en Kristi, Dominic, Dan en Rose zijn aan het slapen. Snel gris ik mijn telefoon uit mijn zak en check de tijd. Half 12. Opeens komt er een figuur de coupé in. Zijn gezicht kon ik niet zien, maar aan de bouw, en de kleding kon ik al afleiden wie het was. Johnny.

‘I love it how you are traveling by train.’ zegt hij.

Ik lach even kort.

‘I’ve always loved trains.’ vervolgt Johnny. Hij komt naast me staan, en ik voel zijn hand op mijn schouder.

‘You’re almost there boy.’ zegt hij met een glimlach op zijn gezicht.

‘See you in San Antonio.’ voegt hij er nog aan toe, en dan verlaat hij de coupé weer.

Ik glimlach even in mezelf. Hoe bijzonder is het wel dat wij hier even het halve land doorreizen op zoek naar...iets. Maar wat als het al weg is? Wat als er helemaal niks is? Ik schuif de gedachten van me af, en ga weer slapen.

Plotseling word ik wakker van een luid geluid. Het is de machinist die via de intercom aankondigt dat we zijn aangekomen in San Antonio. Dan, die tegenover me zit, wordt ook wakker. Voorzichtig wekken we de rest ook. Als de trein stilstaat lopen we richting de deur. Ik gaap als ik het perron opstap.

‘En nu?’ vraagt Kristi met een zucht.

‘Slapen.’ zeg ik zelfverzekerd. Dan knikt instemmend.

‘Eerst het centrum in.’ zegt Dominic. Doodop van de lange reis strompelen we richting het centrum. Er is niemand op straat, alleen een paar junkies, eigenaren van kleine winkeltjes, en conducteurs die even besluiten de straat op te gaan. Het is donker, en koud, en de straten worden een beetje verlicht door de straatlantaarns.

‘In een hotelletje slapen?’ vraagt Dominic terwijl hij naar een verlicht neon-uithangbord wijst.

‘Ik ben wel toe aan een fatsoenlijk bed.’ zegt Rose. Ik grinnik.

‘Je hebt gisteren nog bij Elizabeth geslapen.’ zeg ik.

‘Pfoeh, was dat gisteren?’ vraagt ze. Dan knikt.

‘Is dat dus een ja?’ vraagt Dominic. Kristi knikt hevig. Ik haal m’n schouders op en Dan geeft een kort knikje. Dominic opent de deur van het hotel. We lopen een kleine, grauwe lobby in.

‘Sir, we’d like to book a room for six people.’ zegt Dominic als hij naar de receptie loopt. De man achter de receptie knikt en typt iets in.

‘Do you wanna have one room, or shall I book three rooms?’ De man kijkt op.

Dominic draait zich om, en iedereen haalt zijn schouders op.

‘Does it matter?’ vraagt Dominic.

‘Well, it is easier for us right now to give you guys three rooms.’

‘Okay, that’s great.’ reageert Dominic en hij krijgt de sleutels van kamer 83,84 en 87 in zijn handen geduwd.

‘That will be 170 dollars then.’ zegt de receptionist.

Dominic wenkt naar Kristi, die een stap naar voren doet en met haar creditcard afrekent. De zeventienjarige Dominic gaat naast me staan en zegt zacht. ‘Het enige voordeel aan achttienjarigen in ons groepje.’ waarna hij een beetje pijnlijk lacht. Ik weet dat zijn wens de charismatische leider te zijn ernstig beperkt wordt door het feit dat hij nog geen achttien is, en Kristi wel.

We lopen de trap op naar de eerste verdieping, terwijl we zo min mogelijk herrie proberen te maken. Het is al laat, het is half drie ‘s nachts, en de andere hotelgasten slapen vast allang.

Rose en Kristi bezetten samen kamer 81. Dan gaat alleen op kamer 84 en Dominic en ik gaan samen in kamer 83. We gooien onze koffers in de hoek, en maken ons in een half uur klaar om te gaan slapen. Morgen wacht ons een lange dag.

Er wordt op onze deur gebonsd en aan de andere kant klinkt een meisjesstem. ‘Ik heb geen behoefte om binnen te komen maar ik kom wel even melden dat jullie wakker moeten worden.’ galmt Rose. Dominic staat op en haalt zijn hand door zijn haar. Ik draai me nog eens op.

‘Hey hallucinatie-man, kom je bed uit want we hebben je nodig.’ lacht Dominic.

Ik brom wat en rol mezelf uit het bed. Ik krabbel overeind en schiet in een T-shirt.

‘Hey Hollins, die is van mij.’ zegt Dominic quasi-verontwaardigd.

‘Hoe vaak heb ik nou al tegen je gezegd dat ik er een hekel aan heb als je me bij mijn achternaam noemt, Outterridge?’ reageer ik terwijl ik het shirt weer uittrek en in zijn handen gooi. Ik trek een nieuw shirt uit mijn koffer aan, de op twee na laatste.

‘We moeten echt nieuwe kleding kopen of een wasserij vinden om onze kleding te wassen’ zeg ik. ‘Ik heb er nog twee na deze.’

‘Ja hetzelfde, ik loop al sinds Hendersonville in dezelfde broek en ik heb helemaal geen shirts meer.’ reageer Dominic

‘Als we nou voor de volgende stap heel ver weg moeten kunnen we beter eerst zorgen dat we genoeg kleding hebben.’ zeg ik.

‘Goed punt, beter leg je dat zo even voor aan de anderen.’ zegt Dominic. ‘Ben je klaar om te ontbijten?’ Ik knik van wel, en we lopen naar de ontbijtzaal.

De anderen zitten er al. Dominic en ik schuiven aan.

‘Hoe zit het met jullie en kleding?’ vraagt Rose.

‘Ja niet zo goed, jullie liepen dus al tegen hetzelfde probleem aan.’ reageer ik.

Rose zucht dramatisch. ‘Ik heb dit shirt al twee dagen aan, het voelt vies.’

‘Een van ons heeft vast wel een shirt voor je.’ zegt Dominic terwijl hij een bord pakt om in de rij voor het buffet te gaan staan.

‘Ja hoor’ zegt Dan. ‘Ik heb nog wel een shirt voor je, volgens mij hebben wij ongeveer dezelfde maat.’

‘Niet dat Star Wars shirt.’ spreekt Kristi haar tweelingbroer toe. ‘Dat doe je haar niet aan.’

Dan ritst zijn vest open. ‘Die heb ik zelf al aan, no worries.’

‘Probleem opgelost?’ vraagt Dominic.

‘Ja het moet maar.’ verzucht Rose.