Hoofdstuk 43

9 2 0
                                    

Ik zet mijn fiets in de berm neer bij een bankje, en til mijn 10-jarige dochtertje Kathy van de bagagedrager. Het is zeven uur ‘s avonds, en ik heb Kathy net van haar voetbaltraining gehaald.

We gaan zitten op het bankje. Het is al redelijk donker, en het begint een beetje te regenen, maar Kathy vind het altijd zo leuk om nog ‘s avonds buiten te zijn.

‘Papa?’ vraagt Kathy na een korte stilte. Ik kijk haar aan.

‘Waarom heet ik eigenlijk Kathy?’ vervolgt ze haar vraag. Ik glimlach, wetend dat deze vraag ooit zou komen.

‘Vroeger, toen ik 18 was, ging ik met vier vrienden op vakantie.’ begin ik mijn verhaal. ‘Je weet dat ik dingen kan zien die anderen niet zien hè?’

Kathy knikt.

‘Ik zag toen Johnny Cash, een Amerikaanse countryzanger.’ vertel ik. ‘Hij gaf mij de opdracht zijn onschuld te bewijzen, over een drugssmokkel waar hij voor was veroordeeld.’

Kathy luistert heel aandachtig.

‘Uiteindelijk stuurde hij ons het hele land door, en ook naar Duitsland, en uiteindelijk konden we zijn onschuld bewijzen.’ vervolg ik.

‘Met wie was je in Amerika dan?’ vraagt Kathy opeens.

‘Je kent Dominic en Rose toch nog?’ vraag ik.

‘Ja.’ antwoordt Kathy. ‘Maar...wat heeft dit met mijn naam te maken?’

Ik glimlach. ‘Johnny Cash had een dochter, genaamd Kathy. Ik vond het zo’n mooie naam, en mama ook, dat we jou naar haar vernoemd hebben.’

Ik kijk links van me, naar een weide, en een autoweg. Naast me, op het bankje zie ik Johnny zitten, met Kathy op zijn schoot. Hij zegt niks, maar glimlacht alleen maar naar me. Een rilling loopt over mijn rug. Twintig jaar geleden zag ik hem voor het laatst. De 18-jarige Joe Hollins, eerstegraads paranormaal, bewees samen met zijn vrienden de onschuld van countrylegende Johnny Cash. En die persoon, dat was ik.

Bewijs mijn Onschuld | ✓Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu