Bewijs mijn Onschuld | ✓

Hoofdstuk 1

‘Joe, schiet nou eens op met die tent, hij zet zichzelf niet op.’ moppert Dan. Alsof ik ontwaak uit een droom schrik ik van het feit dat hij wat tegen me zegt.

‘Jaja.’ reageer ik snel terwijl ik nog een poging doe de haring in de grond te krijgen.

Rose zucht. ‘Tenten opzetten is zo lastig.’

‘Niet klagen,’ reageert Dominic terwijl hij zijn hand langs zijn voorhoofd haalt. ‘Al willen we vanavond kunnen slapen dat moet dit even gebeuren.’ voegt hij toe.

Ook Kristi gooit het werk erbij neer. ‘Het is té warm.’ zucht ze. Ik zet door, en met wat gedoe staat mijn tent overeind. Ik gooi mijn spullen erin, en wacht op de anderen. Ik voel dat er iets is met deze plek.

‘Anders doen we eerst onze reisplanning.’ Dominic staat op en pakt de kaart.

‘Goed plan.’ reageert Kristi, en ze gaat naast hem zitten.

‘Hoe heet het hier ook alweer?’

‘Hendersonville.’ reageer ik snel. Ik weet zo niet eens hoe ik het weet.

‘Juist ja.’ zegt Dominic terwijl hij de kaart openslaat.

‘Gaan we morgen door naar Nashville?’ vraagt Rose.

‘In theorie zouden we dat moeten halen.’ reageert Dominic. ‘We redden dertig kilometer op een dag, als we doorlopen.’

‘Morgen dus naar Nashville?’ zegt Dan terwijl hij zijn tent dicht ritst.

‘Doen?’ vraagt Dominic.

‘Als iedereen het ermee eens is.’ reageert Dan.

‘Mij best.’ zegt Rose. ‘Als we zo maar gaan eten, want ik sterf bijna.’

‘Is er überhaupt wat te doen hier?’ vraagt Kristi. Dan pakt zijn telefoon en googlet wat.

‘Er staat iets over een huis van een overleden countryzanger.’

‘Johnny Cash?’ vraag ik aan hem.

‘Ja, dude, hoe weet jij dat?’

‘Algemene kennis, denk ik.’ grijns ik naar hem.

‘Is er ook iets te eten?’ klaagt Kristi. ‘Het lijkt hier net zo dood als die hele Johnny Cash.’

‘Ongetwijfeld.’ zegt Dan weer. ‘Misschien moeten we even zoeken.’

Zo nemen we onze spullen mee, en gaan op zoek naar een restaurant. Al snel komen we erachter dat het barst van de eettenten en andere eetgelegenheden in deze stad. We wandelen naar binnen in een eettent die er relatief hygiënisch uitziet. Het eten smaakt niet al te best, maar het is goed genoeg voor ons.

De weg terug is makkelijk te vinden, in vergelijking met hoe moeilijk het was om dit restaurant te vinden. Aangekomen op onze kampeerplaats besluiten we meteen te gaan slapen, omdat we vandaag 35 kilometer gelopen hebben in de hitte, waardoor we gewoon erg vermoeid zijn.

Terwijl ik in mijn tent lig, heb ik een vreemd gevoel. Er is iets met deze plaats. Iets dat mijn paranormale brein oppikt. Er is hier iets niet pluis, maar de anderen geloven me toch niet.

Ik draai me om, en probeer er niet aan te denken. Morgen gaan we hier gewoon weg, en dan kom ik hier nooit meer terug.