Bewijs mijn Onschuld | ✓

Hoofdstuk 35

Rond negen uur horen we geklop op de deur. Ik wrijf in m’n ogen, en zie dat de deur langzaam opengaat. Tommy staat in de deuropening.

‘I’ll wake ‘em.’ zeg ik. Tommy knikt.

‘If you could wake the girls that’d be nice.’ voegt hij nog toe voordat hij de deur weer sluit. Ik knik. ‘I’ll wake ‘em.’ zeg ik weer. Tommy kijkt me dankbaar aan. Dan sluit hij de deur. Ik heb totaal niet geslapen vannacht. Constant was ik bang dat er misschien niks is aan het einde. Steeds kwamen die gedachten door m’n hoofd: wat als er niks is? Wat als het gewoon mijn fantasie was, en ik zoveel mensen erin heb laten gelopen? En ook de gedachte dat het hierna afgelopen is kwam steeds voorbij. Dit avontuur is zo leuk, zo gezellig, en hierna is het voorbij. Ik zal dit nooit van mijn leven vergeten.

Snel maak ik de anderen wakker, en stuur ik Dominic naar de meiden, om ze wakker te maken.

‘We gaan naar Dyess jongens!’ zeg ik als we met ingepakte tassen naar beneden lopen.

‘Vind je het spannend?’ vraagt Dan opeens. Ik knik, zwijgend. Dan legt zijn hand op mijn rug.

‘Er is geen reden om bang te zijn.’ zegt hij.

‘Wat als dit gewoon mijn fantasie was?’ vraag ik me hardop af.

‘Dat is het niet.’ zegt Kristi. ‘Dat is het niet Joe, dat is het niet.’

Met zijn allen hebben we ontbijt, en dan stappen we in de auto.

‘Usually our parental house would be open for tourists.’ begint Tommy. ‘But I called, so the tours start an hour later.’ Ik glimlach.

‘You thought about everything.’ zeg ik. Tommy kijkt me aan, en lacht.

‘Here it is.’ zegt Tommy, en hij stopt de auto op ongeveer 20 meter van het kleine witte huisje. Het huisje staat in the middle of nowhere, aan de rand van Dyess. We stappen de auto uit, en lopen richting het kleine huisje. Naarmate we dichterbij komen zie ik kinderen rondrennen, en ik herken Tommy en Joanne, uit de foto’s.

‘Come on! Catch us!’ roept Tommy. Hij wordt gevolgd door Joanne.

Dan komt Johnny, ongeveer 19 hier, in een wit shirt achter hen aan gerend.

‘You’re too fast!’ roept hij.

Dan rennen Joanne en Tommy achter het huis, en Johnny volgt ze. Ik glimlach als ik dit zie.

‘I bet he made a good brother.’ zeg ik tegen Tommy. Inmiddels zijn we al bij het huisje aangekomen. Tommy knikt.

‘He was.’ zegt hij. Hij pakt een sleutel uit zijn zak, en opent de deur. Als we binnenkomen, zie ik meteen een piano staan, rechts van de deur.

‘This looks so cosy!’ zegt Rose meteen. Tommy lacht.

‘It was.’ reageert hij.

‘Original piano?’ vraag ik als ik ingezakte toetsen zag.

‘Yeah.’ antwoordt Tommy. ‘Mama’s piano.’ We volgen Tommy het kleine woonkamertje in. Tommy loopt meteen naar de haard, waarop foto’s staan.

‘Here’s the family photo I showed you.’ zegt hij, en hij wijst naar de foto die hij ons gisteren heeft laten zien.

‘And here’s a picture of me.’ voegt hij toe. Hij wijst naar de foto aan het andere uiteinde van de haard.

‘You still look like it.’ zegt Kristi. Tommy glimlacht.

Als ik een slaapkamer binnenloop zie ik Johnny zitten, bij de kleine radio die op de rand van een kast staat. Op het andere bed zit een andere jongen, iets ouder dan Johnny.