Bewijs mijn Onschuld | ✓

Hoofdstuk 37

Als we het schoolgebouw uitlopen zie ik Johnny, als 12 jarig jochie, samen met Jack naar school lopen. Als Jack en Johnny ons passeren, zie ik even later alleen Johnny naar school lopen, en niet zo vrolijk als dat hij net was. Opeens dringt het tot me door. Dit was de maandag nadat Jack was overleden. Maandag 22 mei 1944. Ik krijg tranen in m’n ogen als ik al moet bedenken hoe moeilijk dat geweest moest zijn voor Johnny.

‘It’s almost half past four now, so I’m driving home, and I’ll call Johnny’s son, John Carter Cash, so you can discuss the case.’ zegt Tommy als we in de auto zitten.

‘Gaan we het kistje aan John Carter geven?’ vraag ik.

‘Dat lijkt me wel handig.’ zegt Dan. ‘Dan kan hij de zaak heropenen, en kan de rechtszaak opnieuw gevoerd worden.’

‘Alleen een Amerikaanse burger kan een rechtszaak heropenen. Wij hebben daar geen recht op.’ begint Rose. Ik wend me tot Tommy.

‘Is it possible that John Carter will reopen the case, so we can prove Johnny’s innocence?’ vraag ik. Tommy denkt even na.

‘Yup, that’s possible.’ antwoord Tommy. ‘I’ll call him when we’re home.’

‘You know…’ begint Tommy als het even stil is. ‘Johnny inspired me to make music.’

‘Did you make music too?’ vraag ik. Tommy knikt.

‘A year after his death, in 2004 I released an album, called “A musical Tribute: My brother Johnny Cash”.’ vertelt Tommy. ‘I sang his most popular songs.’

‘That’s wonderful.’ reageert Rose. Tommy glimlacht.

‘I’ve started making music in ‘68, and sometimes I’d join Johnny in his live performances.’ zegt Tommy. ‘I’m still writing and singing songs. Even on my age.’ lacht hij.

Thuis liet Tommy ons het liedje “My brother Johnny Cash” horen, wat hij zelf heeft geschreven.

De volgende dag worden we rond 10 uur wakker gemaakt door Tommy. Het ontbijt staat al klaar, en Tommy bood aan om ons naar de rand van Nashville te brengen, om daar af te spreken met John Carter Cash.

‘Daar zijn we weer...in Nashville.’ zegt Rose. Dan knikt.

‘Maar nu aan het einde van ons avontuur.’ zegt hij.  

‘Helaas wel…’ zucht ik.

‘Zeg hoe heette dat café nou?’ vraagt Dominic opeens.

‘Het HardRock café suffie.’ reageert Rose, die met haar hand door zijn haar gaat.

‘Lekker typisch weer.’ lacht Rose.

‘Daar geef ik je gelijk in.’ lach ik.

‘Zeg kletstantes, laten we even doorlopen, anders zit John Carter daar zo op ons te wachten.’ begint Dan. ‘Het is kwart voor één en we hebben over een kwartier met hem afgesproken, en we moeten nog zéker een kwartier lopen.’

Net iets over één komen we aan bij het Hardrock café. Met onze tassen om onze ruggen, en deze vol met gevonden spullen stappen we het café binnen. Snel kijk ik even rond in het café, dat een beetje de stijl van een honky-tonk heeft gekopieerd. Opeens wenkt er iemand naar ons. John Carter Cash. Hij zit aan een tafel, groot genoeg voor ons zessen. Ik loop er naartoe, en wordt gevolgd door de anderen.

‘You must be Joe.’ zegt John. Ik knik.

‘It’s an honour to meet you.’ zeg ik, en ik ga zitten. De rest stelt zich ook voor, en gaan zitten.

‘Do you want something to drink?’ vraagt John. ‘It’s on me.’

‘Just a glass of water, please.’ reageer ik.

‘A pint for me please.’ zegt Dan.

‘For me too.’ zegt Kristi.

‘I’d like an Ice-Tea.’ zegt Dominic.

‘Me too.’ reageert Rose op Dominic. John knikt en loopt naar de bar.

Even later komt hij terug met ons drinken, en gaat zitten.

‘I’d like to hear the whole story from you guys.’ glimlacht John. ‘I’ve heard a bit from uncle Tommy, but you travelled the world in my father’s footsteps, so I’d like to hear the whole adventure from you.’ We wisselen even snel een aantal blikken uit, en er wordt besloten dat we allemaal het verhaal doen.

‘Well, we wanted to do a hiking trip, and started out in Hendersonville.’ begint Dan.

‘I’m paranormal, so I got a hallucination of your father, saying I had to prove his innocence of a case. We travelled through America, following the hints he left, through pictures and hallucinations, and we even went to Landsberg.’ vervolg ik.

‘And yesterday we found the papers to prove his innocence.’ zegt Kristi. ‘They prove his innocence in the case where they convicted your father of smuggling drugs into the USA.’ Ik knik.

‘That’s amazing.’ zegt John. ‘I’m sure he’s proud of you. Just of you trusting him, I think he’s really proud of you.’ Ik glimlach bescheiden. Ik pak voorzichtig het kistje uit mijn tas en geef het aan John.

‘Here are the papers.’ zeg ik. ‘This little chest was buried in Dyess, in the little shack where Jack passed away.’ John opent het kistje voorzichtig en bekijkt de papieren vol verwondering.

‘I’ll reopen the case, so they can exculpate my father for this.’ begint John na een tijdje.

‘That’d be amazing. But we’re going back to the Netherlands.’ reageert Dominic. Ik knik.

‘Well, is it possible for you to come back when the lawsuit will take place?’ vraagt John. Ik kijk Dominic en Rose aan.

‘Ik kan vrij krijgen op m’n werk.’ zeg ik. ‘Ik weet niet hoe het zit met jullie examens.’ Aangezien ik een tussenjaar heb, heb ik genoeg tijd.

‘Als het goed is hebben wij onze examens dan gehad.’ zegt Dominic. ‘Dat moet geen probleem zijn.’ Rose knikt.

‘Should be possible.’ zeg ik tegen John. John knikt.

‘All right, can I have your phone number so I can give you a call?’ vraagt hij. Ik knik. Hij geeft me zijn telefoon, en ik voer mijn nummer in.

‘How was it to grow up with your father?’ vraagt Kristi opeens, na een korte stilte.

‘Well, just like growing up like you guys. My parents always stayed down to earth, but they’d take me across the world when doing tours.’ legt John uit. ‘Back in 2000 I went into the studio with my father. We recorded “American III: Solitary Man” together. It was an amazing experience to work with my father.’

‘That’s amazing.’ reageert Dan. John knikt.

‘I worked with him from American III till American VI.’ zegt John. ‘He once said that he wanted to be remembered as a good daddy. And he sure was.’