Bewijs mijn Onschuld | ✓

Hoofdstuk 20

Het is een gemakkelijke tocht, in Amerika hadden we nog wel eens bergen, maar dit is helemaal vlak, door dorpen en steden, en zoals Dominic zei: ‘De enige heuvels hier zijn vluchtheuvels.’ Toen we voor de zoveelste keer een grote weg overstaken.

Het is eigenlijk relatief saai, totdat we het laatste dorpje verlaten en een echt natuurgebied intrekken. Dan controleert drie keer of we echt goed gaan, maar het is nog ongeveer 15 kilometer tot Landsberg, door het bos en vlakke weiden. De zon is niet heel heet vandaag, en dus heerst er een ontspannen sfeertje tussen ons. Niemand verbrand, en we drinken en eten genoeg om voldoende energie te houden.

Dan ineens doemen er hoge gebouwen op. ‘Het vliegveld’ zegt Dan. ‘Het moet wel.’

‘We zijn er!’ zegt Kristi. ‘Wat een tocht zeg!’

‘Ik moet toegeven dat het inderdaad wel lang was.’ zeg ik. ‘Maar het was het waard, toch?’

Daar is iedereen het mee eens.

Kennelijk missen we een hek en tien waarschuwingsborden, want op een gegeven moment lopen we over de landingsbaan.

‘Is hier nu niemand die ons komt waarschuwen?’ vraagt Rose.

‘Is hier überhaupt iemand?’ vraag ik. Het ziet er echt dood uit. Op de zijkant van een gebouw staat wel de naam van het vliegveld. ‘Landsberg, Penzing Air Base.’

‘Kijk dan.’ zegt Dan. ‘American Airforce was here, ondertekend september 1954.’ Hij wijst op iets wat in het hout gekerfd is.’

‘Jeetje.’ zegt Kristi.

Ik wenk naar Dominic. ‘Laten we alvast de tenten opzetten.’

Het is nog niet heel laat, maar het is beter als we de tenten op gaan zetten.

De volgende ochtend word ik al vroeg gewekt door Dan, met de mededeling dat we zouden gaan rondkijken op de basis. Na een snel ontbijt lopen we richting de grote loods in de verte.

‘Volgens mij is dat een garage.’ zegt Dominic.

‘Daar lijkt het wel op.’ stemt Dan in. Het lijkt ontzettend verlaten op het terrein.

‘Zeg broertje van me, is dit vliegveld eigenlijk nog in gebruik?’ vraagt Kristi aan Dan.

‘Daar gaan we nu achter komen…’ reageer ik, en open een deur van de loods. Hij kraakt als hij opengaat, en binnen is het pikdonker.

‘Dit is echt eng hoor…’ zegt Rose, die nog in de deuropening staat als ik de loods binnenloop. Na een tijdje wennen mijn ogen aan het donker, en begin ik vormen te herkennen. Ik geloof mijn eigen ogen niet als Dominic zijn zaklamp aanzet.

‘Vliegtuigen!’ roep ik. Dan kan zichzelf niet inhouden, en laat zijn tas op de grond vallen en rent richting een gevechtsvliegtuig en klimt erin.

‘Ben ik nu Johnny Cash?’ vraagt hij. Ik schud lachend van nee.

‘Hij decodeerde morsecodes, hij vloog zelf niet.’ zeg ik. ‘Dus we moeten naar de kazerne.’ Dan klimt uit het gevechtsvliegtuig, en zo lopen we naar een ander gebouw, dat er meer uitziet als een kazerne.

Dominic opent de deur van het grote, rechthoekige gebouw.

‘Wilkommen in Landsberg Am Lech.’ zegt Dominic als we hem naar binnen volgen. Er staan allemaal bureau’s, met nog papieren, koffers, koppen koffie, en telefoons erop. Alsof de tijd is blijven stilstaan. Iedereen begint meteen tussen documenten te bladeren, in de hoop iets nuttigs te vinden. Ik loop naar een bureau toe, wat eruitziet als een balie, en trek de lades één voor één open. Pennen, noteblocs, papieren, dossiers van militairen. Snel blader ik er doorheen, in de hoop iets over Johnny te vinden.

‘Al iets gevonden?’ roept Dan vanaf een bureau. ‘Niks…’ zucht Rose. ‘Zitten we hier wel goed?’

‘Ik heb nog niks.’ reageer ik. ‘Waar zouden we anders naartoe moeten Rose?’ Rose haalt haar schouders op. Opeens zie ik een bekend gezicht voorbij komen op een dossier, en ik kijk snel naar de naam.

‘Cash, J.R.’ staat er naast de foto. ‘18351914’ staat onder zijn naam.

‘Ik heb iets!’ roep ik vol enthousiasme.

‘Cash, J.R.’ lees ik hardop voor. ‘18351914. International Morse Code. Radio Operator, General Course.’ Ik sla de bladzijde om, en vind informatie over hem.

‘We moeten naar kamer 85, of zijn bureau!’ zeg ik, en doe de la dicht.

‘Iemand een plattegrond?’ vraag ik.

‘Hierzo.’ hoor ik Dominic. Ik versnel mijn pas richting Dominic.

‘De plattegrond is verdeeld in squadron’s en divisie’s…’ zucht hij. Ik blader door Johnny’s dossier, in de hoop een aanwijzing te vinden.

‘Hier; Squadron 6912.’ reageer ik, als ik naar een pagina in zijn dossier wijs. Dominic zoekt op de plattegrond.

‘Ja, squadron heb ik, en zijn rank?’ vraagt hij, terwijl hij naar een grote ruimte op de plattegrond wijst, waar 6912 in staat. Ik denk diep na, voordat ik begin met zoeken.

‘Rank E-5, Staff Sergeant.’ dreun ik op. ‘Met NATO code OR-5.’ Dominic kijkt me raar aan.

‘Waarom weet je dat?’ vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. Dominic zoekt weer verder, en ondertussen zijn ook Rose, Dan en Kristi om ons heen komen staan.

‘We moeten op zoek naar de dichtstbijzijnde trap.’ zegt Dominic. ‘Zijn bureau was op de tweede verdieping, en anders moeten we naar de slaapzalen…’ Ik knik. Dominic begint verder de ruimte in te lopen, richting een gang. We volgen hem als een kudde makke schaapjes.

‘Hier is een trap.’ zegt Dominic als we met zijn allen in de gang staan, met in de hoek een wenteltrap naar boven.

‘Die lijkt me niet echt stevig.’ zegt Rose. De trap ziet er inderdaad oud uit. Hier en daar mist een trede, en het hout is aangevreten door houtwormen en termieten. Voordat iemand iets kon doen waagde Dan zich op de trap.

‘Kijk je wel uit?’ vraagt Kristi. ‘Mam wil je nog heel thuis hebben.’ Dan kijkt bijdehand naar zijn tweelingzus, en stapt voorzichtig naar de volgende trede. Als hij eenmaal erop staat kraakt hij enorm.

‘Kom er maar weer af want mam vermoordt je als je jezelf verwondt.’ waarschuwt Kristi Dan nog een keer. De volgende trede van de trap is weg, en Dan waagt een sprong naar de trede erna. Behendig springt hij 3 tredes verder, en staat hij op de eerste verdieping.

‘Komen jullie nog?’ speelt hij ons toe.

‘Dat gaan we dus écht niet proberen.’ reageert Kristi, en kijkt ons indringend aan. Rose knikt instemmend in.

‘Oké, we proberen wel een andere trap.’ zegt Dominic.

‘Dan, ga maar alvast op zoek naar iets nuttigs, wij komen zo!’ roept Rose naar boven, maar we krijgen geen reactie terug. Blijkbaar is hij al weer verder gelopen.