Bewijs mijn Onschuld | ✓

Hoofdstuk 18

Op het vliegveld aangekomen is het 13.00 uur. ‘Misschien komen we Amerika nog uit.’ zegt Dan. Ik loop naar de balie. De vrouw kijkt me beleefd aan.

‘How can I help you?’

‘Well, we have to make a flight to Germany.’ zeg ik.

‘Which airport?’ vraagt de vrouw.

‘Dan,’ sis ik. ‘Welk vliegveld?’

‘Augsburg, en anders München. Probeer Augsburg.’

‘Augsburg?’ zegt de vrouw. ‘It is possible to fly there, but you will have to change planes a lot.’

‘Doesn’t matter.’ reageer ik.

‘Okay at first you have to go to Philadelphia, then to New York, from New York to Berlin and then Augsburg’

‘Can we buy a ticket for the journey?’ vraag ik.

‘Of course you can.’ zegt de vrouw.

Alle vijf rekenen we een ticket af, wat toch best duur is. Gelukkig hebben we allemaal gespaard voor deze vakantie. Het vliegtuig vertrekt over vier uur.

Kristi wijst op een wasserij. ‘Beter gaan we hier even heen.’

‘Ohja, bijna vergeten.’ reageert Dominic. ‘Beter doen we dat dan nu.’

Dus we lopen naar binnen, en stoppen al onze gebruikte kleding in de trommel van een wasmachine. Het past gelukkig net, dat scheelt weer geld. Het duurt anderhalf uur voor de was klaar is, en daarna moeten ze nog in de droger. Dat lukt heel ruim met de vlucht, dan hebben we nog ongeveer een uur als ook de droger klaar is. Ondertussen lopen we een rondje over het vliegveld.

‘San Antonio is de zevende stad van de Verenigde Staten, wisten jullie dat?’ zegt Dan.

‘De zevende?’ reageert Kristi. ‘Ik had niet de indruk dat San Antonio zo groot was.’

‘Kennelijk wel dus.’ reageert Dominic. ‘Of de andere steden zijn heel klein.’

We gaan op een bank zitten die ons uitzicht geeft op de vertrekplaatsen van de vliegtuigen. Er is drie kwartier voorbij, en wij moeten nog drie kwartier wachten. We spelen een spelletje op de telefoon van Dominic, en na nog eens drie kwartier zorgen we dat we terug zijn bij de wasserij. Rose, die zich gepromoveerd heeft tot wasvrouw, gooit alle was in de droger en zet ook die aan. Nog eens anderhalf uur, moeten we wachten, en dus gaan we terug naar die bank. Deze anderhalf uur gaat langzamer dan de vorige, en dus zijn we helemaal dood verveeld nadat we terug zijn in de wasserij. Rose haalt alle kleding uit de droger en wij pakken onze spullen eruit, die we terug stoppen in onze koffers. Dan gaan we naar de gate.

Gelukkig is ons vliegtuig er al, en mogen we er ook al in. We gaan bij de bagagecontrole staan, en laten onze tassen controleren. Gelukkig zit er niks bijzonders in. Dan gaan we in de rij naar het vliegtuig staan.

‘Eerste stop; Philadelphia.’ zegt Dan. ‘Vier uur vliegen.’

‘Dat is nog te doen.’ zegt Rose. ‘Ik ben echt bang voor als wij naar Europa gaan want hallo dat is misschien wel tien uur.’

‘Ja stil maar, je kunt slapen in een vliegtuig.’ reageert Dan. ‘Ik denk niet dat we Amerika nog uit komen vandaag.’

‘Laten we eerst maar naar Philadelphia komen.’ zeg ik. ‘Dan zien we wel verder.’

In het vliegtuig naar Philadelphia is iedereen nog wakker, we vermaken ons nog en zijn nog redelijk fris. We vermaken onszelf, de een luistert muziek, de ander tekent in een schetsboek. Als we in Philadelphia landen, moeten we een uur wachten op het vliegtuig naar New York.

‘Die vlucht zelf duurt niet eens een uur.’ schampert Kristi. ‘Waarom moet je dan weer wachten?’

‘Hoelaat zijn we in New York?’ vraagt Dominic.

‘Vijf uur.’ zeg ik. ‘We kunnen ‘s nachts doorvliegen naar Berlijn, maar dat wordt nog even kijken hoe laat het vliegtuig vertrekt.’ zeg ik.

Opnieuw komen we zonder enige problemen het vliegtuig naar New York binnen. Hoe kan het ook anders, we hebben voor vertrek naar de Verenigde Staten al gecontroleerd of we zonder problemen konden reizen.

En ja, hoe kan het ook anders, na drie kwartier staan we in New York. Het is vijf uur ‘s middags.

‘Jongens kijk meteen even wanneer het vliegtuig naar Berlijn gaat.’ commandeer ik de anderen.

Rose sprint naar het bord. ‘Morgen pas.’ zegt ze, en ze wijst op de tijd achter ‘Berlin’.
‘Half negen ‘s morgens, dat is best vroeg.’ zeg ik. ‘Dan kunnen we nu maar beter een hotel zoeken.’

‘Aaah wat een gedoe allemaal.’ zegt Kristi. ‘In theorie leek dit zo makkelijk.’

‘Stop, ho, geen onnodig drama.’ zegt Dominic. ‘Zoek een hotel, eten, en dat soort voorzieningen en morgen nemen we het vliegtuig.’ voegt hij eraan toe.

Dus zoeken we een hotel, en zorgen we voor eten, zoals Dominic al zei. We slapen in een hotel op het vliegveld, niet heel groot, maar wel het makkelijkst.

We hebben afgesproken dat we om acht uur uiterlijk willen uitchecken en naar het vliegtuig gaan. Het is elf uur vliegen, maar we willen morgen aankomen in Augsburg, wat betekent dat we waarschijnlijk best laat aan zullen komen. Daar komt bij dat vliegtuig tochten best vermoeiend zijn. Ik hoop daarom dat ik vannacht goed slaap.

Als ik de volgende morgen wakker word, is dat nog ruim op tijd. De klok geeft aan dat het kwart voor zeven is, dus sta ik alvast op. Ik neem uitgebreid de tijd om ook nog even te douchen, en om half acht sta ik in de gang te wachten op de anderen om te gaan ontbijten. Vannacht had ik een kamer alleen, wat ik af en toe best wel fijn vind.
Het enige nadeel aan met zijn vijven reizen is dat je voor veel dingen, zoals bijvoorbeeld hotelkamer, meteen drie keer moet reserveren in plaats van twee, dat hebben we ondervonden de afgelopen weken.