Ijje Marayo

Chapter 12: Responsibilities

THIRD PERSON

Hindi maiwasang mapangiti ng doktor nang sumilay ang isang ngiti sa labi nang nakapikit na si Kaettle. Animo'y may inaalala itong napakasayang pangyayari na siya namang iniutos niya dito. Hindi katulad ng mga naunang tests, hindi na nanginginig ang buong katawan ng dalaga at hindi narin ito nagpapanic na naging dahilan ng ilang ulit niyang pagkakahimatay. Namamawis man, mistulang malaki na ang ipinagbago ng pasyente sa loob ng isang buwan.

Muli na lamang ngumiti ang doktor nang makita ang pagtulo ng butil ng luha mula sa mata ng pasyente niya. "It's okay, Kaettle. You're doing good now." -sabi nito na nagpamulat sa dalaga.

"Doing good?" -muling sumibol ang maliit na ngiti sa mga labi ni Kaettle. Tiningnan niya ang mga palad na namamawis pa din. Pati ang buong katawan niya ay nababalot ng pawis kahit na nakaupo lamang sila sa loob ng  isang kwartong puno ng libro at kung ano-anong bagay na makikita sa isang normal na kwarto kagaya ng kama.

"You impressed me. Nakakamangha ka. I know you're strong from the very first day na nakita kita. At hindi nga ako nagkamali dahil tingnan mo, isang buwan palang pero nagagawa mo nang ngumiti ulit. Nabawasan narin ang sintomas na dati mong nararanasan." -tuwang-tuwang sabi ng babaeng doktor na agad ring nagsulat ng kung ano sa kanyang notebook.

"My friends, they want to see me laugh." -hindi parin nawawala ang maliit na ngiti sa labi ng dalaga. Maliit man, totoo ito at puno ng sinseridad.

"And you will." -nakangiting sabi ng doktor. "Makakabalik ka sa Aquainas bilang ang dating Kaettle na kilala nila. I know you can. I know you will."

Napabuntong-hininga na lamang si Kaettle at muling ngumiti. "Thank you po." -sabi nito sa doktor saka ito muling nginitian.

----------

BEVERLY

"I seriously don't know kung sino talaga ang sabog sa inyo ng kapatid mo." -walang ganang sabi ni Ten nang magkasalubong kaming magbabarkada sa may hallway.

"Pre, ako may pag-asa pa. 'Yan, "-tinuro ako ni kuya habang nakaakbay kay Ten. "wala na talagang pag-asa yan. She's frustatingly hopeless."

"Lul! Anong frustatingly hopeless?!" -sinamaan ko siya ng tingin. Naku lang talaga. Frustatingly. Gagi. Kung di lang talaga siya parang mamamatay na sa pagod kanina malamang nabato ko na siya.

"Bev, ano na naman ba kasi yan?" -feeling ko frustated na frustated si Kori habang binibitawan ang mga salitang yun.

"That, my friend, I think is some sabog stuff again." -sabi ni Peet na hinawakan pa ang balikat ni Kori sabay turo sa suot ko.

"Bev, hindi ka ba iniinitan?" -tinuro ni Eva ang suot kong doble dobleng makakapal na jacket at raincoat. Ba't ba inis na inis sila sa suot ko? Kealam ba nila kasi?

"Can you see any sweat from me?" -I asked her.  I suddenly felt heat. What am I wearing anyway?

"Gosh. Mom's really got no sense of fashion." -I take off my multiple outfit. Why am I wearing these? The weather is so hot and the fire on the backyard of our house is making it more hot. I don't understand people.

"Tangina! 'Wag kang maghubad sa harap ko! 'Wag mo 'kong akitin!" -Peet said while covering his eyes. "Pre! Pigilan mo 'yang kapatid mo! Ayokong maging rapist!" -he kneeled infront of kuya L. What's his problem?

"Bev, magtino ka nga. Hoy, Peet! Anong rapist? Pinagpapatansyahan mo ba si Bev?!" -the girl with a man bun, Kori said.

"Anong ako?! Tanungin mo si Te---"

"Teteleen kita ng sempeng beses leche ke!" -putol ni Ten sa sasabihin niya.

At dahil mas hopeless pa sila kesa sa mga batang hamog na nakatamabay sa kanto, pinulot ko nalang ulit ang mga makakapal na jacket na nasa sahig at muli itong sinuot.

"Ayan na naman siya. Bev, ano ba kasing trip mo?" -tanong ni Ten kaya inirapan ko nalang siya. I've no time to talk to him.

"Like I said a thousand times, never mind me." -sabi ko at nagtatakbo patungo sa patutunguhan ko.

-----------

THIRD PERSON

"It's okay. You're okay." -sabi ni Beverly habang pinipilit ang sariling huminga nang maayos at tumigil sa pag-iyak. Tiningnan niya ang sugat sa tuhod niyang dulot ng pagkakadapa niya habang nagmamadaling umakyat sa rooftop.

Nang mahimasmasan ay muling isinuot ng dalaga ang hinubad na raincoat at tuluyang bumaba ng rooftop.

"She's really wierd." -yan na lamang ang nasasabi ng mga estudyanteng nadadaanan at nakakakita sa kanya. Hanggang sa makarating siya sa kanilang classroom ay ganun parin ang sistema.

"Gusto niyong makarinig ng alamat?" -ngiti-ngiting tanong ni Beverly na hindi pinansin ang nakakunot na noo ng mga kaklase niya habang nakatingin sa kanya. "Wala akong pake kung ayaw niyo basta magkekwento ako. Okay. Isang araw, isinilang ako. Hindi pa dun nagsimula osumness ko kasi umiyak muna ako bilang patunay na buhay ako. Dun na nagsimula ang pagiging osum ko. The end. Thank you. Thank you. Calm down my fans." -kalmado nitong sabi habang paulit-ulit na nagbow sa harap ng mga kaklase.

Samantalang si L naman ay gumuguhit rin ng atensyon kagaya ng kapatid niya. Magkapatid talaga.

"For infinity and beyond!" -sabi nito na nagpadausdos sa railings ng hagdan habang hawak-hawak ang isang box ng katol.

"Wow. Sabay pa talaga silang nagpapakalat ng kasabugan nila." -walang kabuhay-buhay na sabi ni Ten nang makita ang ginagawa ng kaibigan.

"Masakit man sa loob, kailangan ko nang isuko ang katol na ito para sa karapat-dapak---este karapat-dapat!" -sigaw ni L at itinaas ang hawak nang makababa siya sa railings at tumayo sa taas ng hagdanan na kaharap nina Ten at Kori.

"I don't know him. 'Pag may nagtanong kung kilala natin siya sabihin mo hindi." -sabi na lamang ni Kori na kagaya ni Ten ay parang nawawalan rin ng pag-asa habang pinagmamasdan ang malapit na kaibigan.

Napatigil na lamang ang tatlo, pati ang mga estudyanteng kasama nila, nang bigla magkaroon ng rambulan sa taas ng hagdang pinanggalingan ni L. Sa sobrang dami ng umaawat at mga kasali sa rambulan ng mga estudyante ay umabot ang mga ito hanggang sa pwesto ni L na naestatwa at parang hindi alam ang gagawin nang makita ang komosyon.

"L!!" -napatili na lamang ang magkaibigang Ten at Kori sa nasaksihan at dali-daling linapitan si L. Sa sobrang bilis ng pangyayati, nakita nalang nila si L na nakahandusay sa ibaba ng pinakaunang baitang ng hagdan na walang malay at duguan nang maitulak ito nang ilang estudyanteng kasali sa nagaganap na kaguluhan.

----------

And this is really a lame one. Sorry kung hindi ako naka-update kahapon. Sinusumpa ko parin hanggang ngayon yung humugot ng not-so-mighty waypay namin. Pati narin ang selpon na 'to kasi nawala yung ginawa kong drafts kahapon. Huhu. Back to zero tuloy ulit ako. Kaiyaq. :'((

Anyways, dahil hindi ako nakaupdate kahapon, mag-uupdate ako ngayon ng more than one chapter! The next chappy is coming! Huehuehue. Sana malunok niyo 'tong chapter na 'to---'tong story na 'to. Hehe. Geh. I better make the next one. :)))

Again, typos are everywhere<3

-fabotor