Ijje Marayo

Chapter 24: The List

BEVERLY

Tuluyang bumuhos ang mga luha ko nang makalabas siya ng kwarto ko. I can't believe this. Hindi ko na kaya. Hindi ko na alam gagawin ko. This is just too much. Mababaliw na ako. Hindi ko na kaya. Pagod na pagod na ako. Gusto ko nalang matulog—habangbuhay.

Sana sakit ko nalang sila. Kasi hanggang ngayon hindi ko malimutan na may sakit ako. Kahit na paggising ko hindi ko na maalala ang ilang tao at ibang bagay nananatili sa alaala ko ang putanginang sakit na 'to. Everyday I wake up forgetting things but until now my knowledge about my illness won't leave me. Sa bawat pagbukas ng mata ko tuwing umaga, sinasampal ako ng katotohanang marami na akong nakalimutan at marami pa akong makakalimutan.

Pilit kong inalala ang mga natitirang alaala sa utak ko. Pinilit kong isipin lahat ng ito pero masyado nang malabo. Iilan na lang ang malinaw. Mas lalo lang akong naiyak nang mag-flash sa utak ko ang mukha ni Ten. Ang natitirang alaala sa akin.

And then fear is now containing me again. Everytime I think that one day I will wake up having nothing makes me wanna cry—I wanna die. I don't want that day to come. Gusto ko nang unahan ang pagdating ng araw na yun. I just wanna close my eyes and never wake up again. I just wanna stop breathing—I wanna stop feeling pain. I want everything to end. I'm hurt seeing those people cry and look at me worried, hurt, and scared. I don't wanna hurt people anymore. Maybe the world will be better off without me now. I will be better off breathless. I think it would be better if everything ends.

I can still remember my past days here in this hospital. Sa tuwing may papasok sa kwartong 'to, dali-dali kong pinupunasan ang luha ko para walang makakitang umiiyak ako. Pero hindi na ako nag-abala pa ngayon. I am so tired that I didn't even wiped it nor glance at the door as someone enters. I am so tired that I feel like I lost my energy—my hope—my faith.

"Bev..." -agad akong napasulyap sa bagong dating at mas lalong naiyak nang makita ko ang mukha niya. Taranta siyang lumapit sakin at hinawakan ang magkabila kong balikat. "Anong nangyari? May masakit ba sayo? Anong nararamdaman mo?" -hinawakan niya ang ulo ko.

Hindi ko maiwasang hindi mapahagulgol ngayong nakikita ko na siya sa harap ko. "Ten..."

"Ano? Bakit? May masakit ba? Sumasakit na naman ba ang ulo? Ano? Bakit ka umiiyak? Bev, naman. Magsalita ka." -natataranta niyang tanong habang tinitingnan ang katawan ko upang makita kung may mali ba sakin. Hinawakan niya ang kamay ko at tiningnan ako sa mukha. "Bev..."

"Ten...I'm sorry. I'm sorry kung inisip kong sumuko nalang. I'm sorry kasi...kasi humihina na ang loob ko. Ten, pagod na ako." -mas lalong lumakas ang hagulgol ko matapos kong sabihin ang mga katagang yun. Para naman siyang natigilan sa sinabi ko kaya napayuko nalang ako habang patuloy parin sa pag-iyak. "Ayoko nang makalimot ulit! Ayoko na ng buhay na 'to! Take this illness away from me! Take it! Ayoko na!" -pagwawala ko kaya niyakap niya ako para pakalmahin.

"Sshh...stop it. Stop crying, Bev. Stop killing me." -rinig ko ang pagbasag ng boses niya.

"Take it away...please..." -seeing the guy's tears earlier is killing me. I don't know him but I get hurt when he begged me to say na hindi ko siya nakalimutan—nagmakaawa siyang sabihin kong naaalala ko pa siya. The way he begged me earlier was just something that really want me to kill myself.

"Please...sabihin mong nagbibiro ka lang, Bev. Naaalala mo pa ako diba? Tawagin mo ulit akong kuya. Please."

"I want to remember. I don't want to forget. I never prayed for this." -Ten held my face and wiped my tears "I want to remember him, Ten. I wan to remember them."