21 days to move on

Chapter 16

Day 12 - Moving On Operation

"Guys, umupo na kayo please." Walang ganang sabi ni Kimpie sa mga classmates ko.

"Tamlay mo ata, Kimps?" Tanong ng isa kong classmate. "Sakit lang ng katawan ko."

Napa-tango nalang yung classmate ko. Sakit nga ba ng katawan? O sakit sa puso? Ano bang magiging reaction mo pag nalaman mong aalis na pala ang ultimate crush mo? Leaving you for good? Di ka rin ba tatamlay?

Someone nudged me at napatingin naman ako kung nasaan nanggagaling, "Ba't ang tamlay niyong dalawa?"

Si Judah lang pala, "Ah wala. Sakit kasi ng ulo ko." Pangangatwiran ko.

"Ulo? O sakit sa puso? It seems like your boyfriends dumped you two. Straighten up, Lelay." Pag-sesermon saamin ni Judah.

Napatingin naman ako kay Judah. Ganyan na ba ka haggard ang face ko na nagmumukha akong binasted ng boyfriend ko? Pity on me.

"Sakit nga ng ulo ko. Tas pinapasakit mo pa lalo. Shoo!" Pagtataboy ko kay Judah.

"If you say so. Halatang-halata kasi kayong dalawang magbestfriend. I'm a good guesser. And I bet you two just figured out something. Am I right or am I right?"

How did he know? Mind reader lang? Tumanggi ka, Lelay. Tanggi.

"Nope," Pagtatanggi ko. "Okay. But I still feel something wrong between you two. Lalake siguro 'to noh? Pathetic."

Sinamaan ko siya ng tingin, "Pathetic?"

"Yes. Pathetic." Babatukan ko sana siya kaso biglang lumipat ng upuan. Damn it.

Are we pathetic? Di ka ba malulungkot if malalaman mong aalis na pala ang isa sa mga kaibigan mo? I mean, biglaan mo lang nalaman? Sakit kaya nun sa lungs.

Nagulat nalang ako ng lahat ng classmates ko napatahimik kaagad. Kaya naman pala, nasa pintuan si Luke... Si Luke nasa pintuan namin?!

"Lelay? Kimpoy? Can I borrow you guys for a second?" Pagpapaalam ni Luke saamin. Tumango naman kami.

Nagkatinginan muna kami ni Kimpie pero sumunod na rin. Sabay kaming dalawa pumunta kung nasaan si Luke at ang mga classmates ko ang tahimik pa rin.

Nung dumating na kami sa kinakatayuan ni Luke ay napatahimik lang kaming tatlo. No one ever did try to speak.

Naramdaman kong naiinip na si Kimpoy, "Anong pakulo nanaman 'to Luke? May magaganap nanaman bang hindi namin inaasahan?"

"What are you talking about?" Magulong tanong ni Luke. "What am I talking about? Ang ibig kong sabihin, just to clear things up, meron ka nanamang sasabihing news? Ano? Matutuwa ba kami o malulungkot nanaman? Spit it out!"

Nagulat si Luke sa mga sinasabi ni Kimpoy. Hindi na siguro kinaya ni Kimpoy ang kanyang emotions.

"You guys were sad?" Narinig ko ang sincerity sa boses ni Luke. "Obvious ba? Psh." At nag-walk out si Kimpoy.

Kami nalang naiwan ni Luke. Wala ulit nag-aattempt magsalita saaming dalawa. No one had the guts to start the topic.

"Is it true?" Napatingin ako sa nagsasalita. Si Luke. "Ang ano?"

"You guys were sad because of me? Because of the news?"

Hindi ko alam pero hindi ako nakasalita. I was once again, speechless. As much as I try to speak the words out from my mouth something's triggering me not to say it. Hindi ko alam bakit.

"Lelay?" Pinatong ni Luke yung dalawang kamay niya sa magkabilang balikat ko.

I came back to my senses and I smiled.