Historia o dziewczynie, która poznaję szóstkę sadystycznych braci Sakamaki. Po pewnym czasie żywi do jednego z nich głębsze uczucie... Czy da sobie radę... Czy pozna prawdę o sobie??
Staliśmy przed wielkim pałacem. Pogoda w świecie wampirów była mroczna . Chmury pokrywały całe niebo. - Jesteś pewna? - zapytał Reiji Spojrzałam na niego i kiwnęłam głową. Przeszliśmy przez bramę i szliśmy w stronę wielkich wrót. Wampir zapukał i po chwili otworzył nam jeden ze straży. - Panicz Reiji... - Mam sprawę rodzinną - powiedział bez żadnych emocji - Przykro mi, ale król jest zajety przygotowywaniem ślubu. - Niech znajdzie czas... Straznik miał juz coś odpowiedzieć, ale przerwał mu głos ... Głos Shu, ale wydawał mi się jakiś inny. - Reiji? Co tu robisz? - zapytał Straznik otworzył drzwi i wpuścił nas. Kiedy stanęłam w holu zobaczyłam dziewczynę z czarnymi wlosami i brązowymi oczami. Była dość szczupła i wyższa ode mnie. Tuliła się do stojącego w bezruchu Shu - Mess chce z tobą porozmawiać - odpowiedział - Nie mam teraz czasu... Przygotowuję się do ślubu - odpowiedział dość automatycznie - Ty musisz być Reiji brat mojego Shu- wtrąciła dziewczyna - Jestem Martha, jego narzeczona..., a ty to? - zapytała patrząc na mnie - Madeline... - odpowiedziałam i spojrzałam na blondyna, który miał pusty wzrok. Coś mi tu nie pasowało... -Po co chcesz z nim rozmawiać? - To sprawa miedzy nami... - On nawet nie wie kim jesteś, prawda kochanie? - zapytała robiąc słodkie oczka w kierunku Shu. - Prawda... - powiedział nie odwracając wzroku Jego dziwne zachowanie musiał zauważyć też Reiji - Jak to. Przecież się jej doświadczyłeś. Porozmawiaj z nią... Nawet z nią nie zerwałeś, jak przystoi - Pff... On nie ma jej nic do powiedzenia... Chodź Shu- powiedziała ta jedza i pociągnęła za sobą wampira. - Czy tylko mi coś w nim nie gra? - zapytałam - Shu dziwnie się zachowuje... Wygląda to jakby był pod wpływem jakiegoś zaklęcia... - Co? - Nie zwróciłaś uwagi na otaczającą ją aurę? - zapytał spoglądając na mnie - Nie - Jako królowa demonów powinnaś... Czułem w niej aurę czarownicy Stałam w ciszy i wszystko sobie układałam w głowie. Shu mówił jakby był robotem. Stał dość sztywno, nie odwracał wzroku. Patrzył tylko w jeden punkt i wogóle nie mrugał. To naprawdę wyglądało tak jakby był zahipnotyzowany... - Masz rację. On jest pod wplywem zaklęcia... Reiji ja muszę z nim porozmawiać w cztery oczy - Jak? Ona nie opuszcza go na krok - I dlatego mi pomożesz - Co z tego będę miał? - zapytał - Napijesz się mojej krwi- powiedziałam z lekkim wahaniem. - Tak wiec pomogę . *** Po ustaleni planu działania, który jak dla mnie był genialny, zaczęliśmy szukać Shu i tej wiedźmy. Kiedy to wszystko się skończy zabiję ją. Kiedy szliśmy korytarzem zobaczyliśmy ich. Schowaliśmy się za filarem i zaczęliśmy podsłuchiwać ich rozmowę. - Shu, bedziesz tylko mój. Ta królowa demonów zapłaci mi za śmierć Astera... - szeptała Reiji spojrzał na mnie... Wiedział, że mój ojciec wymordował dużą część magów. - Chodzi jej o zemstę - szepnął - Wiem... Kiedy Martha i Shu zaczęli iść w naszą stronę , zagrodziliśmy im drogę. Dziewczyna była zaskoczona, a blondyn patrzał tępo przed siebie . Wiedziałam, że cierpi czułam to. - Skoro chesz mnie to po co wtracasz do tego Shu? - OH, czyli słyszeliście? Hahaha... Nie dasz rady mnie pokonać - Przekonamy się - uśmiechnęłam się w swój demoniczny sposób i zmieniłam postać. Moje oczy zrobiły się złote a włosy, które wczesniej były jasno brązowe z jasnymi końcówkami ,zmieniły kolor na ciemny brąz. Mój strój tez się zmienił
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Dziewczyna lekko zadrżała, a Reiji był zaskoczony. Jednak po chwili na jego twarzy dostrzegłam zadowolony usmiech. W szybkim tempie zaatakowałam dziewczynę . Chciałam wdrapać jej oczy. Nie moglam znieść myśli, że dotykała Shu! Dziewczyna nie miała ze mną szans. Nie dałam jej chwili, aby mogła wypowiedzieć jakieś zaklęcie. - I co? Nie dam rady cie pokonać? - zapytałam kiedy dziewczyna leżała przede mną i pluła krwią. Kątem oka zobaczyłam głodny wzrok Reijia. - Częstuj się - powiedziałam, a wampir podszedł do niej. Czarownica zaczęła coś mamrotać, ale przerwał jej donośny głos - Co tu się dzieję!! Reiji? Chłopak natychmiastowo opanował swój głód i spojrzał na mężczyznę w długich białych włosach z różowymi końcówkami. - Ojcze, ta dziewczyna to wiedźma. Zaczarowała Shu- wyjaśnił. Zlotooki podszedł do nas. - Wiem- powiedział i spojrzał na mnie- Dzięki niej, mogłem zobaczyć cię... Królowo demonów - ucałował mi dłoń , którą szybko wyrwałam - To ty wszystko zaplanowałeś? - Tak... Jutro ty i ja będziemy małżeństwem. Shu zabiję, aby nam nie przeszkadzał, a reszcie wymaże pamięć o tobie - Że co!!! Nigdy na to nie pozwolę! -krzyczałam - Twoje zdanie mało mnie obchodzi kruszyno - Nie nazywaj jej tak! -warknął Reiji - Nie tym tonem, synu. Martha odczaruj tego lenia. Niech pożegna się z nią na zawsze. - Tak jest. Dziewczyna podeszła chwiejnie do Shu i szeptała mu coś do ucha. Wtedy chlopak zamknął oczy... Kiedy je otworzył dawny on powrócił. Odrazu do niego pobiegłam i rzuciłam się na niego i wypiłam w jego usta. - Mess? Inaczej wyglądasz - powiedział - Shu, kocham cię i nigdy nie przestanę - powiedziałam ze łzami w oczach - Dobra dość tego! Straż zabierzcie Shu do lochów, a Madeline zamknijcie w najwyższej wieży - rozkazał Sakamaki - Co?! O co chodzi! - Jutro ty i twoi bracia pojawicie się na naszym ślubie, a potem zabiję cię. Wtedy straż unieruchomiła mnie. Chciałam się wyrwać, ale słabo mi to szło. Obok mnie pojawił się Reiji, który chciał mi pomóc. Shu był w podobnej sytuacji co ja. - Shu! - Mess! - Zabrac ich, a ty Reiji przekaż dobrą nowinę pozostałym... Reszty już nie słyszałam. Straż zamknęła mnie w bardzo dużej komnacie. Okno było z kratami. Próbowałam je wyrwać, ale były one zaczarowane i kiedy je dotknęłam poczułam ogromny ból. Byłam bezsilna. Nic nie mogłam zrobić. Przezemnie Shu może jutro umrzeć... To wszystko moja wina. Zaczęłam płakać. ***
Siedziałam w tej komnacie już parę godzin. Widok za oknem prowadził na las, za którym widać było miasto. Bylam na siebie zła... Zaczęłam myśleć o swoim bracie, o Shu i jego braciach... Może już nigdy ich nie zobacze.. Z czasem złożył mnie sen. Obudziłam się gdy poczułam czyjąś dłoń na policzku. Otworzyłam oczy i ujrzałam Reijia. Byłam jednocześnie zaskoczona i szczęśliwa. Bez zastanowienia przytuliłam go i pocałowałam. Kiedy zorientowałam się co robie, oderwałam się od niego i spaliłam buraka. - Musimy iść... Zanim dowie się, że tu jestem - Ale dlaczego wróciłeś... Zapomniał byś o mnie. Było by co lepiej... - Zrobiłem to dlatego, że cię kocham. Zabił bym się gdybym o tobie zapomniał... - wyszeptał i podał mi rękę. Złapałam za nią i teleportpwalismy się do holu... Dziwiło mnie to, że nie teleportował nas od razu do rezydencji, ale wyszło nawet lepiej. - Reiji, ja musze go uratować - powiedziałam pewnie - Wiem... Zajmę się tym gdy bedziesz bezpieczna. Powiedział patrząc mi w oczy. Kiedy przeszywał mnie wzrokiem poczułam coś dziwnego... Poczulam to co pierwszego dnia kiedy poznalam Shu. Nie, nie, nie. Ja nie mogę kochać ich dwóch! - Wszystko w porządku? - Tak- skłamałam Nie tracąc czasu wyszliśmy z zamku i w szybkim tempie przekroczyliśmy bramę. Wtedy Reiji teleportoeał nas do domu. Kiedy znalazłam się w salonie i zobaczyłam chłopaków poczułam ulgę. - Patrzcie kto wrócił! - ucieszył się Kanato i podbiegł do mnie. Wtulił się we mnie. Odwzajemniłam ten gest. - Teraz odbijamy Shu- powiedział Reiji - Po co? Jednego brata mniej- odezwał się Ayato, a ja chciałam go walnąć w tą pustą banie. Wyprzedzili mnie Laito i Subaru - Robimy to tylko dla ciebie- dodał Reiji - Szkoda, że nie dla niego... Wracajcie szybko - Jasne- odpowiedzieli - Reiji! - Tak? - Uważaj na siebie... - Dobrze, bedziemy tu za trzy godziny. Powiedział i zniknęli. *** Od godziny siedzę i tłumaczę Nathanowi co się wydarzyło. Nie był zadowolony z tej sytuacji. Kiedy ojciec Sakamakich dowie się o tym, że uciekłam wpadnie w szał... A co jeśli o już się dowiedział i był gotowy na to, że bracia wrócą po Shu? Przecież sami nie dadzą rady pokonać całej armii... *** Minęło już 5 godzin odkąd i ch nie ma. W głowie pojawiały mi się czarne scenariusze... Nathan próbował mnie pocieszyć. Jednak nie wychodziło mu to. Chodziłam po rezydencji i z nerwów zaczęłam sprzątać... Dziwny nawyk, wiem, ale dzieki temu nie myślałam o najgorszym. Balam się, że zamiast braci może pojawić się tu on... Kiedy usłyszałam donośne walenie w drzwi wystraszyłam się. Szybko znalazłam sier obok nich i powstrzymałam Nathana, ktory chciał już otwierać. Bracia Sakamaki nie pukali by... Wiec to na pewno nie oni... ______________________________ Chcecie jeszcze dziś następny rozdział? Mam wene, wiec mogę pisać, ale będzie on nieco krótszy.... Jak myślicie kto puka do drzwi??
