Historia o dziewczynie, która poznaję szóstkę sadystycznych braci Sakamaki. Po pewnym czasie żywi do jednego z nich głębsze uczucie... Czy da sobie radę... Czy pozna prawdę o sobie??
Obudziło mnie dziwne uczucie. Jakby ktoś bawił się moimi włosami. Leniwie otworzyłam oczy i przeciągnęłam się. Obok mnie leżał Shu i obserwował mnie, słuchając muzyki. -Mam coś na twarzy? - zapytałam -Trochę ci ślinka pociekła - powiedział a ja zaczelam się wycierać - żartowałem - zaśmiał się i poczochralam jego złociste włosy. Były takie miękkie i mile w dotyku... Musiało się mu to spodobać ,bo zaczął cicho mruczeć jak kot. -Shu, opowiedz mi o sobie... - Już mówiłem - westchnął leniwie i zamknął oczy - Tak, ale nie mówiłeś co lubisz robic... I inne - Jesteś naprawdę upierdliwa... Lubie spać i nic nie robić. Czasami gram na skrzypcach i fortepianie do tego komponuje... - Naprawdę? -Taa wszystko zapisuję w zeszycie... -Zagrasz mi coś kiedyś?... Najlepiej dziś - zaproponowałam - Ale pod jednym warunkiem - To szantaż - stwierdziłam - Oczywiście -No niech ci będzie. Co chcesz w zamian Shu? - Chcę abyś spędziła ten dzień przy mnię -Dobrze panie Sakamaki- zaśmiałam się - Zastanawiam się ile wampirzych dziewczyn miałeś... -Nie miałem... Wszystkie wampirzyce są puste... - To ludzkich? - Te są tylko chodzącym bankiem krwi... - I to o mnie pomyślałeś jak się tu zjawilam?... -Zmieńmy temat... -Jak chcesz... Ulubiony kolor? -Lubię żółty i granatowy -Jak można lubić żółty? Ale granatowy to też mój ulubiony kolor- zaśmiałam się a on razem ze mną -Czas na śniadanie - oznajmił i podniósł się z łóżka. Gdy miał wychodzić odwrócił się do mnie i powiedział coś czego się nie spodziewałam - Kupilem ci coś. Powinnaś zainwestować w seksowniejszą bieliznę... Co za... Rzuciłam w niego poduszką, ale niestety uchylił się . Uśmiechnął się zwycięsko i wyszedł zamykając drzwi. Jak on mógł grzebać w moich rzeczach... Do tego przeglądał moją bieliznę!!! Ma tupet. *** Kiedy byłam gotowa zeszłam na śniadanie . Oczy wszystkich były zwrucone w stronę moją i Ayato... Nie mialam pojęcia o co chodzi, ale trochę się wystraszyłam kiedy czerwono włosy zaczął do mnie podchodzić. Cofnęłam się o krok i poczułam za sobą ścianę. Kiedy Ayato był blisko spojrzałam na pozostałych, ale oni nie zamierzali reagować. -Mess ja chcę cię prz... przep... Przeprosić - powiedział z trudem - Zachowywałem się tak z powodu zaklęcia.. Wybacz -Wybaczam... Ale nie rób tak więcej. - Jasne Powiedział Ayato i chwycił moją dłoń. Odprowadził mnie do stołu i nawet odsunął krzesło. Patrzylam na niego ze zdziwieniem... *** - Shu czemu nie jesz? - zapytalam patrzac na nietknięte śniadanie - Nakarm mnie- rozkazał - Żartujesz sobie znów ze mnie? -Nie... Tak poprostu- mruknął i spojrzał na mnie jednym okiem Westchnęłam i wzielam jego widelec. - Otwrz buzię... Blondyn spojrzał na mnie zwycięsko i zrobił to o co prosiłam. Karmiłam go, a jego bracia patrzeli na nas ze zdziwieniem w oczach. Wyglądało to naprawdę śmiesznie... -Następnym razem chcę abyś na karmiła tak wielkiego Ore-same - Na to trzeba zasłużyć - A czym ten leń zasłużył? - zapytal Reiji - On wie... - spojrzałam na Shu Mam nadzieję, że pamieta o naszej umówię... - Laleczko mi nie podziękowałaś, kiedy cie pocieszałem- powiedział smutny Laito- chcę abyś znowu mnie pocałowała - Znowu?!! - zdziwili się wszyscy - Tak, ale to raczej był całus w policzek Laito... - sprostowałam i zachichotalam na widok zazdrosnego blondyna. *** Po obiedzie nigdzie nie mogłam znaleźć Shu. Szukałam go wszedzie nawet zachodziłam do pokoju chłopaków... Dokładnie przeszukałam każde pomieszczenie w rezydencji. Teraz szukam go w ogrodzie... Ja nie wiem czy on się ze mną bawi w jakieś podchody czy co, ale to mnie już irytuję. Przecież sam chciał abym była przy nim... - Subaru!! - krzyknęłam gdy kawałek dalej ujrzałam biało włosego. Chłopak odwrócił się w moją stronę i spojrzał na mnie jak łapałam oddech po przebiegnięciu calego ogrodu... -Wszystko ok? - zapytał i dotknął mojego raniemia Pochylałam się i zachłannie łapałam oddech... Sport nie jest dla mnie. -Tak... Widziałeś może Shu? - zapytalam kiedy mój oddech się unormował - Mówił o jakieś sprawie na mieście... - odpowiedział zakłopotany. Chyba nie mówi mi wszystkiego - A co za sprawa? -Niewiem- odpowiedział bardzo szybko -Napewno? - dopytywałam. Chłopak podrapał się po karku i znikł... Super on coś wie... Jestem tego pewna... Zrezygnowana wrocilam do pokoju i rozwaliłam się na łóżku. Zaczelam czytać jakieś pisemko, które kupiłam w kiosku, no ale niestety ktoś musiał mi przerwać. Tym kimś był Kanato z Teddym. Zdziwiłam się bo jeszcze nie mieliśmy okazji pogadać ... - Cześć Kanato... i Teddy. Co was tu sprowadza? - Cieszę się, że nie zapomniałaś o nim... Inni na niego nie patrzą... - mówił smutno. - Wiesz... - Chcę coś słodkiego, a ty jesteś dziewczyną i gotujesz i pieczesz lepiej niż Reiji... - W gotowaniu raczej nie, ale moge upiec ci jakieś ciasto- uśmiechnęłam sie - Co ty na to? - Ale musi być z czekoladą i nadzieniem truskawkowym -Jesli macie w kuchni wszystkie składniki to nie ma problemu. *** Babeczki, które zrobiłam wyszły naprawdę pyszne. Zrobiłam około 10 babeczek dla Kanato i po jednej dla reszty. Ozdobiłam je i postanowiłam rozdać. Zaczęłam od Reijiego. Kulturalnie zapukałam i po usłyszeniu pozwolenia weszłam. Chłopak siedział na fotelu i miał książkę na kolanie. -Witaj Reiji... Zrobiłam babeczki i chce cie poczęstować - powiedziałam wręczając mu jedną babeczkę z literką R. - Dziękuję, właściwie to mam do ciebie pewną sprawę... -O co chodzi? - zapytałam i usiadłam na fotelu obok. - Czy twój ojciec... To prawdziwy ojciec? Tym pytaniem mnie zaskoczył. Nigdy nikomu o tym nie mówiłam, ale nie znam swoich biologicznych rodziców... Tylko skąd on o tym wiedział? - Skąd to wiesz? -Czyli mam rację... - Tak, nie znam prawdziwych rodziców... Z tego co wiem mama nazywała sie Marika. Oddali mnie pod drzwi Artura... Mojego opiekuna, którego uwarzam za ojca. Wychowywał mnię samodzielne. - Trochę czytałem i natrafiłem na coś bardzo ciekawego... - mówił tajemniczo i miałam już tego dość - Reiji proszę powiedz mi o co chodzi! - Chyba wiem kto jest twoim prawdziwym ojcem... Jednak muszę to jeszcze... - Kto to? Prosze Reiji chcę wiedzieć! - Jest to... - zaczął, ale w tej chwili drzwi od jego gabinetu otworzyły się gwałtownie i w progu stanął Shu... -Shu- spojrzałam na niego... Ostatnio mało czasu ze sobą spędzaliśmy... - Nie mów jej! -powiedział stanowczo blondyn i stanął za mną - Czego ma mi nie mówić? Byłam zdezorientowana... Nie mialam o niczym pojęcia. Jednak oni coś wiedzą i chcę się tego dowiedzieć. Jeśli oni znają mego ojca to chce go poznać... Może uda mi się też poznać mame... Sama nie wiem czemu tego chcę. Artur nigdy nie wspominał o dnu kiedy ujrzał mnie pod drzwiami swojego mieszkania... Była tylko kartka z imieniem i wisiorek w ksztalcie księżyca, który zawsze zdobi moją szyje. -Nie chcę abyś go poznała... On nie jest człowiekiem - wyjaśnił swoją złość Shu Chlopak uklęknął obok moich nóg i spojrzał mi w oczy. - Co to znaczny, że nie jest człowiekiem?? - Jest to król demonów... Natsu Kaginuki- powiedział Reiji - Co??! Jak to możliwe... Nie to nie prawda. Nie mogę być córka demona, przecież jestem człowiekiem - zaczęłam panikować Co wy byście zrobili gdyby okazało się po 17 latach, że jesteście dzieckiem demona... - Sprawdziłem to... I jest to prawdą - Ta osoba to potwierdziła - westchnął Reiji - Ale skąd ... - Czytalem ostatnio księgę o demonach i natrafiłem tam na historię króla i jego rodziny... Natrafiłem tam na twoje imię i opis wisiorka w ksztalcie księżyca... Takiego jak twój... -Reiji to nie koniecznie mogę być ja... - Wiem jak to sprawdzić... Musimy do niego pójść- powiedział Reiji i spojrzał na brata - To wykluczone. Będzie chciał ją zabrać, albo co gorsza zabić ... - Shu... Ja chcę znać prawdę. Zabierzcie mnie do niego- błagałam Shu westchnął i wstał. -Nie. Gdy to powiedział odrazu znikł... Nie poddam się jeszczę go do tego namówię... -Reiji... -Idź już *** Kiedy rozdałam wszystkie babeczki wróciłam do swojego pokoju. Nie mogłam zapomniec o tym co powiedział mi Reiji... Nigdy nie zastanawiałam się jaki może być mój prawdziwy ojciec a tym bardziej matka. Skoro mnie oddało to musieli mieć jakiś warzny powód lub poprostu mnie nie kochali. Zmęczona powoli zasypiałam... Nagle uslyszalam szelest i poczułam jak materac za mną się ugina... Podniosłam się i zobaczyłam blondyna - Shu? -Cicho... Śpij -wymamrotał i objął mnie w talii. Brakowało mi go. Uśmiechnęłam się i poczułam, że się rumienię... Teraz mogłam zasnąć bez obawy, że cosr mi się stanie.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
