Bąd Ťrøuble

Chapter /57/ It Feels Like... Aaron!

Aaron's P.O.V

Δύο ώρες μετά τον Ταζ- Εμμ, το τετ-α-τετ Aaron-Harley..

Εγώ: "Ηλίθια πια! Εε, ηλίθια!" Φωνάζω, σαν υστερική αγελάδα που της έκλεψαν το γάλα, καθώς ρίχνω μπουνιές και κλωτσιές σε κάτι παρατημένες λαμαρίνες..

Jason: "Φίλε ηρέμησε..Έχεις κλείσει μισάωρο στο να δέρνεις τα σίδερα.." Αναφωνεί και πίνει μια γουλιά από τη μπύρα του..

Εγώ: "Μα είναι δυνατόν να της εξομολογούμαι πως ένιωσα χθες το βράδυ κι αυτή να λέει πόσο trenty είναι ο Ταζ στο μποξεράκι μου?!" Συνεχίζω να βαράω τις λαμαρίνες..

Jason: "Ρε Aaron..Δες τη φύση, δες τα πουλιά που κελαηδάνε, δες τον ήλιο πως λάμπει και χαϊδεύει με τις ακτίνες του τη γη..."

Καθώς αυτός μιλάει, εγώ σταματάω αυτό που κάνω, γυρίζω αργά το κεφάλι μου και τον κοιτάζω με μισό μάτι..

Jason: "...Δες τα σπίτια πόσο φωτεινά φαντάζουν μέσα στη λιακάδα, δες τους ανθρώπους που περπατάνε χαρούμενα στο πεζοδρόμιο, δες ένα σκύλο που χέζει σε ένα δεντ- Άκυρο άκυρο!"

Εγώ: "Τελικά το Πάρκο της Jefferson Street δεν ήταν καλή ιδέα για να έρθω σήμερα..Ειδικά μαζί σου!"

Jason: "Why κύριος? Δε σου κάνει η παρέα μου?"

Τον αγνοώ, πάω προς το μέρος του, αρπάζω τη μπύρα και αρχίζω να πίνω..

Jason: "Την πάτησες, καημένε Stone.."

Εγώ: "Πότε και δεν το 'ξερα?"

Jason: "Σήμερα, χθες..Χρόνια πριν!"

Εγώ: "Τι λες ρε?"

Jason: "Καλά να δουλεύεις τους άλλους, αλλά εμένα ρε αδερφέ?"

Εγώ: "Γιατί να σε δουλεύω?"

Jason: "Όχουυ! Κάνεις τον Κινέζο πιο καλά απ' τους ίδιους τους Κινέζους!"

Εγώ: "Jason, δεν έχω όρεξη..Απλά μίλα ξεκάθαρα.."

Jason: "Την θες, man! Όλη την ώρα γι' αυτήν μιλάς, μας έχεις πάρει τ' αυτιά και τα έχεις κάνει σαλάτα.."

Εγώ: "Τι-"

Jason: "Μην το αρνηθείς! Μη σου πω ότι από την πρώτη μέρα που ήρθε στο σχολείο μας, άρχισε να σου αρέσει.."

Εγώ: "Σκάσε!" Πετάω κάτω το μπουκάλι και σπάει..

Jason: "Απλά παραδέξου το!"