Hayatın zorlukları kat kat artarken eziliyoruz altında. Yavaş yavaş ve sessizce. Yine de şükür ediyorum halime. Başımı sokacak evim var mı? Var. Peki olmayan var mı? Milyonlarca. Kötü de olsa anne ve babam var mı? Var. Olmayan var mı? Oda milyonlarca. Milyonlarca çocuk annesiz, babasız sokaklarda yaşıyorken. Savaş , açlık, zulüm görüyorken benim konuşmaya hakkım bile yoktu ama insanoğlu değilmiyiz işte, bulduğuyla yetinmeyen, şükretmeyen, zalim insanoğlu. Öğle ezanı düşüncelerimden kurtulmamı sağlarken lavaboya gidip abdestimi aldım ve namazımı kıldım.
Müge ablanın iş yerine gidecek olmam içimde kötü hisler uyandırıyordu, anlamlandıramadığım hisler. Aklıma geldikçe endişeleniyordum. "Ya kabul etmezse." Geceden beri aynı şeyi düşünmekten sabahı zor etmiştim. şimdi de bir o yana bir bu yana yürüyerek evde ayak basmadık yer bırakmamıştım. Evde anne ve babam olmadığı için rahattım. Sabah ikisi birlikte çıkmıştı.
Saate baktığımda epey geç kaldığımı fark ettim. Üzerimi giyinmiştim, hemen kabanımı ve çantamı alıp çıktım evden. Durağa doğru ilerlerken bir yandan da kabanımı giymeye çalışıyordum. Sonunda başardığımda durağa varmıştım. Birkaç dakika sonra otobüste gelmişti. Boş bulduğum bir yere oturup saate baktım. Geç kalmış olmam hakkımda kötü düşünmesini sağlayabilirdi ama çoktan kalmıştım bile, yapacak bir şey yoktu. Otobüs varacağım yere ulaştığında insanlardan özür dileyerek hızla dışarı attım kendimi. Soğuk havayı içime çekip koşar adımlarla yürümeye başladım. Rüzgar gözlerimi acıtırken kafamı öne eğerek yürümeye devam ettim ve birkaç saniye sonra birisine çarptım. Kim olduğuna bakmadan "Özür dilerim" deyip hızlı bir şekilde yürümeye devam ettim. Şirket hemen karşımdaydı. Merdivenleri çıkıp kapıya ulaştığımda acele etmekten unuttuğum heyecanım tekrar geri gelmişti. İçeri girdiğimde sıcak hava vücudumun rahatlamasını sağlamıştı. Resepsiyondaki kadın bana doğru kısa bir bakış atıp tekrar işine odaklandı. Kadına doğru ilerleyip güler bir yüzle "Merhaba." dedim. O da aynı şekilde cevap verip ne diyeceğimi bekledi. "Ben Efkan Bey ile görüşecektim." dediğimde anlamadığım bir ifadeyle arkama baktı. Neye baktığını anlamak için arkama döndüğümde sadece birkaç tane kızın sohbet ettiğini gördüm. Omuz silkip önüme döndüm. "Bir dakika." deyip önündeki şirket telefonuyla birisini aradı. "Serap hanım, Efkan Bey ile görüşmek isteyen bir hanımefendi var." Kısa konuşmanın ardından "tamam" deyip telefonu kapattı. "En üst katın bir altı. Efkan Beyin asistanı sizi karşılayacak." Kafamı sallayıp teşekkür ettim ve asansöre bindim. Binanın o kadar çok katı vardı ki git git bitmiyordu. Gerçi şuan bunun sonsuza dek sürmesini isteyebilirdim. Asansör ulaşması gerektiği yere varınca tatlı bir melodiyle kapı açıldı. Beyazın yoğunlukta olduğu ferah ve güzel bir yerdi. Asansörden çıkar çıkmaz ayaklarım boydan boya cam kaplı yere ilerledi. Tüm İstanbul ayaklarımın altındaydı ve muhteşem gözüküyordu. Saatlerce izleyebilirdim bu manzarayı."Elfida hanım." İsmimi duyunca arkamı dönüp söyleyen kişiye baktım. Uzun boylu, esmer, orta yaşlarına ayak basmış güzel bir kadındı.
"Siz sekreter olmalısınız."
"Evet. Beni takip edin." deyip gülümsedi. Dediğini yapıp yürümeye başladım. Her adımımda ayrı bir duyguyu hissediyordum. Yol yakınken gerimi dönsem diye düşünmeden edemedim. Kısa bir koridorun sonuna gelince durduk. Kapı hemen karşımda duruyordu. Sekreter "Buyurun" deyip kapıyı gösterdi. Bakışlarım kapı ve sekreter arasında gezinip dururken endişemi anlamış olacak ki "Ben gideyim. Siz hazır olunca girin ama çok uzun sürmesin." dedi ve ayrıldı.
Derin bir nefes alıp kapıya üç defa vurdum ve yavaşça açtım. Girdiğimde ne diyeceğim hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Neden önceden düşünmedim diye kızdım kendime. Ama artık çok geçti. Genç adam tüm heybetiyle karşımda duruyordu. Kalbim ağzımdan çıkacakmış gibi hissediyordum. Eğer gerçekleşirse bu adamla evlenecektim. Hayatımın baştan aşağı değişmesine saniyeler kalmıştı. Adam kanlı canlı karşımda dururken bile inanması hala güçtü benim için.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
OYUN
Romans... 'Bir kez bile yüzüme gülümsemeyen o adamı seviyorum. Gözlerime baktığında, gözlerini nefret bürüyen adamı. Ben, benden nefret eden bir adamı seviyorum. O nefret dolu gözleri, ucu körelmiş bir hançer gibi saplanıyor kalbime. Acıyor... Çok acıyor...
